Framsókn - 01.06.1896, Side 3

NR. G
phamsók n.
an að klifra upp í fjall til að njóta þaðan víðsýnis.
Sonardóttir hennar var eiginlega „eRt“ af öllum pess-
11111 "ttmennum; en jeg liygg him muui þroskast svo
með arunum, að l.iuf yngist upp. Hún hafði útlit til
pess. j>að er ekki í sjálfs vald sett, hvort menu fœð-
ast gamlir eða nngir; en deyi menn ekki ungir. pá er
p.að að nnkla leyti sjálfuin peim að kenna.
Að pessari mikilvægu uppgötvun komst jeg pann-
ig, að emn dag sa.t jeg og var að hugsa um fólk sem
,]eg pekkti vel og jeg ætíð hafði uingengizt sf-rn miqt
jólk, unga kyennmenn og karlnrenn, kornungar bless-
aðar sakleysis manneskjur, sera pörfnuðust stuðnings
og hollra raða; tók jeg pá allt í einu eptir pví, að
íolk petta var prjátíu, fjörutíu og finimtíu ára að
aldri.
Einkum fanst mjer pá, að kvennfólkið vera alltaf
jafn-ungt. Síðað hefi jeg pó tekið eptir pví, að mismun-
urinn er ekki mikill, pví karlmenn hneigjast nijög til
pess að ynyjad mcð árunum, og peir sem hafa°við
reglulegan — pað er að skilja: góðan, bjartan frjáís-
tm hag að búa, verða tilfinngarsamari og blíðarí í Íund.
gagntakast aí fögrum og háleitum hugsjónum o»
bjortum ungdóms áliuga á fertugs og fimmtugs aldrij
langt uih fremur en pegar peir voru uni tvítugt.
Aldiei lief jeg sjeð nokkurn ungan mann gráta
ai gleði og guðmóði yfir háleitri hugsun, eða af löng-
nn tjl ;lð lul hugsjónatakinarki sínu; en jeg hef sjeð
gamla menn og gráhærða — ötíuga og starfsama dugn-
aðar- og framkvæmdamenn — gjöra pað.
.'^eg. Íllít alls elllib að ungdóms-árin sjeu bezti
hluti æfinnar. J>að er óheppilegur misskilningur að
liygg.ja svo. pau hafa margt til síns ágætis. pau eru
sjaldan leiðinleg. J>au eru optast mjög inndad og
unaðsnk. En fiau eru sem- ekkert í samanburði við
arm sem á ephr koma. Og fiað er úrelt skoðmj, að
hmir ungu hafi hæst húgmyndatíug, æðstan skáldskap-
ar-aijda, meiri blíðleik, hugdirfsku, unaðslegri hugar-
drauma, auðsveipm og sjálfsafneitun, heldur en hinir
eldri. pað er ekki svo. pvert á móti; án fiess je»-
vil.ji meiða eða styggja hina ungu (er, sem betur fer°
,.eldast“ með hverju nri sem liður) álít jeg, að unglifig-
I, 11111 s,eu wnatt nokkuð ópjálir, harðbrjóstaðir, jath-
vel stundum pví nær grimmúðugir. fá vantar pann-
inrnlegleik hjartans að samfagna og samhrvggjast öðr-
II, 11 "lllum!« talca hlutdeild í bágindakjörum fieirra
aí pn peir sjálfir hvorki hafa reynt sorg, missi nje pján-
mgar; lifsbylgjurnar hafá ennpá ekki brotnað á peinr
peir pekkja ekki hið illa, vita ekki, hve óguriegur
harmurmn er, skilja ekki vora marghrotnu mannlegu
natturu. pessvegna verða huggunarorð fieirra opt
aðems til að særa, og meðaumkun fieirra einsog bit-
aus hnifur i sári. Já, jafnvel hugsjónir peirra og
hugmyndalíf er opt heldur einfalt og grófgert, enda
eyðist pað skjótt. jmð hefur ekki náð að festa rætur
1 eðh peirra. pað er arfur frá feðrum fieirra, en
ekki avimmigur sjálfra peirra. Allur hugur uirelino--
anna er grynnri og einfaldari. Með aldrimim verða
menn djúphyggnari, fullkomnari, kurteisari, hógværri.
