Kvennablaðið - 31.07.1918, Blaðsíða 7

KVENNABLAÐÍÐ
55
vildi tala við frökenina hennar og panta mál-
verk hjá henni.
»En að Tilda skyldi ekki rifna«, sagði frök-
enen.
En pað gerði hún víst, því hún vaknaði alt
í einu og settisl upp i rúminu. Vekjaraklukkan
hringdi. »Guð minn góður, hvað hefir komið
fyrir«, sagði hún og stökk á fætur ofan úr
rúminu, alveg glaðvöknuð af hræðslunni. En
pegar hún var komin fram úr rúminu, þá
mundi hún alt í einu eftir því. Og svo gekk
hún grátandí allan daginn yfir verkum sínum.
Frk. Elisabet gat alveg orðið frá sér af að sjá
hana, en gat þó ekki fengið sig til að ávíta
hana, eða segja neitt. Kærleikurinn sýnir sig
líka oft í ólíkum myndum og aliir hafa ekki
lag á að byrgja tilfinningar sínar inni hjá sjálf-
um sér. —
Um kvöldið átti Anna-Maria að fara á ballið.
Þegar hún var klædd þá kveykti föðursystir á
ljósunum í ljósakrónunni, til þess að fá að
sjá hana í fullri birtu. Og svo varð hún að
snúa sér í hring á miðju gólfinu, svo að hinn
létti gegnsæi kjóll bylgjaði um hana eins og ský.
Og litla unga smámeyjan og kjóllinn áttu svo
vel saman. Hún var svo hrein og skær og
mjúk í hreyfingum eins og gegnvotur hálf út
sprunginn villirósaknappur, ef nota má svo
gamla likingu.
Elísabet föðursystir drakk með ánægju og
nautn í sig alla æskufegurð og formfegurð.
Anna-María var svo gott sem hennar eigið barn.
Hún var bæði hreykin af henni, og hrædd um
hana. — Hún horfði og horfði á hana í krók
og kring þangað til henni vöknaði um augu.
og hún fór að reka eftir henni að komast á
stað. — »Nú var nóg komið af sýningu. — Af
stað nú«, fara í kápu og taka á sig skóhlífar.
Parna var það alt saman. Vantaði nokkuð?
Nei þarna var vasaklúturinn og blævængurinn.
— Og Anna-María játaði og var fegin að kom-
ast af stað sem fyrst. Hlæjandi og heilsandi
þaut hún út úr dyrunnm og föðursystir sagði:
»Svei, svei«, annars hefði hún máske þurft að
»sitja yfir«. —
Þegar Anna-María kom heim aftur um nótt-
ina með fallegu, þunnu kjóltreyjuna fulla að
framan, af blómum og »Kotilions«böndum, og
augun ennþá hálfblinduð af Ijóshafinu í dans-
salnum, eyrun full af danslögunf og allskonar
drengjalegum ástarorðum, þá þaut hún eins og
venjulega upp í svefnherbergið og ætlaði að
setjast á rúmstokkinn hjá föðursystur Elisabetu.
Hún hafði frá svo mörgu að segja, og föður-
systir vildi víst heyra það, þótt framorðið væri.
En föðursystir hristi höfuðið. »Ekki í nótt«.
Henni var ilt Hún vildi að Anna-María kæmist
sem fyrst í rúmið svo ljósið yrði slölct. Annars
var hún hrædd um að alt kæmist upp. Og hún
gat ekki þolað að baka Önnu-Maríu sorg, eða
heyra gleðimasið í henni breytast i grátkviður.
Óttaðist líka ef til vildi ósjálfrátt að inst inni
í augum sextán ára unglingsins bak við tárin,
mætti henni skilningslaus, eigingjörn, ung lífs-
gleði, sem árin ein næðu að draga úr og deyfa.
»Sof þú«, sagði hún, og Anna-María var þegar
fallin í fasta svefn. — En Elísabet föðursystir
lá vakandi með galopnum augum og hlustaði
eftir hinum jafna heilbrigða andardrætti. Svo
skar sár svíðandi verkur brjóst hennar svo
hún varð aö reisa sig upp og troða lakinu upp
í sig svo stunurnar heyrðust ekki. »Ó, guð
minn góður«. Og tárin runnu niður allar kinn-
arnar á henni. Hvað spurði þessi hræðilegi
sjúkdómur um það að hún sjálf var ung enn-
þá, átti langt eftir til að ná fjörutíuára aldrin-
um. Hvað spurði hann um það að hún hafði
strítt og barist alla æfi, og nú loksins náð full-
komnun í starfi sínu og viðurkenningu mann-
anna og fjárhagslegu sjálfstæði og velmegun.
Pegar þjáningarnar linuðu hallaðist hún aftur
útaf á koddann. Pað var ekki til neins að berj-
ast lengur. Hún varð að gefa lífið á bátinn,
beygja sig undir það, sem var óumflýjanlegt, og
líða og þola, — Ó, guð, ó, guð. Hún bað ekki,
hún greip aðeins dauðahaldi um hans nafn,
eins og eimj stoðina í Alheimstilverunnni. Hún
endurtók það hátt fyrir sjálfri sér hvað eftir
annað, þangað til Anna-Maria spratt upp úr
svefninum alveg glaðvakandi og spurði: »Vildir
þú nokkuð föðursystir?
»Nei, nei, sofðu!«, var svarað, ogAnna-María
sofnaði aftur. Hún dansaði í svefninum polka í
gegnsæjum híalínskjól, og gerði alla kadettana
í Stokkhólmi miskunarlaust bálskotna í sér.
Fáum vikum siðar var Elisabet föðursjrslir
horfin burtu, og Anna-María klædd í svartan
kjól. Hún faðmaði Tildu grátandi að sér, og
skalf af ekkanum. En vorið var komið úti fyrir
og vor var líka inni fyrir. Tárin þornuðu brátt.
Hún komst á nýtt heimili og í nýjar kringum-
stæður. Aðrir ættingjar tóku hana að sér, og
undir eins snemma um sumarið höfðu allar
leyfar sorgblandinna hugsana druknað í fyrstu
ástar draumanna ákafa flóði og fjöru.