Aftanskinið - 01.03.1906, Síða 5
I., 3. bl.
AFTANSKINIÐ
21
láta það þá bíða til morguns og sjá, hvernig
veðrið yrði þá. Drottinn minn! svona má
fara með þes3a aumingja!«
»Já, en honum hefur verið nauðugur einn
kostur; hann hefur þurft að senda með bréflð,
en ekki haft annan til, en telpuna, því það er
líklega fyrir honum eins og öðrum, að hann
hefur tjaldað því sem til var. Piltarnir
þurfa að fara í fjallgöngurnar á morgun, og
þess vegna hefur hann engan annan haft,«
sagði prestur.
»Nú, gat hann þá ekki sent það með
þtim á morgun? Ég ímynda mér, að ein.
hver þeirra hefði skotist með það yfir á hlað-
ið,« sagði prests konan; »he!dur en að reka
aumingja barnið af stað, sem engu getur af
sér hrundið, en verður að gjöra alt, sem 'nenni
er sagt «
»Hún er nú komin á þann aldur, að það
er óhætt, að senda hana bæjarleið,« sagði
prestur og það var auðheyrt á framburðinum
á orðunum, að hanvi var hrærður af meðaumk-
un, með raunaðarlausa barniriu!
»Hvað um það? Þó hún sé 14 ára, þá er
það ekki hár aldur; ég álít það ótilhlýðilegt,
að fara svona með aumingjana, sem engan
eiga að, i þessum mæðuheimi, en verða að
hrekjast mann frá manni, í örbyrgð og
andstreymi, þar til að Drottin kallar þá til
sín,« sagði prests konan við mann sinn, með
skjálfandi röddu. Hún var svo brjóstgóð og
gat viknað yfir kjörum bástaddra.
Svo tók hún aftur til máls: »Sigga mfn!
það er bezt fyrir þ'g að fara að hátta, þér
mun ekki veita af að hlýja þér«.
»Æ!« sagði Sigga og tók um háisinn á
prests konunni; »ég get ekki farið heim að
Hálsi á morgun, ég er svo hrædd við hann
Þorgrím; hann er svo vondur við mig.« Meira
gat Sigga ekki sagt; röddin skalf og tárin
streymdu niður eftir kinnunum, sem vorn nú
svo fðlar að ekki sást einn blóðdropi í þeim,
en vanalega voru svo rauðar, sem sólroðið
ský á sumarkvöldi.
»Þú ska!t ekki þurfa þess, á meðan ég
á ofan í mig og börnin min,« sagði prests
konan um leið og hún vafði Siggu litlu að sér,
eins og hún væri barnið hennar. Já, eina
barnið hennar, sem heíði verið í burtu um
langan tíma.
Hvað það var ánægjulegt, að geta faðmað
að sér þetta barn, þó að það væri sveitar ómagi,
en nú skyldi hún ekki vera það lengur.
Þessu var prests konan að velta fyrir
sér, fram og aftur, þar til það varð rót-
gróið í huga hennar, að Sigga skyldi aldrei
frá sér fara.
Síðan hjá'paði hún Siggu úr fötunum, því
hún átti svo bágt með það sjálf, vegna
þess, að litlu höndurnar voru eins og krókar,
en þó var skjálftinn átakanlegastur, þvi
hún gat tæpast staðið á fótunum. Svo var
hún búin að fá höfuðverk af því, að vindurinn
hafði lamið hðfuðið á henni, svo vægðar laust
og kuldinn gagntekið hana alla, eins og eðli-
legt var.
Hún var rekin upp í rúm og hlúð vel
að henni. Síð^n sofna ði hún.
Á meðan prests konan var að hjálpa
Siggu úr fötunum, var prestur alt af að malda
í móinn.
Hvers vegna stelpan hefði ekki verið
látin fara beim aftur; það væri hreint ekki
svo lítil skömm, sem Þorgrími væri gjörð með
þessu, karlanganum; hann væri þó einstak-
lega barngóður, en hvað væri að tala um það,
það væri sialdan gott, sem leiddi af þessum
sveitar-flækingum, sem aldrei væri hæg* að
bafa frið fyrir, og yrði að vera að koma
fyrir haust eftir haust og kanske oftar.
En prestskonan sat við sinn keip og svar-
aði fáu.
Morgunimi eftir var komið gott veður,
en dálítill frostkaldi blés traman sveitina, svo
jörðin var öll storkin af frostinu, eins og kopar
hefði verið bræddnr yfir alt, jafnt fjöll sem
láglendi. Laxá hafði minkað um nóttina og
var þess vegna góð yfirferðar.
Snemma um morguniun sendi prests konan
Stein af stað með bréfið til oddvitans; um
leið átti hann að koma við á Hálsi og segja
Þorgrími, að Sigga litla mundi ekki koma
heim til hans frá þeim tíma.