Jmndraigni, viðkvæmni, meðaumkun og tilfinning evkst
ineð arunum. Hinn roskni maður fær sig ekki'til að
e??,aslo s'° lilður v,ð að greina hina andlegu undir-
stoðu hlutanna eða stærðtræðislega lögun, sem hinir
uigri; en siyðu honum frá einhverri Imgsun eða uppá-
tæki sem stendur í sambandi við hold og blóð og
symst liklegt til að lypta lifsathöfn vorri á hærra
stig, og muntu sjá gleðitárin koma fram í augu lians
ogliann mun styrkja fyrirtæki fiað af öllu megni at-
oiku sinnar. Har.n æpir ekki siguróp, enhann tæmir
pyngju siiia, hleypur nndir bagga með pjer, otfrar þjer
etnum og kroptuin sinum, ef slíks parf með. (Jef
mjer lnð bægláta, polgóða fjör og áhuga hinna eldrí
manna goðu málefni til framkvæmda! — Og lát fvrir
nlla nn.ni, unga fólkið ekki fivkkjast mjer. það eld-
íst iika og verður vonandi með aldri.iuin eimfiá betia
og íullkomnara. Eramh.
Barnasaga.
Helga litla sat grátandi niðri í hlaðbrekku, og
yikh omogulega koma inn með mön.mu. pótt búu
byð! henm bæði mjólk og brauð og ýmislegt annað
goðgæti, lieldur sleit hun ii])p hverja sólevjuna á fæt-
ur annari i reiði sinni. Kornsúrurnar ‘ og glóandi
iinarnir fengu alveg sömu útreiðina. — Hún varð að
svala sjer á einliverju.
Rjett í pessu kom Siggi ' litli neðan götuna með
tag.u spotta í hendinin; hann sveifiaði honuin svohart
að hvem i 0g hann gat stundum slegið svo og svo
marga kolla af iifhim og sólevjum í einu. — Sterkur
var liann orðinn, og satt var fiað, að bana svona
morgum í eiim höggi, *•
Stráin
.... ”w u" voru svo sem
vænta matti, meiin, — Honum fannst Iiaun enda
meiri kappi en Ulfar karlinn sterki.
Hann kom fiarna frá fiví að kvía ærnar; og bann
var toluvert upp með sjer yfir fiví að vera orðinn
svona duglegur.
,.Ja HeJga mín! Skelfing er að sjá hvað pú ert
nun að fara ílla með grasið. — Hvað lieldurðu að
liann pabhi segi?
Helga reis upp yið olnboga. — Henni varð í
fyrstu hylt við að sjá bælin. „Mjer er alveg sama“,
11111 kastaði lmakka, svo að fallegu gullnu
harlokkarmr hennar sveilluðust um ennið og mjall-
hv.tan halsmn á henni. _ „Mjer er alveg sama.“
lithxhUU H jeg IUÍðÍ ekki iall^a fugliiuiLU
„Jm skyldir pá ekki biðja hann pabba að skjóta
hfinn fyrir pig? J
„Pabbi er að slá út á túni; liann skipaði mjer að
lara ínn — en — nei, Siggi minn, parna kemur pá
hlcssaður litly fuglmn inmn aptur — sko! Góði
,’^f1 nunn> lli,ðu honum nú fyrir mig; pú ert svo
skelfing tíjótur að hlaupa“. ' 1
Og Heiga fór aptur að fierra af sjer tárin.
„iSei sko. nei sko! Nú kemur hann aptur.“
,.Er Jietta fugl, flónshettan litla? — Vei/.tu bá
ekki að petta er bara fiðrildi?“ k
,.Ja, nú er jeg alyeg hissa! — Ó, fiarna kemur
pað pa aptur blessað fiðrildið mitt. — Æ, góði bróð-
ír mnm...........t« ’ °
„Átt pú nokkurt fiðrildi, flóuið pitt? — ú jeg