Aftanskinið - 01.03.1906, Blaðsíða 4
20
AFTANSKINIÐ.
I., 3. bl.
Niðurjöfnunin.
(Eftir Eirlk viðförla.)
“' (Framh.)
Var það ekki óttalegt, fyrir barn á fjór-
tánda ári, að vera úti í svona mikla veðri
— húðar-krepjunni, — komið fast að hátta-
tíma; og vita ekki nema veðrið breytt-
ist máske í svarta kafaldsbyl með frosti?
Hvað yrði þá nm Siggu litlu; alla renn-
andi vota og skjálfandi af kulda, sem í hana
var kominn, þó ekki væri frostið? Hvað þá,
ef hún færi að frjósa, þá gæti hún ekkert,
ekki haldið sér, eKki barið fótunum í síöurnar
á gamla Brún, ekkert annað en dáið — dáið
það vildi hún helzt — helzt vera komin til
Guðs. Þar hafði mamma hennar sagt að væri
gott að vera; þar fengju allir að vera, sem
breyttu vel og læsu bænirnar sínar á kvöldin
enda sá hún í kverinu sínu, hvað Guð var
góður. Þessu var Sigga, að velta í huga sín-
um og vissi ekkert, hvað Brúnn fór, nema það,
að hún fann, að óveðrið lamdist í bakið á
henni, svo hún hlaut að faia eitthvað undan
því. —
Seint um kvöldið var barið að dyrum á
Fossi, — svo hét prestssetrið. — »Guð hjálpi
mér!«, sagði prests konan; »það er verið að
berja; hver skyldi vera á ferð svona seint,
og í þessu veðri? Drottinn minn! ég held að
það ætli að rffa þakið af húsinu.« Kigningin
lamdi utan glerið í gluggunum og rann
í stórum lækjum ofan eftir þeim.
»Steini minn! hlauptu fram og vittu hver
er að berja og láttu hann koma inn, því
honum mun líklega ekki vera svo notalegt;
mér heyrðist vera barið svo aumingjalega, að
ég gæti trúað, að hann sé orðinn aöfram kom-
inn.«
Þegar Steini kom fram í dyrnar, opnaði
hann hurðina og leit út.
»Er nokkur úti?« hrópaði hann.
»Já!« er sagt í aumingjalegum róm.
»Hver er það?« sagði Steini; »komdu inn
í bæjardyrnar, heldur en, að standa úti i þessu
óveðri; ég læt annars aftur hurðina.*
Þegar hann hafði sagt þetta, kom telpa
inn í dyrnar. með flaksandi, blautt hárið, f'ram
undan klút-dulu, sem bundin var um hðfnðið,
skjálfandi af kulda.
»Hver er þetta ? Hvað er þetta? Er þetta
vofa?« sagði Steini, því hann sá ekki vel fyrir
myrkrinu, hvort það var manceskja eða ein-
hver óvættur, sem mundi gleipa alt í sig
»Það er ekki vofa: ekki Lalli, ekki Skotta,
heldur er það Sigga frá Hálsi.«
»Sigga frá Hálsi!« át Steini efttr »hvað
ert þú að fara, barn, í þessu ótætis veðri?
Þvi ert þú svona seint á ferð? Þú ert víst
að deyja úr kulda.«
»Já, mér er ósköp kalt«, sagði Sigga, en
gat þó varla talað fyrir kulda , tennurnar hrist-
ust saman í munni hennar, og svo var hún
stirð eftir reiðina, að hún datt hálf-máttlaus
áf'ram, en lenti þó f fanginu á Steini, sem tók
fallið af henni, svo hún slengdist ekki á dyra-
vegginn.
»Nei, Guð hjálpi mér! Og svona ert þú
orðin máttlaus! Þú getur ekki staðið. Hver
hefur sent þig? Hvert áttu að fara? Því ert
þú látin vera úti 1 þessum fjárans látum?
Blessuð komdu inn með mér! Þú verður, að
fara strax upp í rúm,« sagði hann og leiddi
hana inn í baðstofu.
»Ó, Guð hjálpi mér !« sagði prests konan;
»það ert þú; Sigga mín! sem hefur verið
að berja! Hvert átti nú að senda þig, í þessu
veðri?«
»Yflr að Gili,« sagði Sigga; »með bréf
sem Þorgrími lá á að senda.«
»Yflr að Giíi,« tók prests konan upp eftir
henni; »yflr að Gili — og það einmitt f
kvöld, i þessu voða-veðri, og svo er áin al-
veg bráð-ófær. Guð minn góður fyrirgefl
Þorgrimi, að fara svona með þig, aumingjann,
sem engan átt að, nema Guð! Það er hróp-
leg synd — það er ég sannfærð um.«
Sigga litla sagði því alt eins og var, um,
að Þorgrímur hefði rekið sig út með harðri
hendi og 3agt sér, að taka stóra Brún og ríða
honum yflr ána.
»Mikill grimdar nfðingur er Þorgrímur,«
sagði prests konan; »að tíma ekki að taka
einhvern vinnumanninn til þess, að fara eða