Framsókn - 01.10.1896, Blaðsíða 4

XTC 10
F K A M S Ó K N.
40
hverju landi par sem siðir og liættir eru öðruvísi en
hjá Englendingum, verður margt til að vekja eptirtekt
hans, og ekki sízt pað, hversu kvennfólk er par frjáls-
legt, og liversu margbreyttum störfum pað gegnir par.
Jeg, sem skrifa pessar línur, liafði nógan tíma til
að skoða mig um í Edínarborg og notaði hann vel, og
eitt af pví sem vakti eptirtekt mína og jafnframt
gladdi mig að sjá, var pað, iiversu margbreyttum störf-
um jeg sá kvennfólk gegna par. A öllum opinberum
.■skrifstofum er jeg kom inná, í undantekningarlaust öll-
um búðum og betri veitingastöðum sá jeg kvennfólk
liafa frammistöðuna annaðhvort eingöngu eða jöfnum
höndum við karlmenn, viða eingöngu jafnvel pó verzl-
unin eða veitingin gengi undir nafni karlmanna, og á
flestum opinberum verkstæðum, par sem karlmenn
unnu eingöngu, íinnaðist kvennfólk afgreiðsluna — og
ekki par með búið. Á hinum stóru stofnunum sem
ríkið eða almannafje kostar, t. d. pósthúsunum, tele-
graf- og telefónstöðvunum og á afgreiðslustofu járn-
brautanna, sá jeg kvennfólk vinna ásamt karlmönnum.
Ymsum störum stofnjmum, t. d. stóru baðhöteli, sem
er eign auðugs hlutafjelags, og sjerstaklega sniðið fyrir
hin dýru og heilnæmu rússnesku böð — er stjórnað
af kvennmanni, — og yfir höfuð má alstaðar sjá pess
vott, að kvennfólk er metið jafnt karlmönnum til allr-
ar ljettrar vinnu, hversu vandasöm sem hún er, og
hversu mikil ábyrgð sem henni fylgir.
Kvennfólk pað er pessum störfum gegmr, er al-
mennt mjög háttprútt og kurteist og afgreiðir gesti
fljótt og með hinni mestu alúð, jafnvel meiri alúð og
lipurð en menn eiga að venjast par sem karlmenn af-
greiða; pað hefur ilest eitthvað pað í framgöngu sinni,
er skynsamlega hugsandi maður hlýtur að bera virð-
ingu fyrir — eitthvað sem slær viðfeldnum og virðu-
legum svip yfir Iniðina eða skrifstofuna par sem pær
vinna Asamt karlmönnum, um leið og menn finna til
pess, að parna eru pær metnar eptir verðleikum en
ekki tekið tillit til kynferðis; konur pessar eru og
fiestar fríðar útlits, beinvaxnar og bera sig frjálslega,
bera pess merki að pær eiga góða æfi, og gegna peim
störfum sem pær eptir eðli sínu eru kvaddar til. —
J>annig koma pær ferðamanninum fyrir sjónir.
Maður leiðist til að hugsa, að miklu íieira sje
af kvennmönnum . en karlmönnum í Edinarborg, en
pegar menn líta á hagskýrslur borgarinnar sjá menn
að svo er ekki. — Nei, — pað er einungis hagsýni
Englendinga sem parna sem annarsstaðar kemur fram.
J>eir liafa brúk fyrir hvern einn og einasta mann af
öllum sínum millíónum, og pví skylcli pá ekki kvenn-
fölkið hafa leyfi til að vinna að hinni sameiginlegu
heill pjóðarinnar allt sem pað getur? J>arna gegnir
kvenntólk mörgum peim störfum, sem karlmenn gegna
í öðrum löndum, og af pví leiðir, að fleiri karlmenn
geta gengið að hinni pyngri vinnu, auk pess sem hin
holla og frjálslega viiina elur upp starfsama, einarða
og prekmikla kvennpjóð.
Ferðalangur.
Hin fagra framandi kona.
|>að var í París.
Hann gekk niðurlútur eptir Malesherbes trjágang-
inum með hendurnar í vösunum og hugann langt í
burtu; en er liann nálgaðist Agústínusarkirkjuna,
mætti honum kona nokkur er haf'ði lilæju fyrir andliti.
Ung kona, sem .... nú, já, sem honum leizt vel á.
Osjálfrátt reif hann ofan hattinn fyrir henni; en liún
tók ekki kveðju hans; annað hvort pekkti hún hann
ekki, ellegar hún tók ekki eptir að liann heilsaöi. —
„Jeg hlýt að hafa sjeð hana fyrri, en hvar pað hefur
verið, pað veit jeg ekki. En víst er um pað, að hún
lilýtur að vera töfúandi og fögur“. Og ekki var hann
kominn nema fáa faðma, áður hann sneri við og veitti
hinni fögru konu eptirför. Hann gat ekki að pví
gjört. Og nú pegar hann sá baksvip hennar, sýndist
honum eins og áður, að hann kannast við hana. Hvar
gat hann hafa sjeð hana . . . . og við hvaða tækifæri?
]>annig spurði hann sjálfan sig hvað eptir annað.
Hin unga kona gekk eptir trjáganginum, sneri
síðan inn í Villiersgötuna og paðan vfir Trafalgar-
torgið; svo beygði liún af til hægri handar, og hann á
eptir.
„petta er hálfskrítið“, hugsaði hann, ,.pað lítur
svo út sem við eigum samleið, hún og jeg“. Samt
var hann alls óviss enn hvar hann hefði getað sjeð
konu pessa áður.
pegar hún var komin að númer 21 í Taitemperie-
götunni, gekk liún par inn. petta var sannarlega
gaman; parna átti hann sjálfur heima. Hún steig
upp á lyptivjelina; bann hljóp upp stigann á harða
stökki. Lyptivjelin staðnæmdist á fjórða lopti. A
fjórða lopti átti hann sjálfur heima. Og uú sá hann
konuna .... Hún hringdi ekki við dyrnar . . . hún
tók bara lykil upp úr vasa sínum. Og með lykli peim
lauk hún upp hurðinni að lians eigin herbergjum . . .
Var hún pá innbrotspjófur, sem notaði sjer útiveru
hans ?
Hann stökk fram, sem kólfi væri skotið.
„Nei, hvað.er að tarna“, mælti hún• stillilega.
„Ert pú kominn heim, svona snemma?“
Xú mundi liann eptir, hvenær og hvar hannhafði
sjeð konu pessa áður.
pað var — eiginkona hans.
Ágætt súkknlaði
á 1 krónu
fæst i verzlun
Magnúsar Einarssonar.
U tgefendur:
Sigríður porsteinsdóttir. Ingibjörg Skaptadóttir.
Prentsmiðja Austra.