Aftanskinið - 01.02.1906, Blaðsíða 4

12
MfiMiSBSW
I, 2. bl.
Niðurjöfnunin.
(Eftir Eirik viðfðrla.)
Það var helli steypi-rigning þenna dag.
Með því fylgdi voða hvagsveður. Það mátti
svo að orði komast, að ekki væri hundi út
sigandi, því alt var í háa lofti sem fokið gat,
og flestar skepnur, sem heima voru, hnyprnðu
sig i skjóli undir husveggjunum. Þetta var í
byrjun seftember og farin að dimma nótt, svo
alt hjálpaðist að: myrkrið, rigningin og hvass-
viðrið, enda rann Laxá áfram brAð ófter nieð
í'eikna miklaiu hraða niöur, eí'tir sveitinni.
Neðsti bserinn i sveitinni hét á Hálsi. Þar
bjó ekkill, að nafni Þorgrimur Hann var bú-
höldur góður og stór-rlkur, en aðsjáll þótti
nabúum hans hann vera og álitu þeir það
atóran galla á honum, þó iák orð á því, að þeir
væru fleiri. Eitt barn átti Þorgrímur með
konu sinni, er var fulltíða þegar saga þessi
gjðröist, það var stúlka er Guðrún hét. Það
var ekki laust vlð, að ungu piltarnir í s^eit-
inni rendu hýrum augum niður að Hálsi til
Guðrúnar einkadóttur haDs rika Þorgríms^
hún sem var einbirni og stóð til að eignast alt
Btóra búið & Hálsi og jarðarskæklana uppi {
Bveitinni.
Enginn árœddi þó að biðja hennar; þeir
voru svo hrœddir um, að það mundi koma
laut í bakið á þeim og hana yrðu þeir að bera
alla sina æfl. Þeim fanst það engin meining,
að láta fara þannig með það, sem Guð hafði
skapað, því ekki mundi hann, blessaður, fara
að setja spelkur við það aftur, sem hún Gunna
a Hálsi bryti; svo þeir hættu alveg við, að
hugsa til þess.
Þorgrimur var hreppsstjóri í sinni sveit
og lét mikið kveða að sér i þeirri stöðu, vildi
láta alia hlíða sér og gjöra alt sem hann stakk
upp á, hvort sem þaö var rétt eða rangt; en
svcituagar h^ns voru ekki þægír, enda bættu
útsvörin ekki skap þeirra, því það mátti heita
svo, að útsvar þeirra fátæku væri eins hátt,
og þeirra, sem ríkir voru, og margir voru að
kæra, en Htið var aðgjört. Þorgrfmur var eins
virðingagjarn og hann var nízkur. Svo alt
hjálpaðist að til þess, að sveitarmenn fengu
heldur óþokka til hans; en að þeim væri vel
við hann, það gat ekki gengið. — —
Dag þenna. sem hér ræðir um, þurfti Þor-
grímur að láta fara með skjöl til hreppsnef'nd-
ar oddvitans, seoi hann átti að hafa hjá sér
þangað til að þeir jöfnuðu niður um haustið,
og voru þeir vanir að gjðra það um vetur-
nætur. Honum bráð-lá a, að koma bréfinu;
hann varð að senda með það, en hver átti
að fara? Piltaruir komu heim um kvöldið,
allir holdvotir og hálfdauðir úr kulda. »Ekki
er hsegt að senda þá, þvi á morgun eiga þ»ir
aö fara í fjallgöngurnar,« satrði Þorgrímur við
sjálfan sig, þar sem hann sat frammi i stofunni
og skrifaði bréfið; »en í kvöld verð ég að
láta fara, enda er ekki bvo langt hérna yfir
að Gili. £g held nú annars, að atelpu skömmin
húa Sigga geti farið það, hún gjörir ekki svo
mikið hvort sem er, og hana má ég helzt missa
til snúninga.c Svo tók hann bréflð og gekk
inn.
Þessi Sigga var dóttir fátækra hjóna, er
voru þar í sveitinni, en hðfðu flosnað upp og
börnin flutt á sveitina sitt & hvern bæ, og hafði
Þorgrímur tekið Siggu litlu, en nú voru for-
eldrar hennar dánir og átti hún þvi lítið af
vinafólki. Já, tvo vini Atti hun og var annað
drengur er Steinn hét. Þau voru bæöi á fjór-
tanda árinu.
Steinn var sonur prestsins i sveitinni, er
hét Sigurgeir, og var séra Sigurgeir nábyiis-
m«ður Þorgrims Hann var alment kallaður
Sigurgeir poki, af þvi, að sóknarbörnum hans
hans þóttu ræðurnar ekki sem beztar og fram-
burðurinn i lakara lagi. En blessaður prest
urinn fann ekkert til þess; hann þóttist hafa
veitt vel, þegar hann gat skammað einhvern
í ræðum sinum, ef hann átti eitthvað sökótt
við hann.
Séra Sigurgeir var í hreppsnefnd ar það,
seni saga þessi gjörðist. Ed i þeirri stöðu,
sem hinni, var hann heldur aðgjörða litili —
það er að segja til góðs. Hreppsbúum þótti
hann heidur letjandi en hvetjandi til góðverk-
anna, ef þeim var á annað borð hreyft. En
það var alt annað fyrir séra Sigurgeir ef rætt