Aftanskinið - 01.03.1906, Blaðsíða 6
22
AFTANSKINIÐ.
I., bl
En hvað Steina þótti gramaD að hleypa
Kauð sínum eftir grundinni, heim að Giii. Það
var eins og hún væri trégólf, svo söng og hvein
undir fótunum á Rauð, þegar hann þaut á-
fram, og alt vár á fljúgandi ferð. Hvað það
var gaman. en þó var það meira gaman, að
eiga von á því, að geta leikið sér við Siggu
þegar hann vildi og þau máttu fara út til
þess, að fá krakka af hinum bæjunum, tii að
ieika sér með þeim.
0! hvað þetta ait var gaman. Að hugsa
til þess að eiga svona sólbjarta framtíð fyrir
höndum, það var sú mesta skemtun, sem
Steini þekti og að sitja á bakinu á Rauð
þenna morgun.
Hann hitti Jón á Gili og fékk honum
l)réfið. Þaðan reið hann yíir að Hálsi og
sagði Þorgrimi það sem fyrir hann var lagt.
í fyrstu varð Þorgrímur hljóður við frá-
sögn Steina, en sagði svo. hægt og stiiliiega í
»Druknaði hún f Lxxá?*
»Nei,« sagði Steini; »hún kom í gærkvöldi
heim tii mín, nær dauða en lifi, og mamma
tók á móti henni. Sigga fer ekki frá mömmu
meðan þær lifa báðar. Þú þarft ekki að sýna
þig í þvi oftar að hálf fyrirfara henni. Ég
kalla það svo, þegar þú skipar henni út t
ófært veður undir nótt. Sigga litla, aumíngj-
ion, er þó aldrei nema barn á fjórtánda ári,
en þu eJdgamall fauskur, ráðinn og roskinn.
Þú ættir þess vegna ekki að skipa barni það,
-em þú sjálfur treystir þér ekki til að gjöra«.
Þetta sagði Steini, með svo mikilli áherzlu,
að Þorgrímur stóð eins og hann væri dæmd-
ur til dauða og horfði niður á fætur sér.
(Framh.)
Ævintýri.
»Já, það var meriuieg ferð!« sagði Hailur
gam,i,.og fór svo, víst í hundraðasta ckifti, að
segja frá ævintýri einu, sem skeð hafði á fyrri
hluta ævi hans.
»Já, húu var merkileg! Ég man það eius
og það hefði skeð í gær.«
»Þú ættir að segja ofckur frá því, núná
í rökkrinn, afi,« sagði ÓJi litli og settist á kné
gamla manDsins.
Svo byrjaði Hallur sögu sína:
»Ég var kcminn nm tvítngt, þegar sagan
gjörðist. — Einn jafnaldri minn og vinur, sem
Þóröur hét og var mér mjög samrýmdur, kom
til mín um uótt eina, þegar ég var ný sofnaður,
vakti mig og bað mig aðklæðast. Mér þótti
þetta kynlegt, en lét þó að ósk hans og fór
á fætur Svo fór ég út með honum. Mácinn
varpaði fölvum bjarma á hjarnið, sern marraði
undir fæti; það var logn. Þegar við vorum
komnir skamt fVá bænum, greip Þórður í mig
og hvíslaði: »Ertu vinur minn?« Ég hrökk
við, og þó mér pætti spnrningin æði kynleg
svaiaði ég hiklaust: »Já!« — »Jæja, gott er
það!« anzaði hann; »viltn þá ekki Þggja ofur
lítiö í sölurnar til þess, að hjálpa mér, til að
. . .« Hann þagnaði. »Hvað á ég að gjöra?«
spurði ég forvitinn. »Vertu rólegur! Viltu
sverja mér, að þegja yfir leyndarmáli því, sem
ég nú ætla að trúa þér fyrir?« Hann hvest
á mig augun. — »Já!« — »Gott! Taktu þá
eftir: Ég hefi orðið ástfangiuu af yndislegri
meyju, sem ég þarf að finna í nótt, þvi við
ernm trúlofuö, en sá er galli á gjöf Njarðar,
að hún er uppi í — tunglinu,* og hann leit
npp. Ég hristi höfuðið vantrúaður. — »Þú
þarft ekki að hiista höfuöið, Ha!lur,« sagði
hann byrstur; »ég segi satt.« — »En hvernig
í ósköpunuin ætlarðu áð ná fundi hennar?*
hálf-hrópaði ég. - »Hafðu ekkí svona hátt!«
sagðihann; »í þessum hól þarna,« og hann
benti i'ram í dalinn, »byr huldumaður sem er
mér vinveittur. Hann á gamlan hrosshaus,
sem hefur þá náltúru, að honum er hægt að
ríða, hvert sern vill; jafnt láö og lög sem loft.
Ég heii hugsaö mér, að fá huldumann þenna,
sem Símon heitir, til þess, aö láua mér haus-
inn í nótt, til að fara á honum upp til tungls-
ins. Þú mátt brosa Ég veit hvað ég syng.
Og,« hélt hann átram, »mér þætti vænt um, ef
þú vildit koma með mér.« — Ég var þá ung
ur og fús til æviutýranna og þess vegna iét
ég tilleiðast, að fara með honum. Þegar hann
heyrði það, varð hann svo giaður, að hann
kysti mig. — Svo fórum við til hólsins, þar