Kvennablaðið - 07.10.1903, Blaðsíða 4

76
KVENNABLAÐIÐ.
upp á það versta — ef eg sæi engin úrráð —
eða ef eitthvað kæmi fyrir!—Eg hefi orðið myrk-
fælinn núna síðustu dagana. Hann hló biturt og
skerandi. En eg er engin vön skytta, hefi aldr-
ei hugsað um að æfa mig síðan eg skaut sól-
skríkjuna í skógunum heima. Kúlan gæti farið
í allt annað en henni væri ætlað ? Eg gæti ef
til vill limlest mig. Það eru líklega miklar
kvalir? Og ef dauðinn væri svoekkiviss. Menn
hafa ekki tmi mikið að kjósa þegar þeir hafa
selt alla velferð sína fyrir einn grautardisk, eins
og eg hefi gert«.
»Við hana gat hann talað eins og honum
bjó í brjósti. Henni þurfti hann ekki að vanda
kveðjurnar — og það létti honum fyrir brjósti.
sl.áttu mig geyma þær«, bað hún, og rétti
út hendurnar til að taka kassann.
»Það er óþarfi. Eg get ekki brugðist henn-
ar trausti«.
»Hverrar? Segðu heldur að þú þorir það
ekki«.
»Getur vel verið«.
»Látum okkur bæði flýja saman«.
»Saman ?«
Hann hló illilega og kaldranalega.
»Mér hefir líka dottið 1 hug að flýja. En
þótt maður slyppi — sem einn af hundraði gerir
ekki — þá er enginn hægðarleikur fyrir mann í
mínum sporum að ganga slyppur og snauður frá
öllu, þegar maður hefir átt alt af beztu tegund*.
— Hann leit á skammbyssurnar. — Þær áttu að
hjálpa mér úr krökkunum, en nú eru þær dyr
líka byrgðar. Hún gerði þær hættulausar«.
Rómurinu var þýðari og viðkvæmari en Júlía
hafði nokkru sinni heyrt hann áður.
»Hvaða hún? Konan þín, eða ....?«
»Nefndu ekki nafn hennar«.
Það varð stundarþögn.
»Hefur þú lesið, hvað stendurummig hérna
í blaðinu?« spurði hann hálfstuttur í spuna.
»Jú«.
»Þú færð et til vill bráðum að lesa eitthvað
annað. Heyra alla sakfella mig og segja, að það
sé verðskuldað. Landshöfðinginn, borgmeistarinn,
ofurstinn — allir þeir, sem eg hefi þekkt og virt.
— eg get ekki borið það«, hann huldi andliltið
í höndum sínum. Hún móðir mín gamla talaði
um eilífa hegningu. Það verður nógur tími til
að hugsa um það. Þótt þetta væri dauðastund
mín, þá hangir þó sál mín rígföst við jörðina,
og þá, sem mér eru nánastir«.
Hennar gamla ást til hans logaði upp aftur.
»Nei, snertu mig ekki«, sagði hann, oghratt
burtu hendinni á henni, sem hún hafði stutt á
öxlina á honum. »Dóttir mín ! dóttir mín ! Það
er það ljúfasta — en þó það bitrasta af því öllu.
Eg vil ekki snerta eitt hár á hennar unga, sak-
lausa höfði, og þó velti eg ef til vill birði af svf-
virðingu, sorg, niðurlægingu og fátækt yfir það,
sem ef til vill beygir hana til jarðar.
Aumingja konan mín, sem hefir reynt til
að trúa mér, þrátt fyrir alt. Sem hefir gert alt,
sem eg hefi beðið hana um! Og hann sonur
minn, sem erfir nafn mitt, og hefði átt að læra
af mér......
Hann reis upp og krepti hnefana, eins og
hann vildi hrista þessa þungu byrði af sér.
»Ó, að eg gæti strykað út dálítið af lífi
mlnu«, sagði hann ásakandi. »Ó, að það væri
þó ein einasta flekklaus blaðsíða í lífsbók minni«.
— Hann eins og hneig niður ofan yfir skrif-
borðið. — Þetta eru skuldadagar syndanna, sem
enginn, sleppur hjá«.
Orð hans gengu f gegn um hana. En hvað
hann var orðinn ólíkur sjálfum sér, — og hún
líka. En svo mundi hún eftir erindinu.
»Anton!«
»Ertu ekki farin enn þá«, sagði hann og
sneri sér að henni. Andlit hans var náfölt. »Eg
verð að reyna að sofa, ef eg á að geta dugað á
morgunm.
»Manstu ekki til hvers eg kom ?«
»1 sömu erindum og aðrir — fmynda eg
mér. — Eg hefi enga peninga til«.
»Þú verður að hafa þátil! Getur þú lát-
ið mig svelta?«.
»Svelta?«
»Skuldheimtumennirnir elta mig á röndum.
Húsaleigan er óborguð — það veizt þú sjálfur —
og mér er hótað útburði. Eg bað þig í bréfinu
um þúsund krónur. — Það verður ekki einn eyr-
ir afgangs. — Ef þú lætur mig ekki hafa pen-
ingana, þá veit eg ekki hvað liggur fyrir mér.—
Þú vilt þó líklega ekki, að eg sökkvi enn þá
dýpra? Eg get ekki lengur unnið fyrir mér á
sama hátt og áður en þú varst á vegi mínum«.
Frá landi Zaranna.
Eftir Miss M. Rohrweger.
(Handa Kvbl.).
U, það er satt, það sem nú á að
fara fram er svo ekta rússneskt, að
það þarf skýringar við.
í síðastliðinni páskaviku hafa