Kvennablaðið - 28.02.1918, Blaðsíða 1
KrennHbl ftðið krut-
ar 3 kr.innanlandg
erlendÍB kr. 3 60
(1 dollar vestan-
hafe) */* ▼erðeins
borgist fyrfram, en
*jt fyrir 16. júli.
ÍJÉtttlfl&lftÍltb.
Uppiðgn skrifleg
bnndin við fcra-
mót, ógild nema
komin sé til út-
gel. fyrir 1. okt
og kaupandi hafl
borgað að fullu.
24. ár.
Reykjavík, 28. febrúar 1918.
M 2.
Samvinna kvenna.
i.
Landsspítalasjóðurinn.
Fyrsta verulega sporið til samvinnu
kvenna er nú þegar stigið, og árangurinn
af því er »Landsspítalasjóðurinn«, sem nú
er orðinn rúmar 50,000 krónur. Það má
óhætt fullyrða að margir voru lítið trúað-
ir í fyrstu á það, að slík samskot yrðu
nokkur lyftistöng fyrir það mál. í fyrsta
lagi hefðu konurnar sjálfar svo lítil Qár-
ráð, í öðru Iagi mundu karlmenn elcki
styðja þessi samskot að miklum mun, af
því þeir hefðu ekki átt frumkvæðið að
þeim, og í þriðja lagi hætti konum svo
við að þreytast, þegar um þau mál væri
að ræða, sem fremur mættu heita fram-
tíðarmál.
Það skal fúslega viðurkent hér, að
Kvennablaðið hafði ekki mikla trú á því
í fyrstu, að þessi samskot yrðu að þeim
notum, sem nú er sýnt að þau geta orðið,
og vonandi verða líka. Yér lítum líka svo
á, og erum í rauninni en þeirrar skoðun-
ar, að landsspitalinn œtti að öllu leyti að
byggjast og rekast af landsins eigin sjóði.
Engin stofnun ætti fremur að koma öllu
landinu að notum, og því kostast að öllu
leyti af landssjóði.
En þessi samtök kvenna hafa sýnt að í
þeim er líf og kraftur. Þau hafa ekki ein-
ungis safnað þessum 50,000 krónum. Þau
hafa gert það sem meira og erfiðara var:
vakið þjóðina alla til meðvitundar um lífs-
nauðsyn þessarar stofnunar, og eytt tví-
drægninni og hreppapólitíkinni, sem áður
hafði staðið þessu máli fyrir þrifum og
verið steinn í götu fyrir öllum framkvæmd-
um í þessa átt. Þessi samtök kvenna hafa
gert algerða stefnubreytingu í þessu máli
og komið því á þann rekspöl að það verð-
ur vonandi ekki framar lagt upp á hillu
framkvæmdaleysis og dauða, heldur hald-
ið áfram þangað til að úr því er orðinn
sýnilegur lifandi virkileiki.
En þótt þetta fyrsta samvinnuspor kvenna
hafi hingað til reynst svona happadrjúgt,
þá eiga þær þó mikið eftir enn þá. »Betur
má ef duga skal«. Hingað til hefir það verið
Reykjavík sem lagt hefir fram stærsta
skerfinn. Það hefir hún aðallega gert með
minningarhátiðahaldinu 19. júní þessi 3
árin. Og einmitt með þessari áframhald-
andi starfsemi, getur hún verið til fyrir-
myndar í samvinnu kvenna.
Eins og kunnugt er, tóku flest kvenfélög
sig saman 1915 með Kvenréttindafélagi ís-
lands og Hinu íslenzka Kvenfélagi í broddi
fylkingar, til að efna til minningarhátíðar
í tilefni af að stjórnarskráin var samþykt
19. júní s. á., sem veitti konum pólitísk
réttindi. Upp úr þeim hátíðarundirbúningi
kom svo fram sú spurning, hvað konur
ættu nú að gera til minningar um þakk-
læti sitt fyrir þessi fengnu réttindi. Þessi
spurning var borin upp í þeim kvenfélög-
um, sem að hátíðahaldinu ætluðu að starfa
og þá vildi svo einkennilega til, að í tveim-
ur félögunum báru tvær konur frarn sömu
tillöguna, sama kvöldið, án þess að vita
hvor af annari. Það var á félagsfundi i
Kvenréttindafélagi íslands, að frú Elín
Jónatansdóttir bar upp þessa tillögu, sem
var þar samþykt með miklum meiri hluta
atkvæða. Og í Hinu íslenzka kvenfélagi
var það frk. Ingibjörg H. Bjarnason, sem
á stjórnarfundi hreyfði þessari sömu til-
lögu, sem líka fékk þar góðan byr. Þessi
sameiginlega tillaga, sem kom þannig fram