Aftanskinið - 01.03.1906, Síða 1

AFTANSKINIÐ
ÍSAFJÖRÐUR, MARZ31906.]
3. m.
I. árg. |
Sokkabandiö.
(Eftir G e s t V_e s t f i r ð i n g.)
______ (Niðurl.)
Nei, þangað gat hann ekki fengið að fara;
og að senda henni bréf, það var ekki til neins,
því fyrst og fremst var ómögulegt að koma
því, og svo mundi það fuðra upp, áður en hún
gœti lesið það.
Jóni varð svo mikið um þetta, að hann
fór aö hágráta. Gamla konan reyndi að teija
uui fyrir honum. Hann varð að vera glaður
og þakklátur fyrir þá sæiu sem honum var
veitt. En Jón var alveg óhuggandi. Hann
kvaðst aldrei geta glaðan dag litíð, ef hann
fengí ekki að vera návistuin við Gunnu og
bað fóstru sína, ble3saða, að flnna upp eitt-
hvert ráð. Kerling var lengi treg, en sagði
þó að Jokum, að hann mæíti ekki gefa upp
alla von, það væri ekki óhugsandi, að hann
kynni að geta fundið eitthvert úrræði, til að
bjarga Gunan. Ef hann gæti numið hana
burt úr Víti og flutt hana upp til Himnaríkis,
mundi hún ekki verða rekin þaðan af'tur.
Hann yrði bara að vera rólegur og hugsa
sig um.
Jón spurði hana þá, hvort hann gæti ekki
fengið að skygnast niður til Vítis. Þetta hefði
ríki maöurinn séð Abraham álengdar og La-
zarus í faðmi hans.
Það var ekki alveg ókleyft. En hún var
hrædd um, að það yrði til þess, að pina hann
enn meira. En hann lét ekki af þrábeiðni
sinni, þar til hún loíaði honum, að sýna honum
þangað.
Þau stóöu upp og gengu út úr rjóðrinu
eftir örmjóum stíg og út í skóginn. Þar komu
þau að brunni nokkrum og hún sagði honum,
að horfa ofan í hann, þá fengi hann að sjá,
hvernig Gunnu liði. En hann yrði fyrir alla
muni að lofa sér því, að gæta sín vei, svo
hann ditti ekki ofan í hann. Hún trúði hon-
am þó ekki betur en svo, að hún tók báðum
höndum í treyjuna hans, til að halda honum
Jón lagðist á hnén á brunnbarmínn og
horfði niður. En sú sjón sem mætti honum
þar! Hún var voðaleg! Brunnurinn var ákaf
lega djúpur, en fyrir neðan hann tók við ógur-
legt eldhaf. í því sveimuðu sálir hinna for-
dæmdu. Hann iitaðist fljótlega um, hvort hann
sæi Gunnu hvergi, og eftir stundar korn kom
hann auga á hana. Eftir það sá hann ekkert
annað Hún hékk þar í sokkabandssnör-
unni á járnkrók yfir eldhafinu og engdist sund-
ur og saman af kvölunum. Hún kom auga
á hann og fórnaði til hans höndunum.
Honum sortnaði fyrir augum af hryllingi
og hann ætlaði að grípa báðum höndum fyrir
andlitið. _En í því rak hann aðra hendina í
einhverja flækju, sem var um hálsinn á honum
sjálfum. Hann fór að gæta að, hvað það væri,
og sá þá, að það var einmitt sokkabandið
góða, sem var pottur og panna að öilum þess
um ósköpum. Hann leysti það af sér, og
óskaði, að það væri orðið að ómælanlega langri
taug, sem hann gætí látið síga niður til
Gunnu og dregið hana á upp til sin. í fátinu
rendi hann því niður i brunninn. En djúpið
miili þeirra var svo ómælanlega Jangt, en
sokkabandið ofur stutt.
Honum sýndist sokkabandið togna æ meira
og meira niður i brunninn. Gat það átt sjer
stað? Jú, það var alveg áreiðanlegt. Það
spanst æ lengra og lengra niður, meö áköfum
hraða. Vouarskima lifnaði í brjósti hans.
Hann þorði ekki að anda, ekki hreyfa sig
minsta vitund eöa hafa af þvl auguu. En
það tognaði líka í sifellu, og á svipstundu, sem
honum fanst þó óþolanlega löng, var það búið
að teygja svo úr sér, að neðri endi þess náði
nærri niður til Gunnu. En nú fór að vakna
hjá honum ótti fyrir því, að þótt trygðabandið