Aftanskinið - 01.02.1906, Side 1

AFT ANSKINIÐ
I. árq. j
tSAFJÖRÐUR, FEBRUAR 1906.
I *
Vorþrá.
Nú dagur er stuttur en dimman er löng,
mig dreymir um bjartari nætur,
með unaði vorsins og ylríkum söng,
en óðar en kem ég á fætur,
mér gleymast þeir draumar, þó dagur sé hreinn
hann drottnar i anda svo köldum,
að alt sem ég syng þá, er söknuður einn,
um sorgir á einveru kvöldum.
Ég vorkvöldin þrái og vatnanna dís,
úr vetrarins hjúpi sé hrifln,
þá þiðnar úr fjöllunum frostið og ís,
og fuglinn er heim aftur svifinn;
sem áður að ljósinu leitaði þar,
er lengri eru dagar og vorin.
hann gat þar ei unað, hann vissi að hann var
þar á vellinum heima borinn.
Ég elska þig vor, sero að veturinn ber
á vængjunum burt út í heiminn,
ég veit að þú dvelur með dýrðina hér
og dagarnir lengjast um geiminn;
þá alt sem ég syng verða sólarljóð ein,
í sálu mér léttist um sporið,
og fuglinn sem situr á svolitlri grein,
hann syngur þar kvæði um vorið.
Hallfreður vandræðaskáld.
Amma.
Mörg- ár eru liðin síðan dauðinn tók
örriæu mina á arm sér og bar hana inn á
strendurnar hinuru megin.
Já, þau eru fjölda mörg og þó stendur
amma nn'n mér eins ljóst fyrir hugskotssjónum
og ég heíði séð hana siðast í gser.
Þegar ég i anda virði fyrir mér, þreytu-
lega andlitið, bogna bakið og deplandi stein-
blindu augun, sem tímunum saman gátu starað
inn í sólina þegar hún var i bádegis stað um
há sumardaginn, án þess þó að verða vör
við það.
Aldrei heyrði ég eitt orð af vörum ömmu
minnar í þá átt aö örvienta yflr líískjörum
sínum, hún hafði alt af litið á liflð írá bjart-
ari hliðinni, henni hafði heldur ekki veitt af
því i seinni tíð, eftir að hún misti sjónina.
Amma min bar ekki utan á sér það, sem
henni hafði mætt örðugt á lífsleiðinni
Hún hefur þó eflaust veríð farin að þrá
hvíldina, engu síður en þeir, sem með átak-
anlegum orðum lýsa þrá sinni eftir henni.
Blessuð amma mín! hjá henni var ég alt
af velkominn, hjá henni mætti ég ætíð sama
hlýja faðminum og vingjarnlega aðiaðandi
brosinu. Henni varð ég aldrei leiður, þó flest-
ir hefðu horn í síðu mér. Ég var einn í upp
á haldinu hjá henni af systkinum mínum.
En það sem allra bezt heldur minningu
ömmu minnar ógleymanlegrí hjá mér, voru
sögurnar hennar.
í rökkrunum vorum við vön að hópast
í kring um rúmið hennar og biðja hana að
segja okkur sögu.
Þegar amma mín hafði breitt blástykkj-
óttu ábreiðuna vandiega yflr rúmið sitt og
tekið giæna kistilinn ofau úr pvi, sem annars
ult af stóð óhreyfður til fóta hennar( hóf hún
sögu sína.
Á meðan hún sagði söguna sátum við
þegjandi og aivarleg, okkur kom aldrei til
hugar að grípa fram í fyrir henni, við gjörð-
um það fyrst, en þá varð hún stygg við okk-
ur svo við vöndumst bráðlega af því.
Mikill undra sægur var það sem hún
kunni af als konar sögum; þó hún segði sögur
kvöld eftir kvöld, þá komst hún aldrei í