Aftanskinið - 01.03.1906, Blaðsíða 3
I. 3, bl.
AFTANSKINIÐ.
19
Hún var þó svo hnguð, að hún fór að gæta
að, hvort hann væri lifandi, og þegar hún sá,
að svo var, leysti hún sokkabandið af hálsin-
um á honum, og hljóp svo npp, til að fá hjálp
aö bera hann inn, Þegar hann vaknaði við
var hann með óráöi, en sofnaði svo aftur-
Gunna var inni hjá honum og vakti hann
með kossinum, þegar hann vaknaði af draumn.
um, sem áður er f'rá sagt.
Enginn annar, en þau tvö, fékk neitt að
vita um hengingar tilraun Jóns. Fólkið héit,
að hann hefði dottið í dyrunum og meitt sig
svona á því.
Vorið eftir var sagan að eins á eins
vitorði, því þá voru þau Jón og Gunna orðin
eitt.
Sokkabands spottana hnýttu þau saman og
geyma þá eins og heigan dóm, þau hafa gjört
ráð fyrir, að leysa þá ekki sundur fyr en þau
verða að skilja að timanlegum návistum, og
láta sinn spottann i kistuna hjá hvoru þeirra.
— Svo ætla þau að hnýta þá aftur saman
hinum megin.
Stóri maðurinn.
Jósep kaupmaður var að ganga sér tif
skemtunar, rétt fyrir utan kaupstaðinn. Skamt
þar frá voru nokkrir smásveinar að knattleik.
Jósep þessi var einn af ríkustu kaupmönnum
bæjarins, hann var feitur mjög og gekk ávalt
með höíuðið niður á bringu, eins og mannýgt
naut.
Þegar kaupmaðurinn fór fram hjá svein.
unum, bar svo við, að knötturinn kom á
fleygiferð í strókhatt hans, svo hann hraut til
jarðar. Jósep varð reiður við og bölvaði —
eins og »finu« mennirnir — og ekki bætti
það skap bans, þegar hann heyrði, að dreng-
irnir fóru að hlæja. í sömu svipan og Jósep
var að setja hattinn á sig aftur, hijóp einn
sveinninn — sonur fátækrar ekkju þar úr
kaupstaðnum — til, og ætlaði að ná knettinum,
en í því, að hann laut niður eftir honnm, rak
Jósep honum slikan iöðrung, að hann íéll vjð.
En hann komst fljótt á fætur aftur. »Ég
er ekki hræddur við þig, þó þú sért stór og
digur! Ég skal segja henni mömmu minni,
að þú hafir meitt m!g, ístrumaginn þinn!«
hróþaði strákur og steytti hnefann.
Allur hópurinn laust upp ópum og klapp.
aði saman lófunum: »Sko ístrumagann stóra!«
»Sko fólið, sem sló hann Valda!«
NúskammaðÍ8t kaunmaðurinn sín oglabb-
aði sneyptur burt, en muldraði ofan í barm-
inn: »Þetta getur bölvaður skríllinn!* — —
Mánuði síðar kom fátnkleg kona inn á
skrifstofuna hjá Jósep kaupmanni.
»Hvað viljið þér?«
»Ég ætlaði að vita. hvort þér vilduð taka
mig í vinnu í sumar.«
»IIvað heitið þér?«
»Þórunn og er Þorvaldsdóttir.«
»Þér fáið ekki vinuu hjá mér, eða hjá . .
. . Var það nokkuð annað?«
»Nei.«
Hún gekk sorg nædd út, eu stóri maður-
inn hallaðl sér makindalega aftur á bak og
kveikti í vindli.
Einar þambarskelfir.
Sýnin.
Það var íyrir löngu, þegar galdra og drauga-
trúin var á háu stigi, að drengur var sendur fram.
í bæjardyr til þess, að opua lyrir hundi, er gleymzt
hatði úti. Veður var kalt og tunglskin öðru hvorn,
er sendi geisla sína inn um allar smugur og göt
sem til voru og var þess vegna hálf draugalegt;
það var eins og andlit sæjust hér og hvar í göng-
unum, en sem hurfu .jafnskjótt aftur, þegar ský
dró fyrir tunglið. — Þegar drengurinn kom fram
í bæjardyrnar og ætlaði að opna, þá sér hann
mannsandlit á bak við sig og um leið var rifið
í hurðina. Strák leizt ekki á og hljóp inn, en
datt um leið og stór meiddist. Hann sagði frá
því, sem hann heyrði og sá. Einn aí vinnumönn-
unum fór fram og opnaði tyrir hundgreyinu, og
sá mannsandlitið, sem var ekki annað, en hand-
klæði, er hékk á staur og tunglið hafði' skinið á.
Eiríkur víðförli.