Kvennablaðið - 30.12.1918, Síða 1
JCrannHbUðið fcoit*
ar 3 kr.innanlands
•rlendii kr. 3 60
(1 dollar Teitan-
hafi) */* Terðiini
borgiit fyrfram, en
*/• tjrir 16. júli.
Uppitfgn ikrifleg
bundin Tlð kra-
mót, ógild noma
komin lé til út-
geí. fyrir 1. okt
og k&upandi hafl
borgað að fullu.
24. ár.
Reykjavík, 30. des. 1918.
Æ 12.
Fr iður.
Loksins hefur sá dagur runnið upp að
friður sé kominn á aftur. Vonandi verður
það framhaldsfriður. Vopnin verða ekki
tekin upp aftur að þessu sinni. Blóðsút-
hellingunum og morðunum er létt af
mannkyninu.
Allir menn um víða veröldu, sem nokk-
uð hugsa, munu fagna þessu. í fyrsta
sinni eftir 51 mánaðar blóðuga víga og
* manndrápa-öld, geta menn lagst óhultir til
svefns að kvöldi, án þess að eiga von á
að heyra hinar voðalegu fréttir um mann-
dráp og morð, þegar þeir vöknuðu.
Jólin, þessi friðarhátíð kristinna manna,
rennur nú loks upp eftir 4 ára tímabil,
sem hinn sami ljóss og friðarboði og
venjulega, Og vegna undanfarins hörm-
ungarástands í heiminum, hafa þau nú
orðið mannkyninu enn þá dýrmætari, en
nokkru sinni áður. — — —
Fyrir oss hér á landi hafa þessi síðustu
jól líka orðið endir á þungum sorgartíma.
þrátt fyrir það að vér höfum tiltölulega
lítið til stríðsins fundið að öðru leyti en
mikilli dýrtíð og erfiðum samgöngum við
umheiminn, þá höfum vér einnig átt vora
»vondu daga«. vora sorgar og neyðartíma,
einkum hér í Reykjavík.
Hin mikla skæða landfarssótt, sem hér
geysaði síðastlið. nóv. og fram í des. hefir
flutt sorg og bágindi yfir allan þenna bæ,
g hvar sem hún hefir náð að festa rætur.
Hún hefir svift fjölda barna foreldrum
sinum, konur mönnum og börnum sínum
og menn eiginkonum og börnum. Vinir
og vandamenn hafa verið hrifnir frá ung-
um börnum og einstæðings gamalmennum.
Margir hafa mist alla aðstandendur sína
og staðið eftir öldungis mnnaðarlausir. —
En þessi farsótt hefir líka flutt okkur
nokkuð annað. Hún hefur opnað augu
manna og hjörtu fyrir þeim sannleika, að
við erum öll bræður og systur, sem verð-
um að hjálpa hvort öðru, þegar sorg og
bágindi berja að dyrum. Aldrei hefir hér í
bæ, eða liklega hér á landi, komið í ljós
jafn almenn fórnfýsi og hjálpsemi. Það
má segja að undantekningarlítið hafi allir,
sem gátu, á ýmsan hátt lagt sig fram með
að liðsinna og hjálpa. Sumir með marg-
háttaðri vinnu, sumir með fégjöfum og
margír með hvorutveggja. Auk samskota-
gjafanna, sem voru á milli 60—70,000
krónur, var ákaflega mikið gefið af ein-
stökum mönnum beina leið frá þeim til
heimilanna, í peningum, mat eða fatnaði,
olíu eldsneyti o. s. frv. Fjöldi barna var
tekinn frá ýmsum, sem lágu veikir, um
lengri eða skemri tíma, og að síðustu voru
flest þau börn tekin til fósturs fyrir ekk-
ert, sem mist höfðu annaðhvort eða báða
foreldra sína, og enga vandamenn áttu,
sem gátu eða vildu aia þau upp. Sumir
tóku jafnvel 2—3 börn til fullkomins fóst-
urs sem eiginbörn.
Menn hafa víst alment lesið skýrslu
formanns hjálparnefndarinnar, prófessors
Lárusar H. Bjarnasonar, í »Morgunblaðinu«
eða »Fróni« og geta þá af henni dæmt
um ástandið hér í bæ um þær mundir.
Má víst óhætt segja að hann hafi verið
fyrsti hvatamaður að þessari reglubundnu
hjálp, sem hann síðan stóð fyrir á meðan
nefndin starfaði. Hvort slík hjálp hefði
komist á, ef enginn utan stjórnarráðsins
hefði stungið upp á því, er ekki gott að
vita. Ólíklegt samt að þá hefði verið gerð
jafn rækileg gangskör að því að kynna
sér ástandið svo fljótt og nú var gert.