Framsókn - 01.10.1896, Qupperneq 2

NR 10
FRAMSOKN
samkvæmum. Henni hafði farið mikið aptur pessi
síðustu ár, einkum síðan Hanna varð fullorðin, hón
var orðin fölleit og mögur. Kunningjar hennar tóku
eptir pví og vóru hræddir um heilsu hennar; en Hanna
sá pað ekki. Hún lifði áhyggjulaus eins og liljurnar
á akrinum, og hugsaði aldrei um erfiðleika p'i, er
móðir hennar átti við að stríða.
í veizluhúsinu var allt glaumur og gleði. Menn
sátu undir borðum og var glatt í geði, skröfuðu sam-
an, hlógu og gáfu hýrt auga á báðar hendur.
„það er dálaglegur siður að láta menn snæða tölf
rjetti matar áður en peim er skipað að dansa!“ Borð-
herra Hönnu settist við hlið hennar, og tók drjúgum
á diskinn sinn. Hann var maður feitlaginn og hýr-
leitur, og skein útúr lionum áriægjan.
„Og yður er nú víst ekkert mötstæðilegt að gjöra
hið fyrra“, sagði Hanna hlæjandi.
Nei, nei, við eigum víst skilið mat okkar, og vinn-
um fullmikið fyrir honum, að minnsta kosti jeg; hjerna
yður að segja, pá á jeg að halda ræðuí kvö!d“; hann
kinkaði kolli framaní Hönnu og laut ofanað henni og
sagði hljöðlega: „Jeg á að mæla fyrir skál kvenna“.
„Nú, pá skal jeg pegja og ekki trufla yður, pjer
skuluð fá að taka saman ræðuna í næði“.
„fess parf alls ekki, fröken! Jeggjöri ekki ann-
að en að horfa á yður og pá koina orðin sjálfkrafa“.
H ann drakk henni til og horfði á hana með aðdáun.
„Hin betrandi áhrif fegurðar og yndisleika — engill
heimilisins — er petta ekki göður texti? En pjer
fáið ekki ræðuna fyr en kampavínið kemur á borðið“ !
Hanna skemmti sjer ágætlega. Hún naut ,sín svo
vel í danssal, og; haf'ði alla pá kosti til að bera, sem
par eru heimtaðir. Hún var ljett sem fjöður í daris-
inum og bauð af sjer yndispokka, skrafhreitin, sí-kát
og fjörug; hún gat talað um allt sem ber á góma á
pvílíkum samkomum, jafnvel pólitík, og ljet hún pá
opt í ljósi skoðun sína með svo yndislegri einfeldni,
sem karlmennirnir dáðust að, og ef lienni varð á að
segja einhverja vitleysu pá hló hún, og hláturinn var
svo hljómfágur og fór henni svo vel. Og í kvöld var
hún svo ljómandi yndis-fögur.
Frú Nilsen vakti eptir dóttur sinni. Hún gat
ekki fengið sig til að hátta, áður en dóttirin væri komin
heim. Henni pótti líka svo gaman að sjá dóttur sína
koma heim af svona skemmtun, káta og glaða—, henni
fann.it hún með pví fá hlutdeild í peim glaðværðanna
heíu::, er Hanna átti heima í. Og Hanna 'nafði pá
líka frá r.iörgu að segja. Og öll frásögnin snerist um
pað sem hún ekki nefndi á nafn, um hann, hinn ein-
asta, sem móðurina grunaði liver var, og sem hún fann
að var aðalefnið í frásögum dótturinnar um glaum og
gleði og hvernig lienni hefði hlotnazt sú og sú virð-
ing, hún ski^di pað allt, einsog móðir getur skilið, án
38
orða og án pess að sjá neitt, einungis með pví a5-
liorfa í augun á barninu sínu.
En Hanna kom snemma lieim petta kvöld, og var-
svo ólik sjálfri sjer, föl og alvarleg, og svo pungbrýn
að móður hennar varð liálf bilt við.
„Mamma“ sagði hún hægt og stillilega. J>að var
eins og litla dóttir liennar frú Nilsen væri orðin mörg-
um árum eldri. „Mamma“, sagði hún aptur, kraup
niður við hliðina á henni og fól andlitið í kjöltu
liennar.
„Barnið mitt, livað er petta, hvað gengur að pjer?
Hefur nokkur \erið vondur við pig?“ Hún tök utan-
um liöfuð dóttur sinnar og lagði pað uppað brjóstí
sjer.
„Mamma, pví ertu svona föl, pví er pjer svona
apturfarið ?“ Hún fór að gráta. „Fyrirgefðu mjer
mamma, jeg veit að pað er mjer að kenna; jeg hef"
ekki vitað pað fyrr — fvrirgefðu mjer, jeg ætla a5
vinna, petta skal verða öðruvísi hjer eptir, mamma
mín“. Hún stöð á fætur og kyssti móðursína á punna
vangann hennar.
„Góða nótt, mamma, petta skal verða öðruvísi“-
Hún gekk hægt inni svefnherbergi peirra mæðgnanna^
Hún fór að hátta, en var alltaf að liugsa um pað-
sem fyrir hana hafði borið um kvöldið. En hvað hún
hafði búizt við miklu á pessu kvöldi! Hún sá í hug-
anurn dökk augu* sem horfðu svo innilega á hana, eit
pö svo ásakandi. Hún hafði farið svo glöð að heirn-
an og hlakkað til að hitta hann, pví uú átti hún víst.
að fá að heyra af ha.ns munni pað, sem augu hans.
svo ótal sinnum höfðu sagt henni — að hún væri hon-
um kærust allra i veröldinni.
Og hún liafði liitt hann, og pau liöfðu dansað
sanian og talað saman lengi — en livað var pað pá
sem liann hafði sagt! Alls ekkert af pví sem hún
bjóst við að heyra, ekki eitt einasta. af hinum bliðu
ástarorðum, er hún svo opt hafði lesið í augum hans.
J>au höfðu talað um móður hennar, en svo vjek hann
talinu að henni sjálfri, ekki beinlínis, en pó svo að
hún fann að hann hafði mynd hennar fyrir augunum,
og pví fór fjærri að hann dáðistað lienni eins og húa
hafði ímyndað sjer; nei, alls ekki.
Henni varð stórlega bylt við orð hans. J>að var
sem hún sæi mvnd sína í spegli, og sú mynd bar
kærur á hana, æ pyngri og pyngri, og lienni varð
pað allt í einú ljóst, að pá kosti sem hann helzt vildi
finna í fari hennar, pá liafði hún ekki til að bera.
Hún liafði hingað til verið svo ánægð með sjálfa
sig, og vissum, að yndispokki og elskulegt viðmót væri
nóg. Oðrum hafði fundizt pað svo. En liann krafðist
meira!
J>ví hafði enginn sagt henni að meira yrði af henni
heimtað! Hún varð svo sár í huga og hana langaði
til að lirópa upp og spyrja: ]>ví höfðu allir látið sjer
líka hvernig hún var, dekrað við hana og borið hana
á höndum sjer, hlynnt að ónytjungsskap hennar og.