Lögberg-Heimskringla - 09.06.1960, Blaðsíða 7

LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 9. JÚNÍ 1960
7
DR. ARNI HELGASON:
The Number Of lceicnders
This is a census year both
in the United States and in
Iceland, and 1961 is a census
year in Canada. The purpose,
°f this writing, is not to fore-
cast the results of the cen-
suses, but rather to call at-
tention to some facts affect-
lng the Icelandic population.
Population figures, as used in
speeches and writings, are
often out of date; the size of
the small, but fast growing,
Icelandic Nation is therefore
often understated. On the
other hand, those who discuss
Iceland more from good-will
than detailed knowledge have
a tendency to overestimate
the population. Many have
difficulty in realizing how so
few people can be a nation.
There even appears to be a
ttnsunderstanding in the mind
of some Icelanders about the
actual number of Icelanders
ln Iceland and North America.
Vital statistics have always
been kept carefully in Ice-
land. The first census there
Was taken in 1703; this was
followed by periodic census-
taking until 1835; after that
census was taken every fifth
year until 1860, and since
then every tenth year. Census
WlU be taken this year, as of
the first of December.
In examining the popula-
tion of Iceland and its growth,
h is well to begin at the end
°f the eighteenth century.
lamine and fatalities, which
reduced the population, fol-
!owed the “Skaftareldar,” se-
vere volcanic eruptions
that broke out in 1783.
After the eruptions had
^ubsided and their aftermath
ad taken its toll, the popula-
ticwi numbered 40,623 in 1785.
^mce then the population
§rowth has been continuous,
and every census has shown
an increase, except the one of
1^90. During the decade of
1880-1890, the population de-
creased from 72,444 to 70,927,
hue largely to the migration
°I 6,302 people who are re-
corded to have left the coun-
try.
I'Tom the beginning of th
Century, the population hc
jncreased rapidly — 78,470 ir
nabitants in 1901 — 94,690 i
1920 __ 121,474 in 1940 -
‘0,150 as of december
958; at the present, May 'c
^80, it may be estimated 1
be well over 175,000. Th
P°Pulation doubled during th
orty-eight year period, 191(
1958, and it has increased i
the average annual rate c
tw° per cent since 1940. Wit
a continuous increase of tw
Pei cent per year, the popi
ation would double in thirtj
o1Ve years. Even if this rat
0 increase were to be mair
ained, Iceland would still b
a small nation at the end of
the century.
The high rate of growth has
been the result of an extreme-
ly low death rate and a re-
latively high birth rate. Dur-
ing the five years, 1954-1958,
there were annually twenty-
eight births per 1,000 of popu-
lation and only seven deaths.
The death rate is among the
lowest in any country of the
world.
More people of Icelandic
b'irth and lineage reside in
North America, Canada and
the United States, than any-
where else, outside of Ice-
land. According to the United
States Census Reports, 2,455
persons born in Iceland re-
sided in forty of the forty-
eight States, in 1950. The total
Icelandic population is not
given; but based on figures
for other nationalities, it may
be estimated to have been ap-
proximately 8,000. The Do-
minion Bureau of Statistics at
Ottawa has estimated that the
Fréttir fró íslandi
Frá bls. 1.
ekki aðrir en þeir, sem farnir
eru að standa á eigin fótum
eða hafa samning um kvik-
myndaleik.
— Þú hefir kunnað vel við
dvölina þarna?
— Já, alveg sérstaklega,
segir Sigríður. Þetta hefir allt
verið eins og einn draumur
. . . Afabróðir minn, Gunnar
Matthíasson, á heima í Engle-
wood, og á ég þar gott athvarf.
Einnig hafa Swanson hjónin,
sem tóku á móti mér fyrst,
verið mér sérstaklega hjálp-
leg og elskuleg. Þá langar mig
líka til að taka það fram, að
Vestur-lslendingar eru upp
til hópa dásamlegt fólk.
Mbl., 20. maí
18. maí — Vaxandi ferða-
mannaslraumur til íslands.
Fólki finnst það óskaplegt
fyrirtæki að leggja upp í Is-
landsferð, einkum og sér í
lagi vegna þess hve erfitt er
að fá hótelrými heima, sagði
Einar Helgason umboðsmað-
ur Flugfélags Islands í Glas-
gow ... — En við flytjum
náttúruskoðendur og fjall-
göngumenn í vaxandi mæli til
íslands, og fyrirspurnir hafa
aldrei verið fleiri en í vor.
Þetta er fólk, sem ekki leggur
svo mjög mikið upp úr þægi-
legum gistirúmum, en hefir
jafnvel tjald með sér og
bjargar sér sjálft. En auðvitað
er það ekki mikill hagnaður
fyrir landið að fá slíka ferða-
menn. Þetta fólk, sem ekki
eyðir miklum gjaldeyri á ís-
landi.
