Aftanskinið - 01.03.1906, Blaðsíða 5

1„ 3. bl.
AFTANSKINIÐ
21
láta það þá bíða til morguns og sjá, hvernig
veðrið yrði þá. Drottiun minn! svona má
fara með þessa aumingjaU
»Já, en honum hefur verið nauðugur einn
kostur ; hann hef'ur þurft að senda með bréfið,
en ekki haft aDtian til, en telpuna, því það er
líklega fyrir honum eins og öðrum, að hann
hefur tjaldað því sem til var. Piltarnir
þurfa að fara í fjallgðngurnar á morgun. og
þess vegra hefur hann engan annan haft,«
sagði presttir,
»Nú, gat hann þá ekki sent það með
þtim á morgun? Ég ímynda mér, að ein.
hver þeir^a hefði skotist með það yfir íl hlað-
ið,« sagði prests konan; »heldnr en að reka
aumingja barnið af stað, sem engu getur af
sér hrundið, en vcrður að gjöra alt, sem henni
er sagt «
»Hún er nú komin ð þaDn aldur, að það
er óhætt, að seDda hana bsejarleiö,« sagði
prestur og það var auðheyrt á framburðinum
á orðunum, að hanu var hrærður af meðaumk.
un, með rounaðarlausa barninu!
»Hvað um það? Þó hún sé 14 ára, þá er
það ekki hár aldur; ég áh't það ótilhlýðilegt,
að fara svona með aumingjana, sem engfan
eiga að, í þessum mæðuheimi, en verða aö
hrekjast mann frá manni, i örbyrgð og
andstreymi, þar til að Drottin kallar þá til
sín,« sagði prests konan við mann sinn, með
skjálfandi röddu. Hún var svo brjóstgóð og
gat viknað yfir kjörum bástaddra.
Svo tók hún aftur til máls: »Siggamín!
það er bezt fyrir þ'g að fara að hátta, þér
mun ekki veita af að hlýja þér«.
»ÆN sagði Sigga og tók um hálsinn a
prests konunni; »ég get ekki farið heim að
Hálsi á morgun, ég e.r svo hrædd við haDn
Þorgrím; hann er svo vondur við mig.c Meira
gat Sigga ekki sagt; röddin skalf og tárin
streymdu Diður eftir kinnunum, sem voru nú
svo íölar að ekki sást einB blóðdropi í þeim,
en vanalega voru svo rauðar, sem sólroðíð
sky á sumarkvöldi.
»Þú skalt ekki þurf'a þess, á meðan ég
á ofan í mig og börnin miu,« sagði prests
konan um leið og hún vafði Siggu litlu að sér,
eins og hún væri barnið hennar. Já, eina
barnið hennar, sem hefði verið í burtu um
langan tíma.
Hvað það var ánægjulegt, að getafaðmað
að sér þetta barn, þó að það væri sveitar ómagi,
en nú skyldi hún ekki ^era það lengur.
Þessu var prests konan aö velta fyrir
sér, fram og aftur, þar ti! það varð rót-
gróið í hug^a hennar, að Sigga skyldi aldrai
frá sér fara,
Síðan hjálpaði húc Siggu úr PHunum, því
hún áttí svo bá^t með það sjálf, vegna
þess, að litlu höndurnar voru eins og krókar,
en þó var skiálftinn atakanlegastur, því
hún gat tæpast staðið á fótunum. Svo var
hún búin að fá höfuðverk. af því, að vindurinn
hafði lamið hðfuðið á henni, svo vægðar laust
og kuldinn gagntekið hana alla, eins og eðli
legt var.
Hun var rekin upp i rúm og hlúð vel
að henni. Síða.n sofnaði hún.
Á meðan prests konan var að hjálpa
Siggu úr fötunum, var prestur alt af að malda
f móinn.
Hvers vegna stelpan hefði ekki verið
látin fara heim aftur; það væri hreint ekki
svo h'til skömm, sem Þorgrími væri gjörð með
þessu, karlangauum; hann væri þó einstak-
lega barngóður, en hvað væri að tala um það,
það væri sialdan gott, sem leiddi af þessum
sveitar-flækingum, sem aldrei væri hæg* að
hafa frið fyrir, og yrði að vera að koma
fyrir haust eftir haust og kanske oftar.
En prestskonan sat við sinn keip og svar-
aði fáu.
Morguninn eftir var komið gott veður,
en dálítill frostkaldi b!és traman sveitina, svo
jörðin var öll storkin af frostinu, eins og kopar
hefði verið bræddur yfir alt, jafnt fjöl! sem
lágrlendi. Laxá hafði minkað um nóttina og
var þess vegfa góð yfirfeiðar.
Snemma um morguninn send' prests konan
Stein af stað með bréfið til oddvitans; um
leið átti hann að koma við á HAlsi o;: segja
Þorgrími, að Sigga litla írundi ekki koma
heira til hans tté þeim tíma,.