Aftanskinið - 01.02.1906, Page 2

10
I., bl.
Ai' lANSKlNI.'
vandræði ineð efni, og aidiei sagði hún okknr
oftar en einu sinni hy^ja sögu.
En mest og bezt þótti mér síðasta sagan
hennar.
Það var æflntýri af kongssyni, ét nnminn
var bu:t úr mannheimum af óvætt. Ovætt-
in setti hann í afhelli einn, þar sat hann
dögum saman án þes§ að sjá nokkra lifandi
veru nema óvætt þessa, sem tærði honum
mat einu sinni á dag.
Þar lauk amma við; sögu Bína. Endirinn
kvaðst hún mundi segja okkur næsta kveld.
En þetta var síðasti dagurinn hennar
hérna megin.
Fyrstu dagana eftir lát ömmu roinnar
hafði ég nóg að htsgsa og aldrei á þeim dög-
um kom mér sag&n í hug sem hún hafði ekki
verið búin að segja okkur endirinn á.
En kvöid eitt seint um haustið, þar sem
ég sat út í mónum yfir lömbunum, mundi ég
alt í einu eftir henni. Ég fór að hugsa um
hvort enginn mundi kunna þessa sðgu og geta
sagt mér endirinn á, henni. Jú, það var
fiijög iíklegt. En hvern átti ég að biðja þess?
Ég efaðist um, að nokkur af fólkínu vildi
gjöra það. Ég hugsaði þá með mér að það
væri bezt að láta það bíða.
Síðan eru liðin mörg ár og enginn hefur
sagt mér niðurlag sögunar, en þó er ég ekki
í neinum vafa um, hvernig hún hefur farið,
ég er líka löngn hættur að hugsa um hana,
en einstöku sinnum kemur hún mér þó í huga.
Ég hugsa þá bara um, hvað það var undar-
legt að þetta skyidi vera síðasta aagan henn-
ar; saga, sem ég sjálfur gat vitað hvernig fór.
Haixfreður vandræðaskáld.
Draumórar.
Ég var nýkominn heim af dansleik. —
Klukkan var orðin flmm um morguninn og
því mál komið, að fara að sofa, og þar sem
ég hafði verið að dansa alla nóttina var ég
orðinn stað-uppgefinn. — Ég snaraðist úr föt-
unum og íieygði mér upp í rúmið, og að Ift-
illi stundu iiðimn sofnaði ég.
Það getur verið, að hausinn á mér jjafl
ekki verið í sem beztu iagi eftir riMtina
enda sýndi það sig fljótt, því mig fór að
dreyma als konar vitleysu. Ég þóttist vera
kominn út á sjó; b'rnrnar féilu hvítfyssandi
alt í kring um bátinn roinn, og einhverjar
ljóskendar verur stigu dúnmjúkan dans á haf-
fletinum. Þá gat ég ekki s*aðist iengur, en
fleygði més í sjóinn og hugðist að fara að
dansa við verur þessar. En þ:5, brámérekki
lítið í brún. þegar éar var alt í einu kominn
á góifið í danssalnum, sem ég hafði verið í
aro kvöidið. og var farinn að dsnsa við hana
Katrínu, — sem mér Seizt svo vel á. Við
dönsnðum fram og aftur um gólflð. mér fanBt
sem við þytum á.fram með ómæli-hraða. Svo
sýndist mér veggirnir rofna, og við svifum í
ioftinu, eitthvað út í huskann. Jörðin fiar-
iægðist æ meir og við hoppuðum og hring-
snerumst í gegn um ljósbjartann geiminc. En
svo fór alt í einu að dimma og við förum að
síga niður á við, með voðalegnm hraða. Sí-
felt dimdi meir og meir, þangað til loks að
mér virtist sem við værum komin niður að
stóru fjalli, þar sló draugaleguro bjarma á
tindana. Einhver eldrauð kringia hringsner-
ist yflr fjallshrúninni og skaut neistum í aliar
áttir. Við svifuro áfram eins og á svanavængj-
um, fram hjá eldkringlunni og niður fjalls-
hliðarnar. Aldrei hafði ég dansað eins hart
og þá; og ekki leið á löngu, þangað til kringl-
an hvarf í tjarska, bak við einhverja hræðn,
sem teygði sig upp úr húminn, eins og fjalJ.
Mér varð litið áfram og niður á við, og varð
þá ekki lítið hilt við, þegar ég sá, að við
stóðum á barminum á hyldýpis-gjá, sem ég
var sannfærður um, að var ekkert annað en
Eorngrýti sjálft. Óteljandi djöflar og ófreskjur
fettu sig og skældu í gjárkjaftinum, og inn-
soknar augnaglórurnar mændu upp til okkar.
Ég fyltist hryilingi og vildi helzt komast burt
frá þessu dýki, en það var eins og ég gæti
það ekki og ég væri hriflnn með ómótstæði-
legu afli niður á við. En mér var fulikom-