Lögberg-Heimskringla - 01.09.1960, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 1. SEPTEMBER 1960
Hvar er hvíti þjóðflokkurinn
upprunninn?
Þýtí og saman ritað af
Jakobínu Steíánsson
Framh. frá síðasta blaði
Um sannleik í því, sem að
ofan er frá greint, er ekki að
efast. Mesta og bezta sönnun-
in er hin afarforna þjóðtunga
hinna fornu Indlands-Arya,
Sanskrit. Málfræðingum nú-
tímans ber saman um, að það
tungumál sé móðir — eins og
þeir komast að orði — Vestur-
Evrópu tungumála nútímans,
og einnig þeirra skandinav-
isku. Snemma á nítjándu öld
fór norrænn málfræðingur til
Persalands (nú nefnt Iran) til
málfræðirannsókna, og sagði,
að í persnesku máli væru
nokkur orð — helzt nafnorð
yfir hluti — alveg allt að einu
eins og í fornnorrænu máli.
„Þá varð ég alveg forviða,"
hafði hann sagt, þegar heim
kom. (Forn-Persar og Ind-
lands-Aryarnir voru náskyld-
ar þjóðir, hvoru tveggja Ary-
ar, löndin liggja saman.)
En bezta sönnunin fyrir að
Indlands-Aryar hafi verið á
Rússlandi er þjóðtunga Lit-
haugalandsmanna. Hún er svo
lík Sanskrit, að fólkið á Lit-
haugalandi getur skilið mál-
fræðinga, þegar þeir tala það
mál. Heimspekingurinn Kant
(sem var uppi snemma á 19.
öld) dáðist mjög að því máli.
„Það leysir svo margar ráð-
gátur fyrir manni í mann-
kynssögu, vísindum, og heim-
speki,“ sagði hann.
Það sýnir sig sjálft, að það
tungumál, svona gamalt, hefði
ekki getað verið þar, hefðu
ekki einhverjir frá Indlandi
verið þar til forna, og setzt
þar að. [Lithaugaland (Lith-
uania) er eitt af Austur-
Evrópu smáríkjunum, tilheyr-
ir Rússum. Bæði það og hinir
eiginlegu Rússar eru Aryar,
eins og framkvæmdir Rússa
á síðasta mannsaldri hafa
sýnt.]
Mannfræðingurinn Blumen-
back, sem var uppi á öldinni
sem leið, hafði í safni sínu
höfuðkúpur fornmanna, sem
fundizt höfðu í jörðu í Káka-
sushéraði; kvað hann það höf-
uðlag og stærð þess vera eins
fullkomið eins og á fremstu
Norðurálfuþjóðflokkum. Taldi
hann engan efa á, að forfeður
Norðurálfumanna hefðu í
fyrndinni komið til Norður-
álfunnar yfir Kákasusfjöll.
1 fornaldarritum norrænna
manna er svo að orði komizt,
„að Óðinn,“ sem eftir dauð-
ann varð átrúnaðargoð forn-
norrænna manna, „hafi komið
frá Austurálfu heims. Þaðan
hafi einnig komið flokkur
manna með gullið hár, og hafi
sezt þar að. Hafi jafnan fylgt
þeim friður og farsæld. Yng-
lingar voru nefndar þær ætt-
ir, sem komnar voru frá þeim,
og þóttu allra ætta beztar.“
Einnig má geta þess, að
þessi tvö nöfn á hvíta þjóð-
flokknum, Indó-Evrópumenn
og Kákasusþjóðflokkurinn —
svo sundurleit sem þau eru —
benda langt aftur í tíma og
til fjarlægra staða, einkanlega
það fyrra; að bæði þessi fjar-
lægðar nöfn skuli, eftir allar
þessar aldaraðir, enn vera á
hvíta þjóðflokknum — koma
manni til að halda að ekki
hafi Indó-Aryarnir viljað að
hið fjarlæga föðurland sitt
gleymdist, og þekkingin um
hinn fjarlæga uppruna þjóð-
fiokksins hafi verið vandlega
geymd, kynslóð fram af kyn-
slóð, frá ómunatíð í löndum
Nor ður álf unnar.
