Kvennablaðið - 15.06.1907, Qupperneq 3

KVENNABLAÐIÐ.
43
„Já, þú hefðir auðvitað gert kraftaverk", sagði
Betty hálfbeiskyrt En væri þér nú ekki nær
að reita saman svo mikið fé, að þú gætir sjáifur
bygt villu, heldur en að bulla um, hvernig aðrir
menn ættu að byggja eða umbæta sín hús“.
„Það getur vel skeð, að eg kaupi mér villu
einhvern góðan veðurdag", sagði Janni rólega og
starði upp í loftið, eins og hann væri að reikna
saman kostnaðinn.
„Að þú skulir ekki skammast þín fyrir að
raupa svona. Þú, sem aldrei vinnur neitt“, sagði
Betty með logandi augnaráði.
„Vinn eg ekkert?"
„Kallar þú það vinnu, að bera á saumavélina
mína,“ sagði hún fyrirlitlega, „að dunda við eitt-
hvað í garðinum okkar, eða höggva spýtur í eld-
inn handa henni Karenu?"
„Nei, ekki það eiginlega, heldur —
„Heldur?"
„Þá vinnu sem eg vann í Chicago".
„Hvað var það svo sem?“ spurði hún áköf
og kom nær honum.
„Við Eiríkur settum á fót reiðhjólaverk-
smiðju".
„Og svaraði hún kostnaði?"
„Já, ágætlega. Það sagði hann Eiríkur og hann
hefir jafnan rétt að mæla?“
„Farðu þá þangað aftur. — O, Janni, farðu
þá aftur þangað! — Betty hafði af ákafanum lagt
hendina upp á öxlina á Janna, og hortði biðj-
andi í augu hans. „Eg þoli ekki að horfa á þig
ganga hérna og fólk hæðist að þér og fyrirlíti
þig. Ó — farðu aftur þangað, og starfaðu eins
og dugandi maður. Hvað er það, sem við kon-
urnar elskurn hjá ykkur karlmönnunum annað
en dugnaður ykkar og réttindi til að berjast á-
fram og ná hvaða takmarki sem þið viljið ná.
Og einmitt þetta elskum við svo heitt, af því við
erum sjálfar svo hundnar. Eg þekki ekkert eins
voðalega viðbjóðslegt og latar og værugjarn-
ar manneskjur, Vinnan göfgar, vinnan elur mann
upp! — Janni, farðu aftur vestur um haf — til
Chicago. Ó! — Eg mun sakna þín ákaflega mik-
ið“. — Þetta sagði hún hálfkjökrandi. — „Þú —
þú hefur verið svo góður við mig — en — skil-
ur þú ekki, hvað dýrlegt það hlýtur að vera,
að finna, að menn séu sjálfstæðir, að menn
hafi sjálfir barist áfram til að verða það, og sigr-
að alla erfiðleika, svo að menn getur staðið
frammi fyrir guði og mönnum með háreist höfuð,
án þess að þurfa að þakka nokkrum það nema
guði — og sjálfs síns dugnaði".
„Jú, eg skil það vel“, sagði Janni hrifinn og
horfði með leiftrandi augum á ungu stúlkuna, sem
hafði talað með svo miklum ákafa fyrir hans sak-
ir. „Eg skil það betur en þú veizt, eða þig
grunar. Það er dýrlegt. — Þú getur skilið, hvern-
ig það er, að vera hrakinn hingað og þangað, og
álitinn sem hálfgert fífl, að vera fyrirlitinn og
spottaður af öllum. Þegar menn finna hérna" —
hann sló á ennið á sér — „að menn hafa bæði
vilja og hæfileika, ef ekki vantaði þekkingu og
efni. Að finna, hvernig hér inni er starfað og
barist til að skýra fyrir sér það, sem enn er þoku
hulið, og hvernig alt strandar af þekkingarskorti
og hluttekningarleysi manna. Ó, það brann og
barðist hérna inni, hugsjónirnar fæddust, og sein-
ast komu hendur mínar þeim 1 verk — þessar
óliðlegu, spottuðu hendur" — hann hristi þær út
í loftið Betty svo hörfaði undan. — „En það batn-
aði og fegraðist meira og meira, og loks neyddi
eg þá sem spottuðu mig til að dáðst að vinnu
minni. fiað var sigur! En þetta þakka eg guði
fyrst og fremst og svo Eirfki", sagði hann auð-
mjúkur.
Þegar Betty hafði sagt alt þetta, sem henni
hafði svo lengi legið rfkt í skapi, og eiginlega
sagt meira en sæmilegt var fyrir unga stúlku, þá
lá henni við að fara að gráta. En táraflóð henn-
ar stöðvaðist af mælskuflóði Janna, sem alt af
varð ákafara og ákafara. Hún stóð undrandi og
starði á hann með leiftrandi augum og blóðrauð-
um kinnum. Var þetta þá hann Janni aumingi?
— Ógæfufuglinn! Hversu stórmannlegur var
hann ekki núna, þar sem hann stóð með háreist
höfuð og hið stórskorna andlit eins og umrnynd-
að af innilegum kærleika, sem lýsti upp alla and-
litsdrættina.
„Fyrirgefðu mér“, sagði hann með viðkvæmni,
um leið og hann tók hinar skjálfandi hendur henn-
ar, „fyrirgefðu mér að eg blekti ykkur. — „Ef
þú ferð aftur heim í gamla landið, eins og auð-
maður, þá vilja allir hanga við þig, smjaðra fyrir
þér og flatmaga fyrir þér“, sagði Eiríkur, og hann
mælir jafnan rétt. „Nei, farðu heim og láttu sem
þú sért fátækur og heimskur, þá lærirðu að þekkja
fólkið og hverju það gengst fyrir". — Ó, Betty,
hversu varst þú vingjarnleg við mig, ferðamann-
inn og flækinginn, „Janna aumingja". — Má eg
voga — má eg trúa, að óvinsemi þfn síðustu dag-
ana hafi verið sprottin af — sönnum kærleika".
Hún reyndi roðnand-i að draga hendur sfnar
frá honum. „Hvernig — hvernig gatztþú?" stam-
aði hún.
„Amæltu mér seinna, en hlustaðu nú á, hvað
eg hefi að færa mér til varnar, Eg strauk frú