Kvennablaðið - 30.11.1918, Blaðsíða 3

KVENNABLAÐIÐ
83
mjög vel skynsöm og hagmælt, og fljót til
að mæla fram kveðlinga við kunningja sína
í gamanræðum. Hún var hin mesta þrek-
kona til sálar og líkama fram á elli-ár, og
þrátt fyrir hinar mörgu sorgir, sem hún
reyndi á æfinni, missi tveggja manna sinna,
langvarandi þungt heilsuleysi dóttur henn-
ar og missi allra sinna barna. nema einn-
ar dóttur, þá heyrðist aldrei eitt einasta
orð um það af henni.
En það sem einkum einkendi hana var
hin mikla rausn hennar og gestrisni við
alla, og örlæti hennar og höfðingskapur
við alla þá, sem leituðu hjálpar hennur
eða ásjár. Meðan hún bjó í sveit mun
heimili hennar sjaldan hafa verið gesta-
laust, þótt það væri jafnan nokkuð frá
þjóðveginum. Pangað sóttu allir langferða-
menn og útlendingar, sem framhjá fóru,
þangað komu allir helztu menn sveitar-
innar og sýslunnar, ef um einhver vanda-
mál var að ræða — eða ef þeir áttu leið
framhjá. — Og þangað komu ekki sist,
allir hinir mörgu fátæklingar, sem á einn
eða annan hátt höfðu kynst húsfrúnni.
Allir vorn jafnvelkomnir. Allir fengu sömu
hjartanlegu viðtökurnar. Pað var hvoru-
tveggja að meðan frú Elínborg var í sveit
var henni aldrei fjárvant, enda hefði hún
getað með sanni sagt eins og ýmsir hinna
fornu íslendinga: »Ekki spara ég mat við
menn, og heimill er ykkur allur beini«.
Fáir munu hafa vitað hvað mikið hún
gaf fátæklingum, því hélt hún síst allra
manna á lofti. — Kunningjar hennar
sögðu oft að þólt hun byggi upp á regin-
fjöllum yrði jafnan gestanauð hjá henni.
— Hún var ætíð í vþjóðbrauta.
Hún var frændrækin, trygglynd og vin-
föst, heilráð og hreinskilin, ef hennar
ráða var leitað. Áttu gamlir kunningjar
frá hennar fyrri árum jafnan að mæta
hinni mestu velvild hjá henni, og það jafnt
hvort það voru alkunnir menn, eða gamlir
skjólstæðingar og þjónustufolk hennar.
Hún var svo dreuglynd og höfðingleg i
öllu, að hún minnir mig mest allra þeirra
kvenna, er ég hefi þekt, á ýmsar af kon-
um vorum á söguöldinni. Henni hefði ég
vel getað trúað til að gera ýmislegt, sem
þær gerðu. T. d. hefði ég vel getað trúað
því, að ekki hefði það átt við hennar
skap, ef hún hefði heitið einhverjum ásjár
að gefa hann upp í fjandmanna hendur,
þótt maður hennar eða vinir hefðu heimt-
að það. Ég býst við að henni hefði farið
líkt að skiljast ekki við þá fyr en
þeim hefði verið borgið, og Þorbjörgu
digru og Guðrúuu Ósvifursdóttur. Henni
var höfðingskapurinn meðfæddur. Hún
var sköpuð til að hafa auð fjár og nota
hann. Hún var sann-íslenzk, ríkilát hefð-
arkona i sjón og raun, sem ekkert átti
smátt eða lítilfjörlegt í sál sinni, og aldrei
kunni að velta hverjum eyri margsinnis í
lófa sínum, áður en hún lét hann af hendi.
Hún var heimilisprúð og stjórnsöm, og
mjög vinsæl bæði af hjúum sínum og
öðrum er hana þektu. Voru stúlkur jafnan
lengi hjá henni og giftust fjöldamargar frá
henni. Þótti það framan af æfi hennar,
þegar engir voru kvennaskólar, frami
bændadætrum að vera »þjónustustúlka«
hjá frú Elínborgu, enda urðu þær allar
mestu myndar húsmæður. Þær vöndust
þar við reglusemi og allan myndarskap,
sem til var á stóru reglusömu merkis-
heimili. Og margra ára vera þeirra undir
stjórn hennar hefir eflaust orðið þeim fult
eins notasæl og þótt þær hefðu verið einn
vetur í kvennaskóla.
Hún var að eðlisfari mjög nærfærin, og
sagði að af öllu hefði sig langað mest til
að verða læknir. Þótti hún mjög heppin
yfirsetukona, og var oft sótt á yngri árum
sínum til þess. Fótti líka fátækum ná-
grannakonum hennar ekki afslagur að
hún yrði Ijósinóðir barna sinna. Og nöfn-
ur eignaðist hún á öðrum hverjum bæ
í Viðidalnum, er hún bjó þar. Eina þeirra
ól hún upp með sínum eigin börnum. —
Annað barn, sem hún tók á móti, er móðirin
lézt af barnsförum, flutti hún heim með sér
að Múla og ól upp og elskaði sem sitt eigið
barn til æfiloka. Það var frú Guðrún Þor-
grímsdóttir, sem gift er nú í Vestmanna-