Kvennablaðið - 24.08.1907, Blaðsíða 3
KVENN ABLAÐIÐ.
59
Benedikt Gröndal Sveinbjarnarson.
Með sorg mun islenzlca þjóðin heyra lát
Benedikts Gröndals, þvi það mun óhætt að
segja, að hann hafi verið hennar kærasta skáld.
Enginn hinna skáldanna hafði þau tök á, að
fá hana til, að hlægja jafn hjartanlega. Og
enginn þeirra var jafn einkennilegur og hann.
Pað þurfti aldrei að feðra ritgjörðir eða ljóð
hans, þau gerðu það sjálf. Og flestum fannst til
um hugmyndaflugið og málskrúðið á kvæðum
lians. En — það, sem aðallega gerði hann
ástsælan hjá þjóðinni var það, hvað hann var
islenzkur í hverja taug og unni öllu islenzku.
— t*ær tilfinningar hans fundu beinan veg, að
hjarta hinnar íslenzku þjóðar, og gerðu hann,
að óskabarni hennar, þótt ekki bæri hann háan
hlut frá veitingaborðinu.
Með þakklæti mun islenzka þjóðin jafnan
minnast hans, sem góðs og drenglvnds sonar
ættjarðarinnar.
»Deyr fé, deyja frændr,
dej'r sjálfr it sama.
En orðstirr, deyr aldrigi
hveims sér góðan getr«.
Benedikt Sveinbjarnarson Gröndal.
Kveðja frá Stúdentafélaginu í Reykjavik.
Hjer hefur særður svanur kropið
að sæluskauti móðurlands,
því nú var höfuð niður dropið
og nú var lokuð tjörnin hans,
en lengi þtddi’ hann þrönga vök
og þreytti’ hin fornu vængjatök.
Og sumrin öll við sönginn mæran
við sátum glaðir úti þar,
og höfum allir hugumkæran
hvern himin, sem þá vængi bar;
svo vítt fór Gröndais vegsemd þá
sem vorir gleðihlátrar ná.
Og þegar allir svanir sungu
á sumarkvöldin, þjóðin fann,
hver ljómi vafði vora tungu
og vilta fjallasvaninn þann.
Hún fann hvað yrði’ á heiðum hljótt,
er hann bauð sfðast góða nótt,
Og það skal okkar móðir muna,
þó margra söngur reynist tál,
að hans var ólmur, oft úr funa,
en aldrei nema hjartans mál,
og það sem refum eign er í
var ekki til 1 brjósti því.
Við krjúpum ekki’ að leiði lágu,
því listin á sjer paradís;
nú streyma Gröndals hljómar háu
af hafi því sem aldrei frýs.
Hvern snilling þangað baninn ber,
sem Bjarni’ og Jónas kominn er.
P. E.
Sagan af Giísta Berling,
Dansleikurinn á Eikabæ.
Ó, kvenfólkið frá fyrri tímum!
Að tala um það, er eins og tala um himna-
ríkið: Þið voruð einskær fegurð, einskært ljós.
Bið voruð sí-ungar og mildar eins og móður-
auga, þegar liún lítur á barnið sitt. Mjúk-
ar eins og ikorna-ungar hénguð þið um mann-
anna hálsa. Aldrei titraði rödd yðar í reiði;
aldrei lirukkuðust enni yðar, og yðar mjúka
hönd varð aldrei stíf og hörð. Pér Ijúfu dýr-
lingar stóðuð sem skreyttar myndastyttur í
musteri heimilanna. Yður var fórnað reykelsi
og bænum. Gegnum yður gerði kærleikinn
kraftaverk sín, og kringum höfuð yðar lék
gullinn dýrðarljómi skátdskaparins!
Ó, fyrri tíða konur! Petta er frásagan um
livernig enn þá ein yðar gaf Gústa Berling ást
sína.
Fjórtán dögum eftir dansleikinn á Borg,
var hátíð á Eikabæ.
En hvílík hátíð var það líka! Gamlir menn
og konur urðu sem ungir í annað sinn, hlógu
og fögnuðu, ef þeir að eins mintust á hana.
En þá vóru Riddararnir einir húsbænd-
ur á Eikabæ. Majórsfrúin gekk um landið
með beiningapoka og stafprik, majórinn bjó á
Vatni. Hann gat ekki einu sinni verið við
gestaboðið, því bólan hafði nýlega komið upp
á Vatni, og hann var hræddur um, að bera
sýkina með sér.
Hvilík nautn lá ekki i þessum tjúfu tólf
klukkustundum, frá því fyrsti korktappinn small
upp úr vínflöskunni við miðdagsverðarborðið,
og til síðasta bogadrátlarins á flðluna, löngu eflir