Aftanskinið - 01.03.1906, Síða 7
1., 3. bl.
AFTANSKINIÐ.
28
sem Símon bjó og drap Þórður þar á dyr
með ýsuklumbu, sem hann tók úr brjóstvasa
sinum. Þegar hann hafði lamið all lengi, opn-
aðist loks hóllinn og signor Símon gægðist út.
»Hvað er nú?« rumdi hann og gretti sig.
Þórður svaraði með því, að benda upp i loft-
ið með vinstri hendinni en til jarðar með
hinni; svo sagði hann nokkur orð, sem ég
aldrei hefi fengið að vita, hvort heldur var
kínverska eða 'mbreska, en Simoni brá svo
við þau, að hann varð ýmist fölur sem snjór
eða rauður sem blóð. Svo bauð hann okkur
aö ganga í hólinn. Þegar inn kom, var fag-
urt um að litast, Alt var fágað og hreint. Á
veggjunum héngu myndir af ýmsum merkum
raönnum, þar á meðal af Jóui Skráveifu og
Rússakeisara. Hylla var um þveran skálann
og á henai sat hrosshausinn bundinn við bjálka
með munnleðri af mönnum. — Þórður tjáði nú
Símoni fyrirætlanir sinar og eftir allmikið
vafstur fékk hann hann til þess, að riða með
okkur upp til tungslins; þá um nóttina. Þórð
ur þreif til haussins og ætlaði að kippa hon-
um niður, en hann sat f»stur. Símon brosti.
Svo fór Símon að þylja tilheyrandi bæn, sem
varð að fara með, ef maður vildi fá haus
skömmina til að hrærast. Þegar bsenin var
búin og hausinn laus, settumst við ailir á hann;
Símon sat aftastur og stýrði. Svo þutum við
af stað. — Það, sem bar fyrir augun á leið
þessari, er mér ómögulegt að segja frá, það
var svo mikið og merkilegt; en þegar við átt-
um eftir svo sem tvær þingmannaleiðir til á-
fangastaðarins, heyrðum við voðalegan þyt
fyrir framan okkur. Það var gandreið, sem
stefndi beint á okkur. Þær hlutu að rekast
á, það var ómögulegt að koma i veg fyrir það.
Og hvílík ásigling! Hún var svo stórkostleg,
að ég leiö i ómegin og datt niður á jörðina.
Ég raknaði ekki við fyr en daginn eftir og
var þá nær dauða en lífi. af tanripínu. Það
var voðalegtU 0g Hallur gamii reyndi að
andvarpa.
»Sá getur logið, þó hann sé gama!!,«
heyrðist sagt úti í horni. Það var Sveinn
kaupamaðnr, sem var að fá sér i neflð.
»Er þessi saga sönn, afi?« spurði Oli sak-
leysislega og leit á afa sinn, sem hallaði sér
brosandi aftnr á bak upp í rúmið.
»Vertu ekki að þessu, barn,« sagði aiuma
hans og hóstaði, »þú þarft að fara að sofa.«
»Já, það var merkileg ferð!«
Atli.
Þorleifur.
Þegar Þorieifur !á í vöggu sinni, var því
spáð, að hann yrði mikill maður.
Móðir hans lagði spá þessa vandlega á
minnið og þegar Leifi hennar komst á legg,
sagði hún honum daglega frá henni.
Smátt og smátt fór hann því að ímynda
sér, að spá þessi væri svo óyggjandi, að hann
þyrfti ekki að gjöra neitt til þess, að reyna
að uppfylla hana, heldur mundi hamingjan
af sjálfsdáðum berast í höndur sór.
Þannig leið og beið. Þorleiiur komst
svo á seytjánda árið, að ekki var hann orðinn
neitt meiri maður en jaf'naldrar hans. Svo
komst hann á átjánda árið, nítjánda árið og
það tuttugasta, og a!t var við hið sama.
Þá reiddist Þorleifur.
Hann rauk inn í eldhús til móður sinnar og
heimtaði nesti og riýja skó. Hann kvaðst ætia
að fara út í heiminn til að sækja hamingjuna.
Þ-^gar móðir hans heyröi þetta, fór hún
að gráta og bað hann fyrir alla muni að
vera kyrran. En hann þvertók fyrir siíkt.
Henni var þvi nauðugur einn kostur að
sleppa honum, en þó lét hún hann lofa sér
því, að hann skvldi iðulega skrifa henni,
þangað til hann kæmi aftur.
Svo fór Þorfeifur út í heiminn ti! að sækja
hamingjuna. — — —
Mörg ár liðu svo, að ekkert frétti Vigdís
gamla af lionum Leifa sínum.
Þá var það dag nokkurn, tíu árum eftir
burtíör hans, að hún haltraði ofan að sjónum,
þar sem menn voru lentir af ný komnu skipi.
Hún sá að tveir af þeim voru mjög druknir
og voru þeir að rífast. Annar maðurinn
hljóptil.og ætlaði að siá hinn með flösku i haus-
inn. Sá, sem tilræðið var ætiað, stóð frammi