Kvennablaðið - 30.03.1918, Blaðsíða 3

KVENNABLAÐIÐ
19
staðar. Og útlærðar kenslukonur í þessar
stöður voru ekki fyrir hendi. Aðalregl-
urnar, sem farið yrði eftir, urðu þá þess-
ar: 1) að kenslukvenna nemendurnir skjddu,
meðan ekki var um aðra verklega kenslu
að ræða, æfast í öllum verklegum störf-
um sveitakvenna. 2) að samhliða verk-
legu æfingunum væri bókleg kensla. 3)
að með kenslunni í hinum ýmsu deildum
skólans í sparsamlegri hússtjórn og heim-
ilisfærslu í sveit, að kenna nemendunum
grundvallarreglurnar fyrir heimilisfærslu,
og þær reglur fengju þeir sjálfir að útfæra
á stóru heimili (skólanum), til þess siðan
að geta rekið og stjórnað smærri heimil-
um eftir sömu reglum. 4) að nemendurn-
ir fengju með hagfeldum kensluæfingum,
sýndum aðferðum (Demonstration) og bók-
legu prófnámi þann uppeldislega kennara-
þroska, sem framtíðarstaða þeirra og störf
útheimtu.
Þetta kenslukvenna-námsskeið stendur
yfir í 2 ár.
Fyrra árið er ætlast til að nemendurnir
fái þá grundvallSr-þekkingu, sem er nauð-
synleg, bæði í verklegum og bóklegum
um greinum. Annað árið er svo aðallega
ætlað fyrir sérnám nemendanna í þessum
efnum: Sveitabúnaðar-námsskeið, sem nær
bæði yfir heimilisstörf og heimilisstjórn
innan dyra, og auk þess aðallega hús-
dýrarækt og hirðingu, meðferð mjólkur,
smjör- og oslagerð heimilanna, ásamt
ýmsum öðrum störfum, sem kvenfólk vinn-
ur og sér um á sveitabæjum. Skólaeldhúss-
námsskeið, sem aðallega er fólgið í húslegri
sparsemi. Garðrœktarnámsskeið, sem í sér
felur matjurtagarða og blómgarða-hirðingu.
„Blómgarðsvörðurinn“.
(Eftir Rabindra Nath Tcy/ore.)
I.
Ómælanleg auðæfi áttu ekki, þú hin polin-
móða, dimma móðir, jörð.
Pú leitast við að fylla barnamunnana pína,
en það er lítið um fæðu.
Gáfur gleðinnar, sem þú átt handa oss, eru
aldrei fullkomnar.
Leikfangið sem þú býrð til handa börnum
þínum, er veikt.
Pú getur ekki mettað allar vorar hungruðu
vonir. En ætti eg þess vegna að bregðast þér?
Bros þitt, sem sorgin skyggir á, er kært aug-
um mínum.
Ást þín, sem ekki þekkir fullnægjuna, er kær
hjarta mínu.
Af brjósti þinu hefir þú nært oss með lifi, en
ekki með ódauðleika. Pví eru augu þín eilíflega
árvökur.
Þú erfiðar og stritar gegnum kynslóðirnar
með litbreytingum og söng. Pó er þinn himin
ekki enn þá reistur, en að eins veikur, raunaleg-
ur dráttur af honum.
Yfir þínum fegurðar sköpunarverkum hvílir
þoka af tárum.
Eg vil hella söngvum mínum í þítt þögula
hjarta og elsku minni í þína elsku.
Eg vil vegsama þig með vinnu.
Eg hefi séð þitt ástríka auglit, og eg elska
þitt syrgjandi duft, móðir jörð.
II.
Enginn lifir eiliflega, bróðir, og ekkert er æ-
varandi. Minstu þessa jafnan og fagnaðu!
Líf vort er ekki einungis eina, sama gamla
byrðin, og vegur vor er ekki einasti, sami,
langi vegurinn.
Eitt einasta skáld á ekki að eins að syngja
eitt einasta, gamalt kvæði.
Blómið visnar og deyr, en sá, sem ber blóm-
ið, á ekki að syrgja það eilíflega.
Bróðir, minstu þessa jafnan og fagnaðu!
Alger kyrstaða útheimtist til þess að fullkom-
leikinn fléttist inn í ljóðaþráðinn.
Lífinu hallar að sólarlaginu, til þess það
hnigi ofan i gullna skugga.
Kærleikurinn verðnr að kallast burtu frá leik
sinum til þess að tæma bikar sorgarinnar, og
fæðast á ný i himni táranna.
Bróðir, minstu þessa jafnan og fagnaðu!
Við flýtum okkur að tína blómin okkar, svo
vindarnir, sem fram hjá fara, ræni þeim ekki.
Pað hressir blóð vort og skerpir sjón vora
að ræna þeim kossum, sem annars mundu
visna, ef vér biðum.
Líf vort þýtur áfram og þrár vorar og girnd-
ir reka eftir, því timinn lyftir þegar upp skiln-
aðarklukkunni.
Bróðir, minstu þessa jafnan og fagnaðu!
Við höfum ekki tíma til að faðma einn hlut,
þrýsta honum að oss, og fleygja honum svo í
duftið.