— Þessi vaxandi straumur
ber hins'vegar með sér, að
áhugasamir ferðamenn á Bret-
Icelandic population in Can-
ada was approximately 26,000
at the end of 1958. The total
Icelandic population in North
America may thus be roughly
placed at 35,000.
During the fifty year per-
iod, 1870-1920, 15,434 people
are recorded to have emigrat-
ed from Iceland, most of these
went to Canada and the
United States; since 1920
emigration has been negligi-
ble. A superficial calculation
indicates that the population
of Iceland would have been
approximately 208,000 in 1958,
or 38,000 larger than it actu-
ally was, if the emigration
had not taken place and as-
suming that the same rate of
growth would have been
maintained. This supports the
above estimate, that the Ice-
landic population in Canada
and the United States is ap-
proximately 35,000. It will be
interesting to note what the
coming United States, Ice-
landic, and Canadian Census
Reports reveal about the size
of the Icelandic population.
Wilmette, Illinois
31. maí 1960
landseyjum gefa íslandi meiri
gaum en áður. Fólk er orðið
þreytt á því að fara ár eftir
ár til meginlandsins og vill
fá einhverja skemmtilega til-
breytingu, eitthvað ævintýra-
legt, en almenningur er yfir-
leitt fáfróður um land okkar.
En ævintýraþrá Bretanna er
ekki svo mikil, að þeir fari
til Islands án þess. að hafa
tryggt sér húsaskjól þarna
norður á hjara veraldar.
Morgunbl.
Hver er Jesús?
Frá bls. 4.
var til. Þau fóru hana ekki.
Þau leituðu til Drottins og
mættust þar. Og vegamót
smæðarinnar urðu vegamót
sigursins, af því þau mættust
hjá Kristi. Það skipti mestu,
að þau leituðu hans, meira en
lítið, hvernig hann hjálpaði
þeim.
Leiðin fram hjá Kristi
er til og hún er eina leiðin 1
augum margra í dag. Þeir
trúa því ekki, að mörkin hafi
verið rofin, að neinn hafi ver-
ið hér og sé hér, sem er ofan
þeirra og yfirstígur þau, taka
ekki til sín það mál, sem Guð
talar í syni sínum, það mál,
sem birtist í miskunnar- og
máttarverkum hans og boðar
það, að sjálfur Guð afneitar
sótt og kvöl og sorg og dauða,
ber þetta allt, sigrar þetta
allt. Og síðan reyna menn svo
sem aldrei áður að fylla með
þys þá þögn, sem verður, þeg-
ar lífsins guðdóms orð er
þaggað og dauðinn fær að
hafa síðasta orðið og píparar
hlæja í nafni gáfna sinna að
þeirri fásinnu, að dauðinn
hafi hörfað af hólmi fyrir ein-
um, sé á flótta og verði um
síðir uppsvelgdur af lífinu,
umbreyttur í sigur. En það
hindrar ekki það, að Jesús
Kristur er upprisinn frá dauð-
um, lifir og ríkir að eilífu.
Máttarverk hans forðum voru
ljósblik úr eilífu ríki hans.
Það ríki er í nánd, er að
koma. Það er þar, sem hann
er. Kristin kirkja er dögun
þess. Þar er hann mitt á með-
al, þótt svo það væru aðeins
2 eða 3, sem saman væru í
hans nafni. Þar er orð hans,
sem er líf, þar er klæðafaldur
hans við altarisborðið. Hér er
einn, sem er ofar þeirri fylk-
ingu, sem vér skipum allir,
spakir sem fávísir, frægir og
óþekktir, kunnir og gleymd-
ir, allir meistarar og allir
vesalingar, einn, sem er ofar
allri synd og sigrar alla synd,
af því hann hefir borið hana
í vorn stað og afplánað hana
í Guðs heilaga augliti, einn,
sem er ofar öllum hörmum
og allri kröm og þó í öllum
harmi og í allri kvöl, því að
hann ber öll harmkvæli vor.
1 nánd hans, þótt svo væri á
laun að baki hans, fær hin
þögla áhyggja mál, hin byrgða
kvöl útrás, lömuð von vængi,
bæld og kalin trú líf af lífi
Guðs. Fyrir honum þarf ekki
að dyljast, ekki að fela smæð
sína, ekki að leyna vanda sín-
um, af hvaða tagi sem hann
er, ekki að hika við neina
beiðni, jafnvel þótt dauðans
vald sé annars vegar, aðeins
ef beðið er í hans nafni, hans
heilaga nafni til lofs og dýrð-
ar, og í undirgefni undir hans
góða vilja: Þó ekki sem ég
vil, heldur sem þú vilt. Það
skiptir mestu, já, öllu, að vér
leiium hans, ekki hitt, hvern-
ig hann hjálpar. Hann hjálp-
ar öllum, en einum svo, öðr-
um á annan veg. Þar sem
Jesús er, þar er enginn dauði,
engin varanleg sorg, ekkert
ólæknandi mein, enginn end-
anlegur aðskilnaður. Að vera
kristinn er ekki að koma til
liðs við hann, koma með sín
úrræði, sína speki, sinn mátt,
og bjóða það fram. Að verða
og vera kristinn er að koma
til hans eins og konan og for-
stöðumaðurinn í guðspjallinu,
koma til þess að þiggja, til
þess að láta hann gefa sér.
