Dagskrá - 24.10.1896, Blaðsíða 3

III
feg þekki þe.ssa leið, úr dagsins ljósi í húmið inn,
með lestrardjákn og kerti og fræðigreinar.
Hjer bar jeg mína synd á vöxtu’ í bæn hið fyrsta sinn
og barnsskóm minum slitu þessir steinar.
Hjer rituðu þeir mig án vits og máls í kristna sveit
hjer man jeg trúna fyrst svo rækt við siðinn
og hjeðan voru systkin mín í helgan borin reit
er hönd hins vígða manns þau signdi liðin.
Nú stend jeg fyrir utan þó er ekki trútt í dag
að enn mig langi ei með í sálnareikið.
— I einni bylgju fellur að mjer hundrað hjartna lag
úr hvelfdum sal, á gamla strengi leikið.
Sú vögguvísa andans lætur vært í eyra mjer,
jeg veit að blítt er sofið fram við bakkann;
og vökumannsins hrollur um mig heitur, kaldur fer,
jeg hika ögn — sný við, og hneppi frakkann.
Mín trú er ekki arfgeng sögn á allra leiðum spurð,
jeg á mjer djúpan grun sem nóttin elur.
I banni sauða og hirðis geng jeg brott frá hússins hurð
— og hafna þeirri leið sem tjöldinn velur. G.
Son og sen.
Mjer hefur allt af þótt mikið til þess koma að mega heita
íslenzku nafni, ogþójcgviti, að kyn vort er orðið ærið blandað
um þessi þúsund ár scm landið hcfur byggst, fyllist jeg þó fögn-
uði og ættarþótta þegar jeg lcs sögurnar gömlu um afreksverk,
tþróttir og snjallyrði feðra minna scm einnig ljctu sjer lynda
að ncfna sig sanníslenzkum nöfnum.
En það liggur þó við stundum að jeg freistis og leggi öf-
undarcyru vdð hinar hljómfögru dönsku cndingar á nöfnum
hinna fínni Islcndinga á vorum dögum. — Höfuðin hneigja
sig örlítið, augnalokin síga mjúklcga og það kcmur ánœgju-
sVipur ýfir öll andlit þegar ókunnur gestur með slíku nafni er
ncfndur 1 fyrsta sinni. Auðvitað gleymist nafnið fyrir mann-
inum cptir nánari viðkynning, — cn nafnið er gott svo langt
scm það nær.
Og svo cr hægt að hafa svo margar tilbreytingar á þess-
um nÓÍ'nurn; venjulegar hugmyndir manns um stafsctning, eign-
arföll og samskeyting orða hljóta að víkja fyrir hinni ríkjandi
tízkii í.þcssum þjóðblcndingsheitum. Viti jcg t. a. m. að ein-
hver kvennmaður hcitir, segjum til dæmis Þuríður, verður mjer
fyrst fyrir að halda að hún sjc »döttir« cinhvcrs.. En það
getur.vcrið misskilningur. Hún cr kannskc »son« — segjum
jil dæiflis Samsonson. — Og þcir scm vilja ekki hætta sjer of
Iangt út í dönskuna byrja stundum mcð því að halda sjer við
»son«, cignarfallslaust, og þó slíkt þyki ekki jafnfínt á karl-
mannsnöfnum cins og »sen« fcr vcl á því þegar það cr skrifað,
t. d. Jónson og jcg tala nú ckki um sje komrnan yfir o-inu
Íelld burt. Enginn skyldi trua hvað svo almúgalcgt og óbrot-
ið nafn getur orðið »fínt« þcgar það cr skrifað upp á dönsku
»I’að cr hann Jonson« — »Nú, cr það hann Jonson«, ja þá er
allt eins og það á að vera!
En það allra — allra fínasta cr þó að heita »scn«. Vera
gormæltur og heita »sen«. Hamingjan hjálpi oss! Þá fyrst
koma yfirburðir dönsku endinganna fram eins og þcir leggja
sig. Ekki þarf þá að vcra að fást um hneigingarnar. Þó ein-
hverjum ef til vill kunni að finnast óviðfcldið að komast svo
að orði: »Jeg ætla að fá henni —son það« — eða »jeg fór
til hans —sons«. En cnginn getur fundið sjer til að það sje
ncitt ónáttúrlegt þó maður scgi: »Jcg tók það út hjá honum —scn
mínum« — þó það cf til vill sjc ckki sem allra bczt íslcnska.
Já, það cr fínt að vera kvcnnmaöur og hcita »son«, fínna
að vera karlmaður og vcra óbcygjanlcgur í cndanum, en fín-
ast að heita »scn«, mcð tilhcyrandi.
Þær stundir koma yfir mig að jcg fell fyrir hinni arfgengu
aðdáun fyrir öllu dönsku, cn svo kemur það líka að mjer, að
ygla brúnina og minnast þess að jcg cr Islendingur innanum
alla fínu, gormæltu »senana«.
H'órhtr.
Vesta fór hjeðan í gær, og með henni farstjór-
inn D. Thomsen, ritstj. E. Hjörleifsson o. fl.
Laura fór í fyrradag og með henni sýslumaður
Vestmannaeyja Magnús Jónsson, Kristján Jónasarson
verslunarmaður o. fl.
Laughton tjárkaupaskip Zöllners & Vídalíns kom
hjer í gær. — Skiptapar og strönd tjöldamörg spyrjast
frá Bretlandsströndum, eptir storminn sem geysaði í byrj-
un þessa mánaðar.
Dáinn voveifleg'a. Hjörtþór nokkur Illugason
fannst örendur með áverka á höfði við Svínahraunsveg
J5. þ. m. —• Kvittur kom upp um það að yfirvöldin
mundu vera í nokkrum vafa um með hverjum hætti
hann hefði skilist við samferðamenn sína o. s. frv.; en
við rjettarransókn þá er haldin var út af fráfalli hans
er orðið uppvíst að engin grunsemd getur hvílt á nein-
um af þeim er með honum voru. — Við líkskurðinn
fannst að hann hafði fengið »heilaslag« og að hann
hafði haft langvarandi mænusjúkdóm, sem er algengur
á drykkjumönnum.
Duglegur einhleypur maöur sem
vill vinna hvað sem fellur fyrir, getur fengið atvinnu nú
strax. Menn snúi sjer til ritstj. þessa blaðs.
Orgel
nýtt mjög vandað cr til sölu fyrir hálfvirði.
Ritstj. vísar á.
Afbragös jörð til ábúðar nálægt Reykjavík.
Ritstj. vísar á.
Góöur reiðhestur
óskast til leigu í vetur, hjer í bænum, gegn því að borga
nokkurn hluta fóðurs og hirðingar. — Hesturinn verður
að vcra fjörugur, helst vakur. - Ritstj. vísar á.
Kirkjusag-a Finns
óskast til kaups.
Ritstj. vísar á kaupanda.