Kvennablaðið - 30.08.1910, Blaðsíða 3

KVENNABLAÐIÐ
59
Ekki fullri viku síðar stóð Florence
Nigthingale ferðbúin til að leggja af stað
með 38 hjúkrunarkonur með sér. Aðeins
fáeinir vinir hennar voru þar viðstaddir
til að kveðja hana, en viðburður þessi
hafði vakið afarmikla eftirtekt um alt
England.
Háði og spotti ringdi yfir hana bæði
prívat og í háðblöðunum. Sumir yftu öxl-
um yfir því, að þessar konur héldu að
þær gætu eins vel hjálpað hermönnum í
valnum, eins og þær hjúkruðu reifabarni.
En sumir fylgdu einnig með samhygð og
fyrirbænum »the Angel band«, eins og þær
voru kallaðar, á þessari hættuferð. Florecne
hafði valið sér konur, án tillits til trúar-
bragða, einungis eftir hæfileikum þeirra.
Þetta notuðu sumir sér, jafnvel sumir af
prestunum líka. I3að er sagt að einn prest-
ur hafi spurt annan prest að: »hvaða trú-
flokki Miss Florence heyrði tíl«. En hann
hafi svarað: »þeim ílokki sem því miður
er mjög sjaldgæfur: Miskunsömu Samar-
itunum«. (Framh.).
Yfirlit yfir kosningaréttar-baráttuna
á Englandi.
Til þess að skilja rétt, hvernig þetta mál
horfir nú við á Englandi, verða menn vand-
iega að athuga hverjir standa fyrir barátt-
unni, og hvaða aðferðum er beitt i henni.
Þegar frjálslyndi flokkurinn komst til
valda á Englandi 1905, þá ákváðu konurnar
að þær skyldu spyrja stjórnina, hvað hún vildi
nú gera fyrir kosningaréttarmál kvenna. Á
fundi í Manchester, þar sem Sir Edward Grey,
(hinn núverandi utanríkisráðherra) var aðal-
ræðumaðnrinn, báru þær Christabel Pankhurst
og Annie Kenney upp þessa spurningu.
Öllum spurningum, sem fyrir Sir Edward
voru lagðar á þessum fnndi svaraði hann,
nema þessari spurningu kvenna. Annie
Kenney. sem er lítil vexti, hélt líklega að Sir.
Edward sæi hana ekki, svo hún steig upp á
stól, meðan hún spurði í annað sinn: hvað
frjálslyndi flokkurinn vildi nú vinna fyrir
kosningarrétt kvenna, ef þeir kæmust að völd-
um? En Sír Edvard hvorki sá né heyrði
enn þá. Og þegar Christabel Pankhurst og
þær báðar, spurðu aftur, þá voru þær dregn-
ar út úr salnum, og hrundið ofan af háum
steintröppum. Þá héldu þær mótmælafund
þar úti fyrir á götunni, til þess að láta mann-
fjöldann, sem safnast hafði þar saman, vita
hvernig frjálslyndi flokkurinn sýndi skoðanir
sínar í vérJcinu. Þetta kom þingmannaefn-
unum mjög óþægilega, því þeir ætluðu sér
að fá mörg atkvæði í Manchester, við kosn-
ingarnar, sem þá fóru í hönd. Til þess að
þagga niðri í konunum, vóru þær Miss Pank-
hurst og A. Kenney teknar fastar, og hafin
gegn þeim málamyndar sakamálsrannsókn.
Þær fengu nú að kjósaum fangelsi eða sekt-
ir, en kusu öllum til stórfurðu fangelsið.
Þetta varð alment umtalsefni blaðanna og
manna í milli, og vakti þá athygli á konun-
um og málum þeirra, sem hin friðsamlega
og kyrláta „agitation* þeirra hafði ekki get-
að vakið á 40 árum. Þetta var byrjun bar-
daga-aðferðarinnar. Eg hefi tekið þetta svo
greinilega fram, ti) þess að sýna að þær voru
neyddar út í baráttuna. Þetta var líka byrj-
unm að „Suffragettiri nafninu. Munurinn á
Suffragistum og Suffragettum varð nú sá, að
Suffragistarnir biöja um kosningarréttinn sem
gjöf, og er ant um að styggja ekki þá menn,
sem hafa vald til þessa (þingmennina og
stjórnina), en Suffragettan er hætt að biðja,
hún er farin að heimta. Þegar því hér í
blaðinu er talað um kvenréttindakonur á
Englandi, þá er átt við Suffragetturnar aðal-
lega. Auðvitað eru þar mörg önnur stór
kvenréttindafélög, þrjú af þeim eru að minsta
kosti landsfélög. En sem stendur eru það
aðeins bardagakonurnar sem taldar eru að-
aílega, þegar um þetta mál er að ræða. Það
er áhugi þeirra á þessu máli, kjarkur og
bardagaaðferð, sem vakið hefir áhuga og
eítirtekt, á því, og borið það fram á það stig,
sem það nú er komið á.
Suffragetturnar breyttu áliti sínu á aðferð-
inni við kosningarréttarmálið. Þær sögðu:
„Nú.eru auðsjáanlega þeir tímar liðnir að
bœnir og naínalistar dugi til að útvega okk-
ur kosningarrétt, því væri það ekki, þá hefðu
bænir vorar þessi síðustu 40 ár, borið ávexti.
Og nafnaskrárnar haía heldur ekkert annað