Framsókn - 01.07.1896, Qupperneq 1

Kem ur vt
1 n tnánuði,
hostax hjer á
landi 1 kr.,
nianlands
hr, l.o0.
FRAHSðKBT.
Augl. 15 a. 1.
háifiidýrara
á l.s. Gjaldd>
1. júlt livert
ár. Uppsögn
skrijt.f.l.okt.
II. AR.
SEYÐISFIRÐI, JULI 1896.
NR. 7
Ungdómur ou ellí.
(NiAurl.)
f>að ei* uudl'íivert, hversll hinir uiigu geta, (ilnmu*
um sakleysið og fávizkuini) opt og einatt verið grimnui-
iirfullil' og meðanmkvuimrhtusir. ’ J>tumig hef jeg sjeð
Vivmir, tilhiiihngasiimar ágietis-stúlkur á tvítugsaldri í
heilnsku siani ýf;i iljip og rífa, nteð úgætnis orðuitl,
opin ka.ttn og hlæðítndi sir. |>eir, sem fvrir því urðu,
voru „ea.inlir11 menn, sem pess vegna skildu og fvrir-
gáfu, reyndu jafuvel af ollu megni til þess, tið skVla
því fvril' liiliUm UiigU, hve ílljög þeir hefðu sæl't þá
'nieð fávizku sinni. Og samt vaf auðsjeð á þessunt ungu
st'nlkum, að þa-r álitu sjáifar sig meira verða.r en
gönilu meiinina, keniidu i hrjosti um þá, í'vrir það, að
þeir vortt „gainlir**, og hjehlu að tiliililhngastraumar
mannlegs hjitrta vairtt aðeins heitir og ákatir i brjóst*
‘utn iiinrm ungu. Huggun þessara ungmenua getur ver-
ið sú, að hinir gömlu liafa tið likinduiu aðlmfzt sömu
brekin á .síminl yngri árum. Vjer erum ekki hetri en
þetta á iinglingsaldriiium. En vjcr tökum framförum
með tímanum.
TdfinninfiadjYipið—já. f>að er engum efa hund-
íð, að það er það. sem ákvarðar lífsins anð, varnia,
fegurð og yndi. Allt annað er skapað til að hreilisa
ng leiðheina. Og eins víst er hitt, að djúp tilfilming-
nniia er gryimst í Ungdænhnu, og dýpkar og vex með
aldi'inum. I æskuniii erttm vjer liúgsunarhtlir og sjún-
daprir. Vjer geysum gegntim hitni ililidadu gltðdóms-
geislandi veröld án sjolmr, áli skilnitigs, án eptirtekt-
ar. án tillimhngar. Svo má kalla. Vjer sjáuni svo
Íítið, — aðeins yfirbot'ð hlutaima. f>ví yjer getuin aldrei
sjeð meira. eða fleil'a, en það, seiu vjer höfuni hæfi-
legleika, og þrosku og sál til að sja. Og liugur ung-
memia er eðlilega freinur ilnhhaldslítill. par er eiig-
iu djúp reynsla, er greiði iiingaiig til iimstu fylgsna
sálariimar og aiiðgi liana að viti, skilliingi og sýn.
'Heyndli það! Farðu þangað sein þú varst uín tvít-
ugt. þegar þú ert þrítugur, og lnuutu sjú Itinrga lduti
sem þú ekki h.afðir áðnr sjeð, og skoða og skynja allt
miklu betur. f>að, sem áður Var steinli eða klettur,
mun nú verða að giiðdómlegU niálvel'ki, það, sem þú
ekki tókst ejitir fyrr, mun m'i venna sál þína sem sól-
skinshl ða og þerra upp táralindarnar. Oakk eim frani
um tíu ár, og sjón þín og eptirtekt niun skýrast mjög,
og sálin fvllast enn þá rueir af unun og yl.
„Hvert tímabil æfi yðar úlítið þjer að liafi verið
fegurst og bezt“, spurði einhver lhim ameríkska dok-
tor Chaiming. „Sjötugasta árið“, svaraði liann. J>á
var liaim rjett sjötugur. Jeg fyrir niitt leyti álít, að
þetta sje satt talað. Jeg er ekki þeirrar meiningar,
að lífið galigi niðurávið. jafnt og þjett ejitir tvitugs-
eða þrítugsaldurhm — livorki hjá komun nje karl-
mölilium. Að söniiu veit jeg vel, að þetta er opt þa'nn-
ig; en þá ef það sjálfum oss eða skijmlagi mannfje-
lagsius að kenim, það er ekki það eðlilega eða það
sem vera ber. Hið eðlilega, er, að nietinirnir hetrist
með aldri, vaxi og fullkoiniiist og nái lhnu luesta þroska-
stigi daginti fyrir dauðann. Og —vel að merkja-—
þetta er ekki íniyndun inín eða trú í hlindni, heldur
afleiðing af skoðun og eptirtekt. Jeg lief fundið, að
því íueir sem lifsástæður inainmnna niilgast hið upp-
ruimlega og eðlilega, það er að skilja: eptir því sem
þær batna, verða fi'jálsari, bjartari, þess (jettar renn-
ur lífið fram á þroska- og fullkomnimarht'aiitiimi. Jeg
hef sjeð þuð. Guði sje lof. Og því er auðvelt að trúa,
sem rneim hafa sjeð.
því erfiðari sem kt'ijigumstæður manna eru, þess
l'vr uá meim þvi aldurstakmarki, er kallast ajiturför.
í lölidum Múhamedstrúarinaima og nieðal ösiðaðra og
liálfviltra þjóða, þat' sem start’svið komumar takmal'k-
ast innan veggja kveiniabiiraima eður tjaldaima, og
þær ýinist eyða lifiliu til þess, að fullnægja kröfum
liiiina holdlegu fýsna niaiiim sintia. eður þær strita og
stríða sem þrælar — þar eru konurimr örðnar gaml-
ar áður en þær ná þrítugsaldri. Aptur á móti hef
jeg eins og áður er sagt sjeð konur, selil vóru ungar
í hjarta og huga á ^jötugsaldri og þar yfir, þær er
höfðu átt við bjat'tan og bliðali hag að húa og starfað
i ínannfjelagi með frjálsU og inaimúðarfullu fyrirkoinil-
lagi. þar, sem svo vel fei', er það f.illsannað, að jafn-
vel ytri fríðleikur og fegnrð helzt oj>t öbreytt til elli*-
ára, og hverfur sjaldan með öllu, jaftive) í hárri elli.
Sextugar konuv geta verið fríðar og uiiglegar, jafnvei
þó hár þeirra sje orðið silfurgrátt.
Og þar sein karlineimirnir strita og erfiða, án
andlcgrar ímutnar og gleði, án þess að njóta nokkui'ra
af hiuum margvíslegu hreinu og saklausu skenmitunum
iifsins verða þfir hrátt gandir — verulega gainli.r.
þeir niissa ekkí aðeins hár og tennur incð aldri, lield-
ur Og uogloik hjartans og hugarfjör sitt. þeir verða
ósiðlegir, efagjaí'tiir og harðlyiidir. sjálfselskufullir og
þi'öngsýnir. íSúliti kvrkist sainan sainhliða líkam-
aniim. En þvi í'i'jálslegri og Ijósal'i sem lífsbrautin
er, þess lengri verður leiðin fram uð takmarki því,