Kvennablaðið - 30.08.1910, Blaðsíða 1

K vennablaðiðko8t-
ar 1 kr. 60 au. inn-
&uland8, crlendi8 2
kr. [60 cent vestan-
hafs) *l» v“rð8Ín8
borgist fyrfram, en
I» fyrir 16. júli.
lumuat'labib.
Uppsögn skrifleg
bundin við ára-
mót, ógild nema
komin sé til út-
get. fyrir 1. okt
og kaupandi hafl
borgað að fullu.
16. ár.
Reykjavik. 30. ágúst 1910.
M 8.
t
Florence Nightingale.
Florence Nigthingale.
Hinn 14. ágúst síðastl. dó í Lundún-
um hin heimsfræga hjúkrunarkona Flor-
ence Nightingale, »drotning hjúkrunarkvenn-
anna« og kvennhetja Krimstríðsins, sem
hún hefir með réttu verið kölluð. Niítíðin,
sem daglega nýtur ávaxtanna af æfistarti
Miss Nightingale: hvernig hún umskapaði
hermannahjúkrun og spítalavist, hafði
hér um bil gleymt því að hún væri enn
ofanjarðar. Svo gersamlega hefir hennar
meira en 50 ára langi sjúkdómur gert hana
ókunna uppvaxandi kynslóðum, að þegar
blöðin fyrir nokkrum árum fluttu ósanna
flugufregn um dauða hennar, sem þau
urðu að afturkalla, þá sögðu menn: Hvað
er þetta? Er hún ekki dáin enn þá? Og
þetta var konan, sem á sínum tíma var
ein af nafnfrægustu mönnum heimsins.
Konan sem hreif Longfellow til að yrkja
kvæðið: »The ladj' with the lamp«.
„So in that house of misery
A lady with the lamp my see
Páss through the glimmering gloom
And flit from room to room.
And slowly, as in a dream of bliss
The speechless sufferer tums to kiss
Her shadow, as it falls
Upon the darkening walls.
On Englands annals, through the long
Hereafter of her speak and song
A light its ray shall cast
From portals of the past.
A lady with the lamp shall stand
in the great history of the land
A noble type of good
Heroic womanhood“.
Florence Nightingale er fædd í Flor-
ens á Ítalíu 12. maí 1820, þar sem for-
eldrar hennar voru þá á ferð. Hún var
látin heita eftir borginni.
Florence ólst upp á sérstaklega góðu
aðalslieimili, þar var bæði auður og gott
samkomulag milli foreldranna og barnanna
og ekkert til sparað að gera lífið ánægju-
legt og vanda uppeldi þeirra, sem var
sérstaklega lögð áherzla á. Florence hafði
frá fyrstu sérstaklega löngun til að hlynna
að öllu sjúku. Fyrst voru það brúðurnar
hennar, sem ætíð voru veikar, og hún varð
ætíð að lækna aftur. Svo kom röðin að
húsdýrunum, og af þeim gaf hún sig mest
að þeim veikluðustu, elstu og ljótustu.
Einu sinni hitti hún á göngusinni þarígrend-
inni, smalahund, sem hafði meiðst, og gat
bjargað honum með umhyggju sinni þann-
ig, að hann lifði og varð jafngóður aftur,
þá varð hún glaðari en frá megi segja. í
hinu þakkláta augnaráði hundsins fékk