Kvennablaðið - 25.02.1910, Blaðsíða 6

14
KVENNABLAÐIÐ
ykkur fyrir þaö, aö eg fæddi ykkur og klæddi?
Haflð þiö ekki leikið ykkur viö fætur mína ó-
hultir sem barnið við hlið móður sinnar? Hefir
ekki dans og hljóðfærasláttur kveðið við í söl-
um minum? Hefir ekki glaumur og gleði verið
jTkkar daglega brauð. Herrar! látið ekki mann-
inn þarna, sem öll min ógæfa stafar frá, reka
mig brott frá heimili minu. Herrar! látið mig
ekki verða að betla úti á þjóðvegunum!«
Við þessi orð læddist Gústi Berling burtu
til ungrar, fallegrar, dökkhærðrar stúlku, sem
sat við stóra borðið.
wÞú varst oft á Borg fyrir 5 árum síðan,
Anna«, sagði hann. »Veizt þú, hvort það var
majórsfrúin, sem sagði Ebbu Dohna, að eg
væri afsettur prestur?«
»Hjálpaðu majórsfrúnni, Gústi«, er það eina,
sem stúlkan getur komið upp.
»1*11 mátt vita að fyrst vil eg vita, hvort
hún liefir gert mig að morðingja«.
»Ó, Gústi, um livaö ertu að hugsa? Hjálp-
aðu henni, Gústi!«
»Eg sé að þú vilt ekki svara mér. Pá hefir
Sintram líklega sagt satt«. Og Gústi gengur
aftur fram í hornið til Herranna. Hann Ij'ftir
ekki upp sínum minsta fingri til að hjálpa
henni.
O, að majórsfrúin hefði ekki sett Herrana
við sérstakt borð frammi í ofnskotinu! Nú hafa
hugsanir næturinnar vaknað í heilum þeirra,
nú loga andlit þeirra ekki minna af reiði en
andlit majórsins«.
Með miskunnarlausri grimd skella þeir
skollaeyrunum við bænum hennar.
Hlaut ekki alt að styrkja þá í trúnni um
fyrirburði næturinnar?
»Það er auðséð, að hún liefir ekki fengið
samninginn endurnýjaðan«.
»Farðu til helvítis, fordæðan þín!« hrópar
einn þeirra.
»Béttast hefði það verið, að það hefðum
verið við, sem rækjum þig út úr dyrunum«.
»Asnarnir jrkkar!« hrópar Eberharð gamli
föðurbróðir til þeirra. »Skiljið þið ekki, að
það var hann Sintram?«
»Víst skiljum við það, vist vitum við það.
En hvað gerir það til? Gæti það ekki verið
satt, að minsta kosti? Er ekki Sintram sendi-
sveinn fjandans? Er ekki alt klappað og klárt
á milli þeirra?«
»Farðu nú, Eberharð, og hjálpaðu henni«,
segja þeir spottandi. »Pú trúir ekki áhelvitið,
þú. Farðu«.
Og Gústi Berling stendur grafkyr og stein-
þegjandi.
Nei, úr þessari hótandi, tautandi, uppæstu
Herraálmu fær majórsfrúin enga hjálp.
Pá hopar hún aftur fram að dyrunum og
byrgir andlitið í höndum sér.
»Mættir þú útskúfast, eins og mér er út-
skúfað!« segir hún við sjálfa sig í hjartasorg
sinni. »Mætti þjóðvegurinn verða heimili þitt,
og hálmstakkurinn hvilurúm þitt!«
Svo tekur hún annari hendinni í hurðar-
snerilinn, en hinni lyftir hún hátt upp i loftið
og segir:
»Takið eftir því, þið, sem nú látið mig falla!
Takið eftir því, að ykkar tími kemur bráðum.
Nú skuluð þið eyðileggjast, og j'kkar sæti verða
auð. Hvernig ætlið þið að standa, þegar eg
stj'ð ykkur ekki? Pú Melchior Sinclaire, sem
ert svo liandþungur, og lætur konuna þína
finna það, gættu nú að þér! Þú prestur i Brú-
bæjarsóknum, nú kemur refsidómurinn! Uggla
kafteinsfrú, líttu nú vel eftir heimilinu þínu,
því nú kemur fátæktin. Og þið ungu fögru
konur, þið Elizabet Dohna, Marianne Sinclaire
og Anna Stjárnhök, haldið ekki að eg sé eina
konan, sem verður að flýja heimili sitt! Og
þið Eikabæjar-herrar! gætið ykkar nú, því nú
kemur stormurinn yfir landið. Nú skuluð þið
sópast burtu af jörðunni. Nú er ykkar dagur
liðinn, nú er hann sannarlega liðinn! Egkvarta
ekki mín vegna, heldur jdikar vegna, því storm-
urinn gej'sar j'fir höfðum yklcar, og hver j'kkar
ætli standi, þegar eg er fallin. Og hjarta mínu
blæðir vegna fátæka fólksins. Hver ætli veiti
því vinnu, þegar eg er á brottu«.
Nú opnar majórsfrúin dyrnar, en þá lj'ftir
Ivristján kafteinn upp höfðinu og segir:
»Hversu lengi á eg að liggja hér við fætur
þína, Margrét Celsing? Viltu ekki fyrirgefa mér,
svo eg megi standa upp og berjast fyrir þíg?«
Pá berst majórsfrúin harðri baráttu við
sjálfa sig. Ef hún fyrirgefur lionuui, þá stend-
ur hann upp og berst við manninn hennar, og
maðurinn, sem hefir elskað hana trúfast í 40
ár, mundi þá verða morðingi.
»Á eg nú líka að fyrirgefa?« segir hún.
»Ert þú ekki tilefni til allrar ógæfu minnar,
Kristján Berg? Farðu til Herranna og vertu
ánægður með afreksverk þitt«.
Svo fór majórsfrúin! Hún gekk rólega út,
og skildi ótta og skelfingu eftir. Hún féll, en
enn þá kvað að henni í niðurlægingu hennar.
Hún sökti sér ekki ofan í djúpa sorg, heldur
mintist hún enn þá í ellinni æskuástarinnar
með sigrihrósandi fögnuði. Ilún lítillækkaði
sig ekki til þess að klaga og kvarta, og gráta
aumkunarlega þegar hún fór, henni hrylti ekki
við að ganga með beiningapokann og brodd-
stafinn um landið. Hún aumkaðist einungis
yfir fátæku bændurna og glaðværa áhyggju-
lausa fólkið í kringum I.öfven, hún kendi í