Kvennablaðið - 31.07.1918, Blaðsíða 6

54
KVENNABLAÐIÐ
það verið hússtjórnarkenslukonur, sem sendar
hafa verið út i þessum erindum.
Nú hafa einnig danskar konur rætt um nauð-
syn slíkra hússtjórnar-ráðunauta. Hélt Karen
Braa, sem alkunn er orðin fyrir sínar dýrtíðar
matreiðslubækur, fyrirlestur um þetta efni í
vor, og taldi mikla nauðsyn á að sendir væru
út slikir hússtjórnar-ráðunautar í Danmörku
til bjálpar eldri húsmæðrunum, sem enga bók-
lega þekkingu hefðu fengið á samsetningu fæðu-
efnanna eða næringargildi þeirra, þótt þær
gætu margar haft verklega reynslu til brunns
að bera, sem góð væri ætíð með, en ekki
þó einhlýt, sízt á þeim dýrtíðartímum, sem nú
standa yfir. Tóku margar hússtjórnarkenslu-
konur og fleiri þátt í umræðunum, og var það
einróma álit, að mikil bót mundi að slíkum
ráðunautum. Pær konur þyrftu helzt að hafa
sérlega góða þekkingu á þeim efnum.
Hialínskjóllinn hennar Önnu-Maríu.
Eftir Önnu Wall.
(Niðurl.).
»Er föðursystir veik? Líður föðursystur illa«,
sagði Anna-María óttslegin. Allra snöggvast var
eins og eitthvað ískalt og dimt bæri fyrir hið
fjöruga imyndunarafl hennar, en það hvarf jafn-
skjótt aftur.
»En sú snarkringla, sem þú ert«, sagði Elisa-
bet föðursystir vingjarnlega og rólega. »Hugs-
aðu þér nú að ef þú hefðir hrist mig, svoleið-
is að nálin hefði stungist í fingurinn á mér, og
og blóðblettur hefði komið í kjólinn.
Anna-María var á augabragði búin að grípa
þessa nýju hugsun. — »Hvað hefði það gert til?
Svolítill agnar blóðblettur. Vissi ekki föðursystir
hvað það þýddi? Skot — bara ástarskot. Peir
máttu liklega verða dálítið skotnir í henni —
allir saman litlu kadettarnir.
Hún tók í kjólinn og hélt honum út frá sér
og svo á fleigiferð í öfugan »Polka«. Alfaf sner-
ist hún fljótara og fljótara þangað til hún datt
steinuppgefin ofan á stól og gat varla náð and-
anum fyrir mæði og hlátri.
Nei þetta dugði ekki, nú varð hún að herða
sig við vinnuna!
Pað hefði hún nú átt altaf að gera, sagði
föðursystir. —
Og svo var kjóllinn loksins tilbúinn löngu
eflir miðnætti. Pá voru síðustu sporin saumuð
og rykkingabekkurinn neðan á kjólnum saum-
aður við, eins og hann átti að vera.
Parna hékk hann nú svo fjöðurléttur og
gegnsær, neðan í Ijósakrónunni í miðri stofunni,
og Anna-María gekk alt í kring um hann og
horfði kringlóttum augum af aðdáun og svefni
á þetta mikla meistaraverk.
»En hvað hann er fallegur«, sagði hún og
sneri sér við og leit á föðursystur sina. — En
hvernig föðursystir leit út. Engir kjölar, hversu
fagrir sem þeir hefðu verið, hefðu getað sett
minsta roðablæ á hennar andlit. Pað var gult
eins og vax, og skinnið hrukkaðist við gagn-
augun.
»En föðursystir, þú ert þreytt, óttalega þreylt.
Anna-María hafði alls ekki haft tima til að taka
eftir því fyrri.
»Já, víst er eg þreytt, en nú er lika kominn
tími til að leggja sig fyrir«, sagði föðursystir.
Og hún hefði ekkert getað sagt sem gerði
Önnu-Maríu jafn rólega. Pvi það fann hún á
sjálfri sér, og hún fann þá líka að hún væri
sjálf þreytt. Hún var þvi á augabragði háttuð
og komin ofan í rúm, búin að breiða kyrfilega
ofan á sig, og með ástfangnum aðdáunaraugum
gaf hún kjólnum sínum siðasta tillitið, áður en
hún hallaði sér á koddann og steinsofnaði. Tilda *
var líka sofnuð. En hún bylti sér á ýmsar
hliðar og ruglaði heilar romsur upp úr svefn-
inum hálf kjökrandi. Pað voru víst hinir áhrifa-
miklu viðburðir dagsins, sem nú voru að bylt-
ast um i höfðinu á henni. Stundum stóð hún
fyrir utan húsdyr læknisins, og sá fröken Elísa-
bet koma út frá honum, með dauðadóminn
auðsjáanlega skrifaðann í augum sér, og þá
stundi Tilda hátt í svefninum og sló út hönd-
unum með þegjandi og magnlausum mót-
mælum.
Stundum fanst henni hún vera komin mörg
ár aftur í timann. Pað kom bréf.með sorgar-
rönd, fröken Elisabet opnaði það, og sagði svo
að þær yrðu að fá sér lítið barnsrúm, sem
mætti slá saman, og setja á daginn inn i klæða-
skápinn. Hvað dugði það, þó Tilda berðist á
móti því. Peir, sem höfðu verið nógu hyggnir
til að láta vera að setja börn inn í heiminn
máttu lika fá að sleppa hjá að þræla fyrir annara
börnum — fanst Tildu — Hvaða gagn var að
þvi þótt hún bylti sér og berðist um? Pað
voru alveg áhrifalaus mótmæli. Og fröken
Elisabet borðaði sig aldrei sadda. Pað sá Tilda
vel sjálf, og að hún þrælaði og stritaði fyrir
þenna gauksunga, sem klínt var inn i hennar
lilla hreiður. En hvað dugði að gremja sig yfir
því, nú þaut draumurinn áfram með hana, og
hún ýmist snöktaði eða þurkaði sér um augun
með óhreinu svuntunni sinni, svo andlitið varð
alt ílekkótt og svo stóð hún við daglegu strit-
vinnuna sína í svefninum, heit og þreytt steypti
kerti og fór til dyra á milli þegar hringt var.
— Og þarna kom nú sjálfur krónprinsinn og