Aftanskinið - 01.02.1906, Blaðsíða 6

14
AFTANSKINIÐ.
I., 2. bl.
stórum gusum upp á, bakkana til Siggu eins
og hún vildi líka ná í hana ; það þyrluðust
stundum vatnsskvettur á hana af þvf, að vind-
urinn blés á móti öllum gárum á ánni.
Við alt þetta varð svo draugalegt, að
Siggu lá við að detta af hestinum, bæði af
hræðsiu og kulda, sem eðlilegt var, öll orðin
vot og svo var hún illa útbúin, ofan á.alt hitt.
Hún gat ekkert annað en grátið, — grátið
heitum bænartárum tii Guðs, — að gefa það, að
hrtn þyrfti ekki að vera alla æfi sveitarstelpa
eins og hún var köliuð A Hál3i, höfð við alt
það sem verst var, tíl allra. snúninga bæði við
kyr og kindur. Hún sneri hestinura við, og
ætlaði heim að Hálsi, hvað sem Þorgrimur
gjörði við hana, en hitt veiflð langaði hana
til þess, að Sara yflr ána. Hún velti þessu fyrir
sér nokkrnm sinnum, en mátti þó til að ríg-
haida sér í faxiö á Brún, sem fetaði sig hægt
og gsciilega áfram í náttmyrkrinu, á móti
veðriru. — — Siggu litlu fanst eins og
ráiaioddar stingju sig i andlitið, þegar
kiepjan lamdist af aíefli á litlu og njúku
kinnarnar; loks gat hún ekki haidið lengra
áíram, því hún var orðin svo þreytt að halda
sér í faxið á Brúu. Þá dettur benni það ráð
i hug, að. fara til nasta bæjar þó langt væii,
þó var hún í efa um, að hún gæti fundið nokk-
urn bæ, en hún treysti því, að gamii Brúnn
mundi rata; hún hafði heyrt, að hai n væri
svo góður að raia i myikri, hvert s< m maður
viidi iáta hann iara. Hún sneri honum því
undan veörinu og sagði við hann: »Við skul-
um halda undan heim á prestssetrið. Þar á
ég góðu að mæta.s (Framh.)
Sokkabandiö,
(Eftir Gest Vestíirðing.)
----— (Framö.)
Jón varð að hátta svo um kvöldið, að
hann iékk ekki tækifæri ti! að bjóða Gunnu
8inni góöa nótt, og hafði hann þó gjört ítrek-
aðar tilraunir til að geta hitt hana eina. En
fólkið var alt af aö vefjast fyrir honum.
Þegar hann var háttaður gat bonum ekki
komið til hugar að fara að reyna að sofa.
flann hafði þarfiegra í huga. — Hann hafði
svo mikinn unað af því, aö bollaleggja fram-
tiðina með sjálfum sé>*, og byggja lo-ftkastala
til að búa í þegar hann væri búinn að stað-
festa ráð sitt. Lengur en tvö ár skyldi það
ekki dragast u.ð hann léti séra Svein gjöra
eitt og sama úr þeim Gunnu. En þá var að
hugsa um jörðina. Hannhugsaði, þaðyrðikann.
ske eittbvað til með það. Hann hafði auga-
stað á koti sem likindi voru tii að mundi
losna áður langt liði. Svo var hann Ioks
farinn að hokra með kouu og — börnum.
Það var nú svo sem sjálfsögð afleiðing, og
hann var lengi að brjóta heiiann um, hvort
hann ætti að láta konuna ráða nöfnum fyrstu
krakkanna, eða hvort hann ætti að láta þau
heíta foreidra nöf'aum sínum. — Hann var
búinn að leggja at'tur augun ti! þess að ekk-
ert skyldi giepja f'yrir. — Hann fleygði taum -
unum fram á makkann á reiðskjóta hugsjðn-
anna, og lét harm hlaupa með sig eins og hanu
viidi. Þagar hanu var búinn að liggja þann
ig og hugsa i tvo tíma, var harm búinn að
gjöra meiri jarðabætur á ábýlisjörð sinni, en
nokkur búfræðingur hefur gjört fyrir aðra,
búinn að hýsa bæinn sinn ágætlega, sextán-
falda kindurnar þeirra Gunnu og kúgildin,
skapa kýr og hesta úr engu og öll bÚ3áhöld
úr sama efni. En börniD þau voru orðin
eitthvað limtán, sitt á hverju árinu, það elzta
fjórtán ára, en það yngsta í móðuriífi.
Loks sofnaði hann þó.
Þegar Jón vaknaði um morguninn var
Gunna komin of'an til að hita kaffið. Hann
lét þ’/í ekki lengi bíða, að hypja síg í fötin,
til að geta flýtt sér ofan að bjóða Gunnu sinni
góðan daginn, áður en fleiri kæmu á fætur
Þegar hann kom fram í göngin mætti hann
henni. iGóðau daginn, hjartað mitt!« sagði
hann og ætlaði að faðma hana að sér, en hún
vatt sér undan og sagði hvatskeytislega:
»Nei, nei, það getur ekki gengið, þetta kom
svo flatt upp á míg í gær, að ég var ekki
búin að átta mig á því!«
Um leið og hún sagði þetta skauzt hún
inn í eldbúsið, áður en Jón gat fengið tæki-