Kvennablaðið - 16.06.1903, Blaðsíða 4

44
KVENNABLAÐIÐ.
var um hann sjálfan. Það var gleymt þýðingar-
laust, sópað utan um hann ógæfu — eða gæfu-
manninn — sem fengi að hverfa úr sögunni áður
en fjárdrátturinn kæmist upp og nafn hans yrði
á allra vörum.
Hann var þreyttur og fór alt í einu að þrá
þögn, einveru og næði til að hugsa. Værunokk-
ur ráð til að bjarga honum, — og þau hlutu að
vera til og finnast? — og kæmist hann nokkuru
sinni aftur á græna grein, þá skyldi hann selja
Aftanró, sem hefði orðið honum meiri bölfun og
banasár, og stuðlað meira að fjárþroti hans en
nokkurt annað fyrirtæki.
Hann mintist þess hvað hann hefði í fyrstu
hlakkað til að eignast þennablett. Hvernig hann
hefði í fyrstu búið til teikningamar svo látlausar og
blátt áfram. En þær hefðu altaf orðið stærri og
margbreyttari og aldrei gefið honam frið fyr en
alt hefði verið bygt og komið í þetta horf.
Það kom alt í einu að honum löngun til að
ráfa um úti í skóggarðinum, finna næturloftið
leika um höfuð sér og hverfa svo út f skógar-
myrkrið. Hann þreif eftir lyklinum að leynidyr-
unum á veggnum, sem voru huldar að innan af
niðurhangandi veggtjöldum, en að utan af þétt-
vöxnum runnum, og enginn notaði nema hann
sjálfur, Hann hafði oft notað þær, en nú? — nei!
Nú hafði hann um annað að hugsa. Hann
kallaði á Karlson um dyrnar fram í anddyrið, en
enginn svaraði. Hann hringdi aftur, og þá kom
Andrés stökkvandi inn.
„Herra bankastjóri!".
„Það er Karlson, sem eg vildi finna".
„Hann er ekki rétt vel frískur".
Andrés var eptirlætisgoð bankastjórans og
vinur, fremur en hjú, og þegar hann sá góðlega
andlitið hans, og brosleita svipinn á honum, þá
blíðkaðist hann.
„Það er svo! Núna aftur. Já, nú man eg
eftir því. Eg hefl sjálfur drukkið full mikið".
„Nei, það sér enginn".
„Nei, það vona eg. Eg hefi séð of mikið af
drykkjuskaparlöstunum til þess að falla sjálfur
fyrir þeirri freistingu. Ef eg hefði varast jafnvel
alt annað. Ljúktu upp glugganum. Hér kafna eg".
Hann dró sjálfur gluggatjaldið frá, og stóð
úti við gluggann og horfði út.
„Já, nógu mikið var áður drukkið venjulega",
sagði Andrés. „En þetta var nú líka vegleg
veizla, sem lengi verður talað um".
„Já, því gæti eg trúað, og et til vill líka sú
slðasta, sem eg held".
„Það vil eg ekki ímynda mér, heldur að hún
verði sú síðasta, sem eg verð með í. Eg hefi ein-
mitt verið að hugsa um að segja upp vistinni.
Eg er ekki fær um hana lengur".
„Komdu nú ekki aftur með þetta", sagði
bankastjórinn og gekk inn í herbergið. „Þú ert
einn af skylduliðinu, og meðan eg hefi nokkuð
sjálfur.... Hjálpaðu mér úr þessum hérna".
Hann fór nú úr frakkanum og í skrifstofujakk*
ann. Andrés, sem hafði verið upp á sitt hið bezta
þegar hann kom í þjónustu bankastjórans, var nú
orðinn lotinn og afturfarinn gamall karl. Hann
hafði slitið sér út á vinnu fyrir húsbændur sína
og börn þeirra, hugsað fyrir þau og með þeim og
elskað þau. Nú var honum orðið heimilið of ó-
rólegt og hávaðasamt. Verulegt gagn gat hann
ekki heldur gert lengur. Gaf ekki um að verða
guðsþakkamaður. Hafði sparipeningana sína til,
og var að hugsa um að breyta til áður en það
yrði of seint.
„Herra bankastjórinn fer þá í þenna jakka?
Nú á þó vænti eg ekki að fara að vinna?« spurði
hann.
„Jú, eg verð að vaka svo sem tvo klukkutíma.
Sjáðu um að enginn trufli mig og alt verði hljótt
í húsinu sem fyrst. Slöktu svo öll ljósin".
„Það skal verða gert, herra bankastjóri".
„Láttu frakkann liggja hér eftir! Það var
konjakk, sem eg vildi fá! Þú verður að ná þvf,
fyrst Karlson er ekki verkfær. Skilur þú hvað
það þýðir?"
Þetta átti að vera gaman, það skildi Andrés
fullvel; en hláturinn, sem fylgdi" orðunum var svo
skerandi bitur, að hann varð óttasleginn.
„Herra bankstjórinn ætti að fara hátta".
„Seinna. Utvegaðu konjakkið — en af þvl
allra bezta!"
Þegar hann var orðinn einn, þá gekk hann
um gólf, án þess að geta haldið huganum föstum
við neitt. Svo mundi hann eftir peningaveskinu
sínu í frakkavasanum, og lét það eins og ósjálf-
rátt í jakkavasa sinn. Ætlaði að fara að leita í
öllum vösum sínum, en truflaðist af gufuvagns-
blástri, sem rauf þögnina. Þarna fer eimlestin
með alla gestina, þeir færast altaf lengra og lengra
burtu — þessir gestir, sem hann hafði í kvöld
beygt sig og bugtað fyrir. — En sá léttir og hvíld!
„Eg hefi ástæðu til að vera hreykinn af sjálfum
mér 1 kvöld. Það hefði ekki verið á margra færi
að leika þetta eftir mér«, hugsaði hann með sér.
Andrés kom aftur með flösku og glas á silf-
urskutli.
„Settu það á skriiborðið og farðu svo að
hátta",