Kvennablaðið - 18.02.1903, Blaðsíða 7

KVENNABLAÐIÐ.
enninu, setja skínandi demantshnappa framan (
brjóstið á hvítu, gljáandi skyrtunni sinni, og hnýta
hvíta slitsið alveg óaðfinnanlega. Það var of
snemt að fara í veizlukjólinn. Hann vafði því
um sig náttkápu úr mjúku, indversku silki, og
gekk fram 1 skrifstofuna. Þar lá blaðið, sem hann
hafði beðið eftir með óþreyju. Hann fletti því í
sundur, og las hálfhátt:
„I dag er 50 ára fæðingardagur eins af vor-
um helztu mönnum, bankastjóra Antons Stjern-
skógs. Sú virðing, traust og ástsæld, sem hann
hefir áunnið sér, hefir í dag vottast honum með
almennri og hjartanlegri hluttekningu".
„Það glaðnaði yfir honum við þetta. „Þetta
hefur góð áhrif! Það ávinnur nýtt lánstraust, og
villir Ström og hans nótum sjónir", hugsaði hann
með sér, um leið og hann hélt áfram að lesa
„Hann hefur áður fengið mörg útlend og innlend
tignarmerki, og nú höfum vér sannfrétt að kon-
ungurinn ætli að sæma þennan velgjörðamann
þjóðfjelagsins stóru gull-medalíunni, til merkis um
náð sfna og vináttu, og dirfumst vér að segja, að
hún geti ekki skreytt verðugra brjóst en hans“.
Blaðið féll úr hendi hans, eins og það hefði
verið honum of þungt.
„Alt er undir því komið, hvort eg get klórað
í bakkann og komist núna úr verstu kröggunum“,
andvarpaði hann, með angistarsvitann á enninu.
Hann tók blaðið upp, og fas áfram:
„Viðmótsblíða hans og gjafmildi og rausn,
sem ómöguleg væri öðrum en þeim, sem af nógu
hefði að taka, hefir áunnið honum allra vináttu".
„Af nógu að taka“, tók hann upp, og fann
þá svo sárt til, hvað erfitt honum hafði verið
síðustu dagana að láta af hendi nægilegt skot-
silfur, að eins til daglegra heimilisþarfa.
Hann stóð á barmi glötunarinnar, og skildi
vel, að ýmsa grunaði það, og hann hafði engan
annan en sjálfan sig að treysta á. Hæfileikar
hans höfðu áður bjargað honum margoft . . . .
Alt var undir því komið að fá frest, og láta á
engu bera. Honum varð litið á skrifborðið, með
hinum mörgu skúffum, sem hann geymdi í nokk-
uð af skjölum og höfuðbókum, sem ....
Það var barið að dyrum.
„Það er Magnús. Má eg koma inn?" Róm-
urinn var unglegur og glaðlegur.
„Já, vissulega".
Sonur hans var dökkhærður eins og móð-
irin, og þreklega vaxinn eins og faðirinn.
Hann vantaði hvorki sálar- né líkamskrafta, en
meinið var, að þeir voru svo lítið notaðir. Æsku-
fjörið, sem átt hefði að stjórnast af vinnunni,
15
brauzt út í brekum og slarki, sem hin dauf-
legu augu hans og svipur báru Ijósan vott.
„Mér hefur dottið nokkuð gott í hug, pabbi",
sagði hann, meðan hann gekk um gólf og hand-
lék ýmsa smáhluti.
„Hverjum til gagns?" spurði faðir hans.
„Auðvitað sjálfum mér. Er ekki afmælisdag-
ur þinn í dag?"
„Jú. Viltu því nokkuð?"
„Ætli þú vildir ekki gefa mér gjöf í dag?"
„Þann dag fá menn venjulega gjafir, en gefa
ekki sjálfir".
Magnús tók blaðið af borðinu, og las hátt og
hátíðlega. „Það er ekki nóg með að hann held-
ur fátæklingunum hátíð, heldur hefir hann Ifka
gefið þessum góðgerðastofnunum: Hælinu handa
fátækum gamalmennum 500 kr., og heimilinu
fyrir afvegaleidd börn 300 krónur". „Er þetta
ekki að gefa?"
„Jú vissulega".
„Mér finnst hálf leiðinlegt, að talað sé um
mann f blöðunum.
„Það er eftir því . . . ?“
„Nei, ekki vildi eg standa þar eins og eitt-
hvert afbrygði".
„Þú hleypur frá umtalsefninu", sagði faðir
hans byrstur.
„Mér finst, að fyrst pabbi hefir gefið svona
mikið fólki, sem hann kærir sig ekki meira um
en......“
„Það eru skyldur við þjóðfélagið, og guð veit,
að þær eru fullþungar".
„Upphefðin skuldbindur". Já, svo fer líka
fyrir mér. „Það er dýrt að vera sonur þinn,
pabbi".
„Dýrara er að vera faðir þinn, fmynda eg
mér. Hver reikningurinn kemur til mfn á fætur
öðrum, og vasapeningamir þínir hrökkva ekki
til". ,
„Ur því 1114 ráða með þvf, að bæta við mig".
„Það held eg ekki. Ef menn hafa úr litlu að
spila, þá láta þeir sér það nægja, — en ef þeir
fá meira, þá....... Gættu þín við skuldum, þær
geta orðið að flóði, sem vaxa þér yfir höfuð".
„Engar siðferðisprédikanir, pabbi; láttumömmu
þær eftir. Gefðu mér hundrað króna seðil".
„Eg hefi þá nú ekki á reiðum höndum. Eg
ætlaði einmitt að fara að segja ykkur að við yrð-
um að fara að verða sparsamari".
Sonur hans skellihló og sagði: „Já, hátíðar-
haldið í dag er líklega byrjunin? Við vorum
saman fáeinar glaðværar sálir, og drukkum þína
skál, undir eins f gærkveldi. Það er pabba að