Kvennablaðið - 07.10.1903, Blaðsíða 3

KVENNABLAÐIÐ.
»Konan mín sá þig, og þú veizt að hún
grunar þig. Hvað viltu ?«
»Fá svar upp á það, sem eg skrifaði þér«.
»Eg hefi ekki fengið nokkurt bréf«. Svo
rankaði hann við sér. »Nú, nú, þú meinarbréf-
miðann. Honum hafði eg gleymt. Egveitekkert
hvað af honum er orðið*. Hann leitaði í vösum
sfnum, en fann ekkert.
»Það gerir minna til mín vegna, en konunn-
ar þinnar og þín«.
»Eg hefi haft annað mikilvægara að hugsa
um«.
»Tímarnir breytast«.
»Og vér með þeim«.
»Já, þið karlmennirnir. Þið sparið engin
ráð til að ginna unga stúlku til ykkar, þá stend-
ur aldrei á fögrum orðum og eiðum. — En þeg-
ar stúlkan erunnin? — Manstu þegar eg lét þig
telja mig á að hafa fyrsta leynifundinn við þig?
Hvernig þú ætlaðir að kæfa mig með kossum
og þakklætis.
»Og með gulli«, hugsaði hann með sér.
»Þú grézt af gleði. Þá var eg heiðarleg
stúlka.
»Haltu þér við erindið. Eg er ekki í skapi
til að hlusta á þvaður«.
»Þú hefur ekki verið í sem beztu skapi síð-
ustu tímana. Það hlýtur að hafa vissar orsakir.
— Það er líka pískrað um . . .«
»Hvað hefir þú heyrt? spurði hann óstyrkur.
»Svo mikið, að eg hefi orði hrædd«.
»0, garmurinnl Og þessvegna ertu kominn
hingað«.
>Ef þú ferð á kúpuna, þá fer eg það líka
með þér«.
»Jæja«.
»Þú hefur þá enga tilfinningu til mín lengur*.
Hann stóð og fitlaði við eitthvað á skrifborð-
inu, en svaraði engu.
»0g þó voru þeir tfmar, að þú sagðir mér,
að f þínum augum væri eg fyrir öllum öðrum
konum — væri skírlífari, hreinni — einmitt af
því að eg hefði kjark til að vera þín að öllu
leyti, án þess að hugsa um dóma heimsins eða
siðferðislögmál. Manstu það ekki?«
»Slík sambönd, eins og okkar var, byrja
ætíð með æstum og heitum tilfinningum, og enn
þá heitari og stærri orðum, og enda ... Já, hvað
vildirðu ?«
»Þú hefur lofað mér vissum, árlegum styrk,
en þvf sýnist þú hafa gleymt. Eg verða að lifa,
þú hefir kent mér hvernig menn lifa«.
»Hvernig menn lifa?«
15
Hann stóð og horfði fram fyrir sig eins og
ofan í botnlaust hyldýpi. — »Þegar eg horfi til
baka«, sagði hann harðlega, »þá finnst mér miklu
betra að vera daglaunamaður og'éta svartabrauð,
eða götusópari ellegar sveitarlimur, en að standa
í mínum spornm núna«.
»Það finnst þér þegar til kastanna kemur«,
sagði hún spottlega, »en ef þú fengir að lifa líf
þitt upp aftur, þá mundir þú víst fara alveg eins
að. Þeirsemvilja komast upp í þjóðfélagsstiganum,
apa eftir stórmennunum, og jafnvel taka þeim
fram í óhófi — þeir mega ekki vera svo sérlega
vandir að meðulum*.
Orð hennar snertu tilfinningar hans. Vfst
gat hann varið sig með því að hann væri ekki
einn í þeirri sök. Aldarhátturinn væri nú ein-
mitt svona, en það hefði ekkt bætt málstað hans
minnstu vitund.
Héðan af gerði heldur ekkert til, hvað hún
hugsaði eða gerði.
Hann hafði elskað hana brennandi heitt og
ákaít meðan hann var að ná tangarhaldi'á henni.
Svo hafði hann þreyzt og viljað slíta sundur með
þeim — en það hafði ekki verið hægðarleikur.
Nú var hann lengi búinn að skotra augun-
um að konjakksflöskunni — þar var styrkur handa
þreyttum taugum, og óminni fyrir áhyggjur og
sorgir. — Hann helti í glasið. »Gefðu mér lfka
dropa«, sagði hún, »eg hefi verið svo lengi úti í
þokunni og kvöldkuldanum, að eg er bæði orð-
in dauðköld og vot«.
Hann sótti glasið og helti 1 það. »Skál«,
sagði hún og hélt því á loft.
Hann drakk úr sínu glasi til botns, án þess
að líta á hana, tók upp flöskuna og skoðaði hana
krók og kring.
»Þetta er alminnileg vara! Eg á enn þá
sex flöskur eftir af þessari tegund. — Mér gremd-
ist að aðrir fengju að drekka úr þeim«.
Hún kom auga á skammbyssurnar og sagði
óttasleginn:
»Þú ætlar þér þó vænti eg ekki. . . . ?«
»Ónei!«
Hún var ekki viss um hvað hann hugsaði,
og ætlaði að taka kassann, en þá sagði hann:
»Snertu ekki á honum*.
»Eg gæti líklega að mér«.
»Það veit eg vel«, sagði hann og brosti lítið
eitt við. »Eg banna það heldur ekki þess vegna«.
»Því hefir þú kassann þáuppivið? Svoilla
er þó lfklega ekki komið fyrir þér«.
»Margur hefir fyrir minni sakir skotið kúlu
í hausinn á sér. Eg var að hugsa, að ef alt færi