Aftanskinið - 01.03.1906, Page 2

18
AFTANSKINIÐ
I., 3. bl.
gæti tognað avona í það óendanlega, kynni
jpað að brenna þegar það kæmi niður í eld-
baflð eða slitna þegar hann færi að reyna &
það, til að draga Gunnu upp. Nú var það
komið alia leið niður, svo hún náðiiendann.
Hún greip hann í dauðans ofboði, brá honum
yfir um sig undir höndunum og gjörði hann
vel fastan; og nú tognaði heldur ekki meira
úr bandinu.
Fóstra hans horfði á þetta, með undrun
og gleði. Svo lagöi hún handarbakið á bakk-
ann og rayndaði vaðbeygju milli fingra sér, svo
bandið skyldi ekki höggvast í sundur á brunn-
brúninni. Svo byrjaði Jón að draga Gunnu
sína eins og fisk úr djúpi, á sokkabandinu, i
gegnum greipar fóstru sinnar.
Hann dró fyrst ofur hsegt og gætilega,
því hann var alveg á glóðum, um að bandið
kynni að slitna. En það var úr djúpi að draga,
og bandið virtist alveg traust, h&nn fór því að
smá herða á, og seinast keptist hann við, af
öllum mætti. Svitinn rann um hann 1 iækj-
um og handleggirnir ætluðu alveg að slitna
af honum. En hann dró samt 1 blóðspreng,
eins og hann ætti lft sitt að leysa. Loksins
var Gunna komin að brunn-brúninni, svo hann
náði f hana, og fóstra hans hjálpaði honum,
að drösla henni upp á bakkann.
En þá voru kraftar hans svo út taugaðir,
að hann fleygði sór endilöngum niður f grasið
og lagði aftur augun.
Þá fann hann, að Gunna laut niður að
honúm, lagði sína hendina á hvora kinn hans
og þrýsti brennheitum kossi á enni honum
— enn þá innilegri en þeim, er hún hafði gefið
honum í lambhúsinu forðum.
Honum fanst hann líka eiga það skilið.
Hann lauk upp augunum og leit framan i
hana.
Þarna grúfði hún yflr honum, og borfði
á hann feimín, en með mesta meðaumkunar
svip, rétt eins og það væri hún, sem kærleiks-
verkið hefði unnið.
Jón varð ekki lítið forviða, þegar hann
fór að litast um i kring um sig, og sá, að hann
lá í rúminu sínu, f baðstofunni á Gili. Það
var ekki um að villast. Við fótagaflinn blasti
hyllan með askinum hans og hornsleiflnni,
og rétt yflr höfðinu á honura hékk súðin,
blökk og öll í bugðum, og alt sýndist með
sömu ummerkjum og vant var.
Höfuðið á honum var óvanalega þungt
og magnleysi í honum öilum. Hann tók hend-
ina undan rúmfötunum, og ætlaði að strjúka
henni um ennið, til að reyna að átta sig, en þá
fann hann, að höfuðið á honum var alt reifað.
Svo rétti hann hendina i kjöltuna á Gunnu
og iagði aftur augun.
Gunna tók með báðum höndum utan um
hendina á bonum og atrauk hana blíðlega,
með litlu, feitu lófunum sínnm.
Svo lant hún niður að honnm. og hvíslaði
viðkværat og blíðlega í eyra hans:
»Hvernig heldurðu að þér iiði?*
En Jón var als ekki búinn að átta sig,
og vissi hvorki upp eða niður. Hann svaraði
ekki spurningunni, en lagði handlegginn utan
um hálsinn á henni, dróí hana tii sín og stundi
ofur veikindalega:
»Elsku Gunna mín!«
Sælutilfinningin yflr því, að hafa Gunnu
f faðmi sér, gagntók hann svo, að hann gleymdi
allri karlmennsku og fór að há-giáta — af
gleði.
Og hún Gunna var svo góð í sér, vel
kristin og kærleiks rík, að hún gat heldur ekki
tára bundist,
En þe8si sólskins skúr stóð ekki lengi.
Gucna tók hendina á Jóni með hægð utan
af hálsinum á sér, reis upp og andlitið á henni
brosti við Jóni gegn um tárin eins og sól á
sumardegi, svo sorgar skýin hlutu að sópast
burtu.
Síðar sagði hún Jóni hvernig á þvf stóð,
að fundum þeirra bar þarna saman, en ekki
1 öðrum heimi, eins og hann hafði búistvið:
Þegar hún kom ofan aftur. fann hún Jón
liggjandi í bæjardyrunum og fljótandi í blóði
sinu, með sokkabandið um hálsinn. Það hafði
slitnað. En þegar hann datt, hafði höfuðið á
honum lent á steini, sem stóð I dyrunum
og hafður var til að berja á fisk. Hann hsfði
höggvið sig á enninu og fallið í rot. Eins
og gota má nærri, varð Gunna mjög skelkuð.