Framsókn - 01.06.1896, Síða 4

JFRAMSÓKN
2%
6
')að ekki niiklu frenmr en pú? Jeg, sem gæti náð pvi
‘ jfeg vildi."
„Nei vist áttu pað ekki. Siggi, — jcg s’i pað
,igu fyr en pú. •— Ó, góði Siggi minn, náðu pví nú
rir mig.“
„Jeg? — Ónoi, pú getur vist sjálf baslað rið
að ná fiðrildunuin pínum. Jeg er líka orðinn svo
lúinn af að eltast við ærnar, að jeg lield jcg nenni
varla að fara að veiða fyrir pig tiðrildi. f>ú getur
lield jeg líka látið liana kisu veiða pað fyrir pig. —
Nú fer jeg inn að iá mjer smalafroðu hjá möinmu.
Jeg' heii nóg aunað að gjöra en berjast við ilugur,
skal jeg segja pjer“.
„Nei sko! nei sko! — Tvö — nú koma pau tvö.
getur pá átt annað. Ó vertu uú einusinni vænn
5ir . . . .“
„Hvaða bull, jeg er orðinn svangur. Nú fer jcg
.1 til mönium.“
„Ótætj get-urðu verið. Siggi! •— Jeg skal aldrei
áfa pjer brauð eða sykur frá ömmu, og pú skalt
kki fá að snerta nýju spilin mín á jólununi; jeg skal
núna pað. En pú ert ekki anneð en juontið, eins
jg Gústi sagði um daginn; pú getur ekki náð riðr-
ildinu.“
„Get jeg kannske ekki?“ sagði Siggi, og í einu
lendingskasti var bann kominn út í mitt túnið með
gitia og veifaði benni eptir íiðrildunum, en hann
iti pau aldrei, pau voru svo liðug að fara í krók-
ua; svo tók annað sig til, brá sér liátt til ilugs og
.oi'bð var pað með sama; en liitt var eptir, pað var
/íst landvant parna i varpanum. fað flaug bara i
éintómum sm •krókum bringinn i kringum bann, rjett
eins og pað væri að storka lionuni; einu sinni settist
pað enda á netið á lionum, og öðru sinni rak pað
sig á ennið á lionum svo að smallvið. Nú var Helgu
litlu skemmt. Hún veltist um í lilátri. Siggi var
orðiiiii lafmóður, en fiðrildið skvldi liarm hafa nú;
liann mátti til með að launa pví útiganginn. Svo
preif haim í bræði sinni búfu sítia og sótti nú fiðrild-
ið fast. Loksius eptir langa og fræga vörn hneig
ið pó fvrir búfunui ofan í grasið.
„Hana nú, relluskjóðan pín litla!-t sagði Siggi
íitli sprengmóður, um leið og hann lagði lemstrað
og bálf-dautt fiðrildið í lófann á svstur sinni. „Gat
jegsvo ekki náð pví, slænra stelpan pín? — En nú
fæ jeg víst líka bæði brauðið og sykurinn sem pú
lofaðir ?“
„Ó pakka pjer Siggi mina góðasti! Eu bvað
óað er — skelfing fallegt. — Já. pú skalt víst fá
bæði brauð og sykur pegar jeg eignast pað; en núna
;t jeg ekkert brauð, og beldur ekki svkurí [>ú náðir
beídur ekki fiðiildinu sj ilfur, en hentir í pað búf-
unni piuni, og ættir pví lielzt ekkert að bafa.“
„Bíddu við, kindin! Jeg skal 'tuka afpjeríiðr-
iídið aptur; pú sktlt hafa pað fyrir stríðnina.“
Eu Helgi litla beið ekki boða ina; bún gerði sjer
lítið fyrir og beit hann í hendina svo að pað ranii
úr ho.ium blóðið, pegir htm ætlaði að ná af benni
aptur fiðrildinu. Áumingja Siggi bljóðaði upp yfir sig
af sírs uikanum, J>að var ekki í fyrst.t sinni sem
hann hafði orðið að lúta í lægra lialdi, pótt hún
væri yngvi og liegri á leggjunum.
En rjeit í söma andránni stóð pabbi peirra upp
yfit’ peim. hanu kom beim úr slægjunni til að fá sjer
einhverja bressingu.