Gefa sér, jafnvel þegar sá
ástvinur er tekinn, sem stend-
ur hjarta næst, gefa sér, jafn-
vel þegar heilsan er frá manni
tekin. Gefa sér jafnvel mest,
þegar allt er misst. Sá getur
engu tapað, sem á þann vin,
þann Drottin. Því honum er
falið allt af föður gæzkunnar,
allt, líka þú, líka ég, líka sú
raun, sem við kunnum að
mæta, sá dauði, sem að fer.
Og hvað hefir nú gerzt,
meðan ég var að tala þetta?
Ein hljóðlát bæn í einhverju
hugskoti, ein hræring hjart-
ans, sem sagði: Hér er ég,
hjálpa þú mér, læknaðu mig,
lýstu mér, lífgaðu mig? Þá er
það hann, sem hefir talað,
hann, sem þú snertir, hann,
sem leggur hönd sína yfir þig.
Fréllir frá Árborg . . .
Frá bls. 5.
ar, tekið þátt í þeim, og komu
þar fram mörg börn og ungl-
ingar sér til heiðurs. Loka- "
samkoman var 2. júní í Ár-
borgarskólanum, og kepptu
þar börn frá Ashern, Teulon
og Árborg Districts 4-H Clubs,
og vann Ladine Rousseau frá
4-H Jolly Juniors Sewing
Club, Hnausa að fá að taka
þátt í samkeppninni í Winni-
peg 18. og 19. júlí.
Föstudaginn 27. maí var
samkoma í Árborg til heiðurs
Miss Sellu Johnson, yfirkenn-
kennara Ardal Háskóláns.
Hefir hún varið tuttugu árum
af ævi sinni í þágu hans; var
þetta því makleg viðurkenn-
ing. Forseti fagnaðarins var
Pastor J. O. Larson og fórst
vel að vanda. Skemmtu þarna
margir unglingar með söng
og hljóðfæraslætti. Walter
Nichoperchuk, formaður „Ar-
dal Student Council“, talaði
fyrir hönd skólans og þakkaði
Miss Johnson fyrir vel unnið
starf í þágu skólans og byggð-
arinnar, og leyfi ég mér að
taka hér upp lokaorð hans:
“Miss Johnson is noted for
her kindness, good sense of
humour, and taking each of
her pupils as an individual,
only to develop them to the
very best of their abilities.”
Mr. Sigurður Wofnfjord,
oddviti Bifröst-sveitar, var
aðalræðurmaður kvöldsins og
talaði möxg vel valin orð til
Miss Johnson og afhenti
henni the Encyclopedia Bri-
tanica.
Miss Johnson þakkaði þann
heiður, sem henni var sýndur
með þessu samkvæmi, og öll-
um, sem gjört höfðu þessa
kvöldstund svona ánægjulega
og þakkaði sérstaklega þeim
unglingum úr háskólanum, er
skemmt höfðu. Voru svo að
lokum raunsnarlegar veiting-
ar fram bornar af meðlimum
„Parent Teachers Associa-
tion“. í undirbúningi er nú
lýðveldishátíðarsamkoma, er
deildin Esjan stendur fyrir.
Er próf. Haraldur Bessason
aðalræðumaður, einnig syng-
ur Erlingur- Eggertsson frá
Winnipeg einsöng, og eru þau
Pálsons systkinin, Jóhannes
og Liíja, að æfa stúlknaflokk,
sem þar skemmtir; svo setjið
þið 17. júní á minnið og fyllið
Arborg Hall það kvöld.
Hinn 31. maí heiðraði bisk-
upinn yfir Islandi Árborgar-
bæ með komu sinni. Prédik-
aði hann í kirkju Ardals safn-
aðar um kvöldið. Hefði maður
mátt búast við húsfylli, þar
sem messað var á íslenzku og
byggðarbúar oft að kvarta og
harma það að fá ekki að heyra
íslenzkar prédikanir, en að-
eins um 100 manns sóttu
messuna. Var það ógleyman-
leg stund þeim, sem þess nutu.
Þökkum við séra Sigurbirni
Einarssyni fyrir komuna og
hans virðulegu framkomu.
Mrs. Hrund Skúlason