Kvennablaðið - 01.09.1903, Blaðsíða 3

KVENNABLAÐIÐ.
Svo vaknaði’ eg, af undrum og órum mínum vilt,
og fann þá loks að leið min og líf mitt alt var spilt.
Já, yfirborðsins fegurð er iðulega tál
og gagnslítil gylling, sem glepur þína sál.
Það athvarf, sem eg átti, í rofnum rústum er,
minn æsku unaðsheimur er eyðisandur ber.
Mín lífsskeið, litla, fagra, nú liðið hefir strand,
og sjálf eg stend á skeri, og sé nú hvergi land.
En eins og aftanroði mín yndis draumsjón þver
og kalda hæðniskveðju liún sýnist senda mér.
Eg lít hana út við hafsrönd sem logum ofinn dúk,
en hug minn á hún hálfan, því sál mín ennersjúk.
(Hún hacttir að spinna og situr um stund hljóð og hugsandi).
G. M.
Skuldadagar nir.
(Þý«t).
Framh.
VAÐ þá?« — spurði hann hálfhrædd-
ur við það, sem hún gæti átt við.
»Að það ert þú, sem altaf hefur
gefið — einungis gefið — og að við
höfum ekki hugsað mikið um að gefa þér neitt
aftur.
»En sá kærleikur og það traust, sem þið
hafið gefið mér«, svaraði hann með viðkvæmni.
»Veizt þú hvort eg hefi átt það skilið?«
Ó, pabbi! Þegar eg hugsa um hvað eg hefi
átt hamingjusama barnæsku og ungdómsár — og
það alt fyrir þína vinnu? Eg veit ekki til, að
eg hafi einu sinni þakkað þér fyrir það nokkurn
tíma áður. Nú — þegar eg á bráðum að yfir-
gefa heimili okkar — þá kemUr mér svo margt
í huga, og margar spurningar vekjast upp. Eg
held að bömin yfir höfuð, taki við öllu af for-
eldrum sínum eins og sjálfsskyldu, ánþesshvorki
að þakka það, eða hugsa um, hvað mikla fyrir-
höfn og sjált'safneitun það liafi kostað. Þannig
hefi eg verið, og það vil eg biðja þig að fyrir-
gefa mér«.
Orð hennar brendu hann eins og glóandi
járn.
»Að fyrirgefa þér! Barn! Talaðu ékkísvona!
— Fyrirgefning ?«
»Því tekur þú þessu svona ákaft, pabbi?«
»En ef það væri eg, sem þyrfti að biðja
fyrirgefniegar, væri . . . ? Ef þú skyldir fá að
heyra eifthvað ilt um mig — ef allir skyldu dæma
,67
mig — snpa við mér bakinu — fyrirlíta . . . ?«
»Þú ert veikur, pabbi, — eða ? Henni varð
litið á konjakksfiöskuna, og það sá hann.
»Þú líka«, sagði hann biturlega. »Eg vildi
að eg væri drukkinn*. Hann þagnaði, en gat
ekki staðist það, að hreyfa því, sem honum lá
svo þungt á hjarta. Ætli þú heíðir kjark til að
taka málstað minn. Ætli þú gætir hugsað um
hvað eg hefði verið — ekki bara hvað eg er?«
»Þú gerir mig hrædda. — Eg skil ekki... ?«
»Láttu mig fá að vita með vissu, að til sé
ein einasta manneskja, — eitt einasta hjarta ...»
»Hvernig ætti eg að geta hugsað annað en
gO}t um þig, faðir minn«, sagði hún og vafði sig
upp að honum.
»En ef eg væri alt öðrn vísi en þó heldur*.
Ósamræmnin og æsingin 1 honum gerðihana
óttaslegna.
»Einnig þá«, svaraði hún lágt, og rétti hon-
um hönd sína, sem hann þrýsti svo fast, að hún
kendi til.
»Vértu nkki svona óttaslegin á svipinn«, sagði
hann ( gamanróm. »Við höfum verið að leika
hérna æsandi þátt úr sjónleik. Þú hefir ekki al-
gerlega rangt fyrir þér í því, að eg hafi drukkið
dálítið of mikið, — sem veitari gestanna, skal eg
segja þér«.
»Það sá eg undir eins«, sagði bún rólegri.
»Þú hefir ekki heldur verið glöð í bragði (
kvöld, barnið mitt«.
»Það Ktur út fyrir, að við höfum bæði ver-
ið að njósna hvort um annað«, sagði hún með
hálfgerðu uppgerðarbrosi.
»Mér var ómögulegt að gleyma þv(, að þú
varst að óska eftir að breyta þessu öllu, og eg
ásakaði mig . . . «
Sorgar- og gremjusvippurinn á andliti hans
sópaði öllum tilfinningum burt úr huga hennar,
nema ástinni og meðaumkuninni til hans.
»Hugsaðu nú ekki meira um það, Og láttu
það ekki gera þér óróa. Hversu margir ætli það
séu, sem fá að skipa lífi sínu eftir óskum sín-
um. Það getur orðið fullgott fyrir því«.
Þessi undirgefnis-þolgæði hennar ( orðum og
málrómi særði hann.
Ef eitthvað það skyldi koma fyrir, sem rask-
aði trúlofun hennar, þá er það eina bótin, að
það verður henniekkert sorgarefni, hugsaði hann
með sér með ánægjutilfinningu.
Henni varð litið á skammbyósurnar.
»Því hefir þú þær uppi, pabbi*.
»Það eru dýrir hlutir. —Önnur þeírrnhnfði
ryðgað — og . . . «