Kvennablaðið - 23.01.1907, Blaðsíða 5

KVENNABLAÐIÐ.
Hann var heldur ekkert geðslegur í sjón.
Hann hafði rauðþrúlin augnalok yfir inneygðum
og undarlega sviplausum stálgráum augum, með
dökkum augnabrúrium, sem mættust yfir breiðu,
stóru nefi, hakan stóð mjög fram, og enginn
bursti gat kornist í gegn nm þykka, gulrauða
hárþyrilinn hans. Buxurnar hans voru venjulega
slitnar og oflitiar, og treyju ermarnar náðu aldrei
fram að stóru grófgerðu hönduuum hans. Hon-
var óvenjulega lagið að skera sig eða höggva í
fingurna, og voru þeir oftast vatðir með óhrein-
um dulum.
Þegar hann var tólf ára gamall, var hann að-
eins stautfær á bók, og einasta gagnið, sem
hann sýndist gera í heiminum var það, að vera
hafður öðrum börnum að varnaðardæmi með það,
hvernig færi fyrir þeim, ef þau skæru sig í fing-
urna eða væru löt eða óþæg. Að minnsta kosti
heyrði Janni ekki um annað talað við sig kvöld
og komandi morgun. En hann tók því, sem öllu
öðru, með sljóvu jafnaðargeði.
I skólanum var hann kallaður heyrnarleysing-
inn, fábjáninn og málleysinginn, og hann furðaði
sig öft á, hvað meint væri með þessu. Hann var
hrakinn og hrjáður, barinn og skammaður, og fé-
lagar hans hæddu hann og spottuðu, eins og
miskunnárlausum drengjum hættir oft til að gera
við þá, sem þeir hafa útundan.
Þegar hann var 14 ára gamall, þá dó faðir
hans. Var hann þá sendur til móðurbróður síns,
sem var bómullarverksmiðjueigandi 1 Borási, og
hét Bogren. Hann tók hann fyrir vikadreng í
verksmiðjuna, og með því átti hann að vinna
fyrir sér. Nú hætti hann við skólann og það var
hætt að kalla hann „aumingja litla Janna«, en því
var breytt í að hann var blátt áfram kallaður
„Janni auraingi«.
Hann var llka kynlegur drengur, því alt sem
hann átti að gera, það gerði hann þveröfugt. Ef
hann var sendur í búð til að kaupa rúsínur, þá
keypti hann nagla, og ef hann átti að kaupa nagla,
þá kom hann með fullan smápoka af negul. Svo
hafði hann þann óvana að taka alla hluti, sem
hann gat, í sundur, til að skoða innan í þá, en
síðan gat hann aldrei settþásaman aftur. Hann
fullyrti að það væri af þvf, að hann fengi aldrei
tíma til þess, og ef honum væri trúað fyrir því.
þá skyldi hann gera við kaffikvörnina. saumavél-
ina. vekjaraklukkuna og alt ruslið, sem úr sér
var gengið á heimilinu. En alt þetta, og margt
fleira inni í verksmiðjunni, varð hann nú að skoða
að innanverðu, og hann var alveg hissa á því,
að það skyldi ekki lagast.
Jafnan var hann á veginum fyrir öðrum eins
og olnbogarnir stæðu allstaðar útúrhonum. Hann
gat ekki gengið tíu spor án þess að reka sig á
krukkur og vasa, eða hrasa yfir þröskulda og
palla, eða sparka ofan á tærnar á sjálfum sér
eða öðrum. Ef einhver yrti á hann, þá tautaði
hann ógreinilega eitthvað. „Strákurinn er reglu-
legur fábjáni", andvarpaði verksmiðjueigandinn.
„Maður verður að vera umburðarlyndur við »Janna
aumingja", góða mín, hann hefir ekki vit á
hlutunum“, sagði frú Bogren, sem var móður-
systir Janna.
Þegar Janni var x8 ára, þá átti hann 3 vini:
Litlu Betty frænku sína, sem laumaði til hans
allra handa sælgæti þegar hann hafði fengið högg
fyrir »handæði« sitt, loðinn svartan kött, með
græn augu, sem hét Prisse, því það var ein af
þeim fáu lifandi verum sem honum leið vel sam-
an með, og ekki sneri klónum að honum »Janni
aumingja11 eða hló að honum og spottaði hann.
Svo var það líka hann Oli gamli smiður, sem
bjó þar skamt frá. Til hans kom Janni oft, því
þar fékk hann að gera tilraunir sínar í friði, og
þar fékk hann fyrst tilsögn í því, hvernig hann
ætti að halda á hamri, og brúka töng og meitil.
Óli smiður þoldi heldur ekki að neinn niðr-
aði „Janna aumingja".
„ Það eru þeir sjálfir, sem eru eitthvað geggj-
aðir“, sagði hann oftlega. „Bfðið þið . bara við,
svo skuluð þið sjá að þessi drengur verður að
manni. Maður þarf líklega ekki að vera neinn
fábjáni þótt maður gefi ekki um að liggja altaf í
bókum". Og svo sló karlinn haftirintim svo hart
í steðjann að neistarnir sindruðu út um alla
smiðjuna.
Janni var nú oftlega hjá garnla karlinum, en
svo fór hann sendiferðir fyrir alla, sem báðu hann,
eins og hanri gæti ekkert annað gert, en að vera
hlaupasveinn. Og svo hljóp hann einn góðan
veðurdag á brott, eins og til að sýna að hann
hefði numið þá list að hlaupa til fulls, og upp-
eldinu væri lokið. — Sfðan heyrðist ekkert rneira
um hann.
Fólkið hans varð órólegt og lét leita hans
allstaðar nærlendis í skógunum. Menn gutu horn-
auga hálfskelkaðir upp í krónur trjánna, eins og
þeir byggjust við að sjá Janna dingla þar uppi í
loftinu milli himins og jarðar. En »Janni autn-
ingi.< fannst hvergi. Sá eini, sem var rólegur, var
Óli gamli smiður.
(Framh.).