Framsókn - 01.10.1896, Side 1

Kemur út
1 á mánuði,
kostar hjer á
landi 1 kr.,
utanlands
kr. 1,50.
Augl. 15 a. 1.
hódfu dýrara
á l.s. Gjaldd,
1. /júlí hvert
ár. Uppsögn
<>krift.f.Lokt.
II. ÁR. |
SEYÐISFIRÐI, OKTÓBER 1896.
NR. 10
Góðar frjettir
voru pað fvrir alla bindindisvini er bárust oss frá
Norvegi með síðustu skipum, að bönnifð væri öll á-
fengissala í Stavangri. Stavanger er sá bær í jSTor-
egi er Austurland hefur mestar samgöngur við, og
ætti petta að geta liaft dálitil áhrif á liugi manna
^jer- l?að er búið að prjedika mönnum að pað liaíi
vei'ið bin mesta fávizka, frumvarpið um bjeraðasam-
pykktírnar, er bindindismenn hafa flutt á tveim síðustu
pingum og sem íslenzkar konur studdu svo vel með
undirskr’ptum sínum undir bænarskrá um pað mál.
En nú sjá menn, að Norðmenn, sem með rjettu eru
álitnú' að vera Iiinir mestu frelsismenn, ekki einungis
bafa sampykkt lög um petta efni, heldur einnig í verk-
inu framfylgja peim með dugnaði og áliuga, sem ein-
hverju binu mesta velferðarmáli landsins.
I meiri hluta af bæjum og porpum í Yoregi er
nú öll áfengissala pegar algjörlega bönnuð, og nú
seinast í Stavangri. J>ar liafði verið unnið af kappi
af bindindisvinum, enda fengu peir frægan sigur, pö
Bakkusarmenn verðu bjáguð sinn eptir megni. Yarð
stórmikill fögnuður í borginni er borgmeistari KjeJland,
skáldið mikla, lýsti pví yfir að endaðri atkvæðagreiðsl-
unni: „að nú væri áfengissölunni útrýmt úr Stavangri
um aldur og æfi-!.
fetta ætti að bvetja alla bindindisvini hjer á
landi til að Jialda sinni baráttu áfram. Islenzkar
konur hafa einu sinni stutt petta mál vel, en pær
me'ga ekki gleyma að halda áfram að pjöra pað og
preytast el<ki. Eklvert mál liggur peim eins nærri og
petta, pví elvliert Jiefur leitt eins mikla óliamingju
jfir konurnar og ofdryklcjan. En Jienni verður eklci
útrýmt meðan petta tælandi eitur er allstaðar baft á
boðstólum. Að vísu liöfum vjer konur enn engan at-
kvæðisrjett í almennum málum og getum pví ekki
beinlmis unnið að framgangi málsins, en óbeinUnis
getum vjer gjört barla mikið, ef vjer erum samtaka
og samliuga. petta mál á kannske langt í land til
fullkomins sigurs, en pess meira útbald parf til pess
að fá pví framgengt. J>að er pví miður satt, sem
íslendingum opt er borið á brýn, að peir sjeu úthalds-
lausír, peir funa upp í svipinn, en svo Jijaðnar áhugi-
inn niður og verður að engu. Við þessu eiga konurn-
ar að sporna.
I sögum vorum er opt talað um að lvonur eggj-
uðu menn sína til hefnda, og var pað sjaldan að peir
stóðust pær eggjanir. Hverjum ætli konur eigi meiri
befndir að gjalda en drylckjuskapnum ? Og lijer er
eigi að eggja til blóðsúthellinga, Jieldur til peirra
framkvæmda er mundu hafa blessun í för með sjer
íyrir land og lýð, alda og óborna. Hugsum um pað,
bve mikill munur yrði á lifi einstaklinganna, og allrar
pjóðarinnar, eí ofdrykkjunni og öllum liennar arleið-
ingum væri burtu kippt.
----—-------------
Viiman.
Eptir
Elisabetb Schanke.
„Elslcu mamma, flýttu pjei"‘!
Hanna Hilsen stóð frammi fyrir speglinum í skraut-
legum danzbúningi, ljómandi falleg var Jiún, og rjóð
af ópolinmæði og tilhlökkun.
„Ó, aldrei get jeg verið tilbúiu í tæka tíð . , ,
parna kemur vagninn!-1
„ISu ertu lika alveg til, barnið mitt“ sagði frú
Xilsen. Hún kraup við bliðina á dóttur sinni og var
að taka síðustu náisporin á fötum hennar. Síðan stóð
bún upp og skoðaði Jiana í krók og kring. Já, Juin
mátti vera ánægð með verk sitt. J>að var ekki liægt
að setja neitt útá búning Hönnu. Og Hanna sjálf!
Mamma bennar brosti ánægjulega, og pað ekki að
ástæðulausu.
„Hvar eru hanzkarnir mínir? Xú, hjerna, . . .
vertu nú sæl raamma, og pakka pjer fvrir Iivað vel
pú liefur hjálpað mjer!“ Hanna leit sem snöggvast
í spegilinn, og lirosti; mátti sjá að bún var ánægð með
útlit sitt. „Yertu sæl, og vertunú ekki að vaka epíir
mjer í kvöld“! Hún benti móður sinni brosandi og
ljezt vera að ógna henni og Jiljóp svo niður sfigann.
á agninn ók af stað, og frú Nilsen, sem hafði fylgt
dóttur sinni að vagndyrunum. gekk nú hægt upp apt-
ur. Henni veitti æfinlega erfitt að komast upp stig-
ann, hún preyttist svo íijótt. En pegar Hanna átti
í hlut, pá gleymdi liúu preytunni. Hanna var uug og
fiigur, Jiún átti að fá að sJcemmB sjer og Jcoma á
meðal manna. Hugsanlegt væri, að liún með pví móti
fengi gott gjaforð. Hin litlu eptirlaun lirukku tæplega
fyrir útgjöldunum, og frú Xilsen mátti neyta allra
sinna krapta og opt valca á nóttum við vinnu sína til
pess að geta látið Hönnu taka pátt í sl^emmtunum og