Kvennablaðið - 30.05.1903, Blaðsíða 3

KVE NN ABLAÐIÐ.
35
að búa eitthvað af því til sjálfir, en að kaupa
það gersamlega altsaman. Bara að þegar
einhver hefir með umhugsun og fyrirhöfn
fundið sér slíka nýja atvinnugrein, þá mega
ekki allir hinir, sem iðjulausir standa á torg-
inu öfundast yfir peningunum, sem hann eða
hún fái fyrir það, heldur unna verkamannin-
um vinnulaunanna, og fá sjálfum sér eitthvert
nytsamt arðberandi verkefni til að íást við.
Skuldadagar nir.
(Þýtt).
V O varð honnm ljóst, að það var
gæzlustjórinn í stjórn .... staðar járn-
brautar-hlutafélaganna, sem hann var
sjálfur framkvæmdarstjóri í, sem tal-
aði við hann í hljóðberann, og nú fóru orðin að
verða skiljanleg.
— „Endurskoðunin er nýafstaðin. Bezt að
koma þegar í stað inn til bæjarins. Óróleiki 1
herbúðunum".
Hann greip um stólbríkurnar til að styðja sig
við þær, og um leið brá ónotalegu glotti á andlit
hans, eins og hann héldi að hann stæði frammi
fyrir mannf jölda. Svo blés hann við, þegar hann
var að leitast við að hafa vald yfir málrómi sín-
um, og sagði með uppgerðar glaðværð:
„Dóttir mín trúlofast í kveld kammerjunker
Borgheimer. - Þú þekkir hann víst? Góður ráða-
hagur. Nýja tengdafólkið kemur hingað í fyrsta
sinni í kveld. Hitt getur líklega beðið til morg-
uns. Þakka þér fyrirl Já. Jæja, það skal ekki
bregðast".
Hann tók afarnærri sér og skellihló. „Það er
svo, óþreyja í herbúðunum ? — En eg er alveg ró-
legur. Segðu viðkomandi mönnurn það. Ef þú
kemur á morgunn í miðdagsveizluna til majórs
Wulfs þá skulum við gera okkur glaðan dag. Ekki
boðinn? — Það er svol Leitt að lasleiki konu
þinnar kom í veg fyrir að þú gazt komið hingað
í kveld. Eg á ekki nema eina dóttur til að gefa
í burtu, og er kunnur að því, að hafa nokkra hæfi-
leika til að skemta gestum".
Nú var stillingin og sjálfstjóm hans á förum.
„Gestirnir eru að koma. — Vertu sæll til morg-
uns", sleit hann út úr sér, hringdi af og hné svo
niður á stólinn.
„Klúðrið orðið uppvíst I Gjaldþrot I Svívirð-
ing!“ Það dró hvað annað aftan í sér. „Bank-
inn — en ef?" Þar stóð hann tæpast.
Hann lauk upp skáp og tók úr honum kon-
jakksflösku, sem hann tæmdi í botn.
„Eg vil ekki fara á höfuðið — spila spilið til
leiksloka — með öllum meðulum. — Það er mitt
orðtak", sagði hann með endurlifnuðu þreki.
Nú heyrðist vagnaskrölt. Gestirnir voru að
koma. Ef hann færi fram í forstofuna til að kom-
ast upp, þá mætti hann þeim þar, en ef hann færi
gegnum bókaherbergið og upp vindustigann þá
kæmist hann upp í salinn löngu á undan þeim.
Þegar hann kom inn í stóra herbergið, þar
sem bókunum var raðað inn í dýra skápa, þá
hnykti honum við að sjá móður sína standa þar
við einn gluggann.
„Eg vona að þú reiðist ekki af því að eg
gekk hingað inn", sagði hún biðjandi, eins og
auðmjúkt, brotlegt barn. „Andrés sagði að eg
mætti það. Mig langaði að sjá gestina koma".
En nú tók hún eftir, hvað hann var náfölur
og í æztu skapi.
„Hvernig er það drengurminn! Er þér ilt?"
„Nei", sagði hann óþolinmóðlega.
Andlitsdrættir hans titruðu.
„Mamma 1 elsku mammal" sagði hann og
vafði sig upp að henni.
„Það er alveg eins og þegar þú varst lítill",
sagði hún og strauk yfir hárið á honum.
„Guð gæfi eg væri það enn þál"
„Það voru mínar sælustu stundir".
„Mínar líkal Ó, mammal Þú ert eins og
brúarstólpi í miðjum fossinum".
„Hvað er þetta? Þú gerir mig óttaslegna.
„Ekkert".
„Þú ert alveg náhvítur í andlitinu, og ekki
að sjá með sjálfum þér".
„Er eg það?"
Hann stökk upp og flýtti sér fram að spegl-
inum, lagaði á sér hárið og reyndi að setja and-
litið á sér í venjulegu steyptu stellingarnar.
Hann sneri bakinu að henni. En spegillinn,
sem var á framhlið stofunnar sýndi mynd hans
aftur og hin glitrandi heiðursmerki á brjóstinu.
„Það er skrautlegt þetta, en þó er enn þá
meira varið í, að hjartað sé gott og áreiðanlegt",
sagði hún og fór út.
Hann stóð og starði á eftir henni. Svo flýtti
hann sér upp vindustigann brosandi og fjöilega.
* *
Kveldið og myrkrið var komið, en dimmunni
var nú ekki lengi vært f skóggarðinum, því þar