Kvennablaðið - 30.05.1918, Blaðsíða 7

KVKNNaBLaÐIÍ*
39
þýðubarnaskólunum og tekið sé jafnan til-
lit til við alla framhaldsfræðslu þeirra.
Par sem hússtjórnarfræðslan er komin
langt á veg, heimta konurnar að allir
skólar, sem konur stunda nám við, veiti
þeim á einhvern hátt meiri eða minni
fræðslu í þessu aðalframtíðar starfl þeirra.
Jafn vel við ýmsa háskóla hefir komið til
orða, að setja upp hússtjórnarnámsskeið.
Og bóklega fræðslan er alt at að taka
meira og meira tillit til sérstöðu kvenna,
og þessarar væntanlegu framtíðar lífsstöðu
þeirra. Því er skólunum breytt eða kenslu-
fyrirkomulaginu víða þannig, síðan kon-
urnar fóru að hafa jafnan aðgang að þeim
og piltar. Víða í löndum eru samskonar
skólaeldhúss-námsskeið algeng við gagn-
fræðaskóla og mentaskóla. Hér eru allir
skólar með gamla laginu, sniðnir að eins
fyrir karlmenn, sem ætla að stunda nám
eftir gamla laginu. Nú þarf að fara að
taka tillit til þess, aðkonureru einnig farnar
að sækja þessa skóla, og alt skólafyrir-
komulag á að sníðast eftir því. Fyrir smá-
smíðar eða tré-»slöjd« piltanna ættu stúlk-
urnar að fá handavinnu og matreiðslu.
Skólaeldhús, eða matreiðslunámsskeið ætti
að vera samfara öllum gagnfræðaskólum,
handa stúlkum. Fyrri eru þeir ekki sann-
kallaðir gagnfrœðaskólar fyrir þœr.
Híalínskjóllinn hennar Önnu-Maríu.
Eftir Önnu Wall.
------ (Frh.).
Engin á öllum dansleiknum skyldi bafa feg-
urri búníng. Elisabet föðursj7stir var dugleg;
henni lá alt í augum uppi og hún gat alt, sem
hún reyndi, og hún elskaði alla vinnu, sem hún
tók fyrir,málaralistina sínamest,einkumauðvitað
sínar kæru smámyndir. Fyrstu árin hafði Anna-
María verið hennar fyrirmynd, til að geta mál-
að eftir henni. En nú purfti hún þess ekki
lengur. Nú pektu allir nafn Elisabetar föður-
systur, og hún hafði meira en hún gat fullnægt
af pöntunum. Pað var gaman að komast pó
loksins að takmarkinu, og fá viðurkenningu
fyrir list sína, eftir- að hafa stritað og barist og
farið alls á mis svo lengi. Anna-María hafði
líka haft sitt að striða við. Því fanst henni alt
svo dýrlegt núna, eftir margra ára preytu og strit.
En hvað var hún föðursystir að gera úti
svona lengi, — svona óendanlega lengt? Og
hvar var Tilda lika? Hve nær fékk maður mið.
degismatinn, og hve nær varð byrjað á kjóln-
um? — Anna-María gekk fram og aftur um
gólfið. Hún gat ekki haft ró í sér til að fara
að gera neitt — ekki svo mikið sem að dúka
borðið, eða kveikja upp eldinn, eða præða nál.
Loksins! Pað skrölti í »patent(dásnum, dyrn-
ar lukusl upp og Elisabet föðursystir kom inn.
Anna-Maria flaug upp á móti henni með út-
breiddan faðminn. »Kadetta«dansleikur! Hugs-
aðu pér, eg er boðin <á »kadetta«dansleik. Og
kjóllinn minn! Við verðum að vaka alla nótt-
ina — hann verður að vera tilbúinn! — Orðin
ultu út úr henni hvert ofan á annað.
i Elisabet hló, og dró djúpt andann. Jú, pú
ert góð, við verðum líklega að reyna pað, sagði
hún, en Anna-María tók eftir að rómurinn var
ólíkur sjálfum sér, Eða ef til vill var pað ekki.
Pað var máske petta leiðinda orð reyna. Hér
var ekki að tala um að reyna. Það varð að
takast.
Hún fór nú í flýtishugsunum að færa Elisa-
betu föðursystur úr kápunni og tylti sér á tá, til
að ná hattinum líka, en gal pað ekki.
Litla ungfrúin er of lág, sagði Elisabet föð-
ursystir, og pað var satt. Elisabet var há og
tilkomumikil. Anna-Maria var eins og ekki neitt
hjá henni. Og föðursystir var falleg með ösku-
bjarta, slétta, hárið sitt, dökku augun sin, litla
þegjandi og ákvarðaða munninn sinn og ljúfa,
mjúka hörnndsblæinn, sem fyrir nokkrum vikum
var svo heilsulegur og hreinn eins og tvítugrar
stúlku. Máske voru augun lítið eitt dekkri í dag
en venjulega, og útlitið meira alvarlegt og inn á
við. Pað getur verið. En Anna-María tók að
minsta kosti ekki eftir pví. Hún heyröi nú ein-
mitt sér til ánægju hringt í diskunum fram í
eldhúsinu. Pá var Tilda líka kominn heim.
Anna-María varð að fara fram í eldhús, til að
reka líka eftir henni.
En Tilda var leiðinleg. Hún sagði bara »já,
já«, hvað sem Anna-Maria sagði, og purkaði sér
um andlitið, annaðhvort með hendinni eða
svuntunni. Hún vissi ekki hvort Tilda grét eða
væri sveitt. — Hún póttist viss um að það væri
sviti, af pví hún var svo feit, og hún gat oröið
gröm, af pví að hún porði að áb}'rgjast að kerl-
ingin skildi ekki einu sinni hvað »kadetta«-
dansleikur var. Skritið hvað sumt fólk hefir
litla tilSnningu fyrir pví sem er hátíð og fögn-
uður hér í lífinu. Pá var föðursystir betri. Hún
kunni líka að hlusta og taka eftir og vera við-
kunnanleg. Anna-Maria var ópreytandi að masa