„Tarna e u snotur systkini! l>ví er svona blóð-
ug á pjer bendirr, Siggi ?“
[>au litn bæði niðuvfyrir sig. Hvorugt svaraðit
Siggi átti í striði við sjálfan sig; — ef bainr segði
eins og var, fengi Helga kaiitrskc liirting. En lionum
bafði lika verið bannað að skrökya.
„pvf ertu svona blóðugur á hcndinni, Siggi?
„Je — jeg — rasaði lijerna á götunni og skar
mig á glerbroti“.
„Hversvegna ertu svona niðurlútur? Ef pú seg-
mjer satt, pví borfirðu pá ekki með fullri einurð eíns
og pú ert vanur nppá pabba? Angun eru spegill sál-
arinnar, Siggi minn; pnu lýsa pvi bvort pið eruð salc-
laus eða sek; petta finnið pið lika í ineðvitund vkkar,
og leitist við að bylja pctta mótvitni sem befir stnð-
ið ykkur að einbverju ósæinilegu í orði eða verki, par
sem einlægnin aptur á móti, er skin út iir lr’nam
hreiila barnssvip. sánriar betur en allt amiað sakleysi
pess. J>að porir ávalt að horfast í augu við livern
sem vera skat. — Hefirðu svo sagt mjer satt, Slggi
minn ?“
Helgu ldpptist allt í einu við. — „Jeg beit bann
í hendina“ sagði bún og leit framin i pabbti sinn.
„Sro, já, jeg sjc pú segir satt. — ]>ú ert Ijóti
vargurinn stelpan pín. Hversvegna beiztu }iann?“
Augtin á veslings Helgu lítlu stóðu full at tárum.
,,[>etta er allt saiuan sjálfum mjer að kenna“,
greip Siggi fram i, sem nú kenndi i brjósti uin Holgu
litlu. „Jeg letlaði að taka aptur af heimi fiðrildið,
sem jeg var búinn að gefa benni“.
„Fiðrildið? Hvaða fiðrildi? Hvar er pað?
„Hjerna“, sagði Helga litla og opnaði lófann, svo
ræfillinn af faliega fiðrildinu kom í ijós. „En bonum
var líka vorkunn, pví jeg bótaði að Svíkja liann um
brauðið og sykurinn sem.jeg var biiinn að lofa bonum;
en pað var samt ekki alvara níiii, jog vav bara að
stríða homun. — En livaðá ösköp er nú orðið að sjá
fallega blessað fiðrildið mitt. [>að er, lield jog, dautt“.
„Já, da.utt er pað börnin inín. [>að er ljótt að
fara svona með saklausar skepnur; og pó pað sje
ekki nema fiðrildi, pá getur pað fundið til einsog við;
eða pótti pjer ekki vont, pegar systir pin beit pig
Siggi minn?
„Jú pað pótti mjer“, svaraði baim ofur lágt.
„l>að var eðlilegt. Munið pið svo eptir pví bjer
eptir, „að gera pað aldrei öðrum, sem pið viljið ekki
að aðrir geri ykkur“ góðu börnin m n“.
Og svo tók liann pau upp og kyssti pau bæði
með viðkvæmni.
„Jeg ætla ekkert að verða vondur við hvorugt
ykkar, pið eruð b;eði góð börn, og jeg er að vona að
pið viljið verða enn betri iijer eptir; pví pótt pú nú
itafir bitið Sigga bröður pinn, Helga mín, pá sá jeg
að pú iðraðist eptir pvi, og pó pú Siggi minii segðir
mjer ésatt, pá sá jeg að pað lá til grundvalbir fyrir
ósannindum pínuin, að frelsa systur pína frá hirting-
unni, sem pú hjelzt að liún ætti í vændum. En mundu
pað, að pú átt ætið að segja satt“.
Svo klappaði hann á kollana á peim, og kallaði
pau aptur „góðu börnin sín“. En pau hojipuðu svo
gli')ð og ánægð með pabba sínum inn til mömmu, sem
kallaði pau bæði „englana sina litlu“,
Helga gleymdi aldrei áminningarorðum föður síns,
og varð upp frá pessu, góð og blýðin Stúika.
Ó. J. B.
U t g e f e n d u r :
Sigríður porsteinsdóttir. Ingibjörg Skaptadóttir.
Prentsmiðja Austra.