Kákasusnafnið er nokkru
yngra en það Indó-evrópska,
og stafar af því, að yfir þau
fjöll hafi þessi forni þjóð-
flokkur farið til suðurhluta
Rússlands; því þegar yfir
fjöllin er komið, liggja beinir
landvegir og óslitnir (að und-
anskildri Dóná) inn á hið eig-
inlega Rússland og útjaðar
Austurríkis.
En svo er hægt að fara úr
Kákasusfjallahéraði (sem er
allstórt) til Grikklandshafs, án
þess að fara yfir fjöllin. Það
virðist sem Indlands-Aryarnir
hafi skipzt, þegar til Kákasus-
fjallahéraðs kom, sumir farið
um Litlu-Asíu, og þaðan sjó-
leiðis til Grikklandseyja og
svo Grikklands, en hinir yfir
fjöllin til Suður-Rússlands.
Því þetta ofannefnda fjalla-
hérað, sem greinir sundur
Asíu og Evrópu, er í Georgíu-
fylki, sem er eitt af fylkjum
hins eiginlega Rússlands, en
ekki meira um þetta hér, enda
mun mörgum kunnugt, eink-
anlega menntafólki.
Það er auðséð, að för þess-
ara Indlands-Arya til Evrópu-
landa hefir verið landnáms-
för. Það finnast hvergi drög
til þess, að þeir hafi farið með
ófriði; þar hefir, án efa, farið
fram einn með þeim lengstu
eða stærstu þjóðflutningum,
sem gerzt hefir í fornöld. Eigi
er hægt um að segja hverjir
voru í Evrópulöndum, þegar
þeir komu þar fyrst — eða
hvort nokkurt fólk hefir þar
verið — nema það eitt mun
nokkurn veginn víst, að þar
hafa engir blökkumenn verið
fyrir — þeir hefðu þá aldrei
sezt þar að.
Einn af nútíðar fornfræð-
ingum, sem um þetta efni
hefir ritað, sagði: „Sáu þeir“
— Indó-Aryarnir — „það fyr-
ir, að í Asíu mundu þeir aldrei
halda sér sem þjóðarheild?
Sáu þeir fyrir örlög annarra
hvítra þjóða, sem þar voru
þeim samtímis — þau örlög að
verða að ekki neinu — hverfa,
svo enginn veit hvað af þeim
hefir orðið? Það hafa ein-
hverjar stefkar ástríður ver-
ið, að þeir skyldu yfirgefa hið
hlýja gróðurríka Indland\—
föðurland sitt — til að setjast
að fyrir fullt og allt í kaldari
og hrjóstugri löndum, þar sem
lífsskilyrði voru harðari, einir
af öllum skyldum þjóðflokk-
um, sem þá voru í Asíu. Má
vera, að þeir hafi verið gædd-
ir þeirri spádómsgáfu. Eitt er
víst: í einu af heimildarritun-
um, sem þetta er tekið úr, er
sagt um þá, „að þeir hafi vit-
að marga leyndardóma“.
1 fleiri aldir eftir að Indó-
Aryarnir komu til Grikklands
var þar allt með friði og spekt.
Hvort nokkurt fólk hefir ver-
ið þar fyrir, er ekki hægt um
að segja, „nema eitt sé víst,
sem sé það, að ekki fyrr en
nálægt fjórum öldum seinna
byrjuðu sögualdir Grikkja, og
nokkrum mannsöldum eftir
það, fyrsta skrásett skilgrein-
ing um Rómverja".
En hér verður ekki rakin
fornaldarsaga síðastnefndra
þjóða, enda er hún ætíð auð-
fehgin fyrir alla; nægir að
geta þess, að það voru Indó-
Aryarnir, sem ofannefndar
þjóðir — svo frægar í forn-
aldarsögunni — höfðu menn-
ingu sína og menntir frá.
Það litla, sem þau heimild-
arrit, sem hér eru fyrir hendi,
tilgreina um þá, eftir að þeir
fyrst komu til Evrópulanda,
er það, sem hér fylgir:
Segir í einu allra elzta forn-
riti Grikkja, „að mennirnir,
sem til Grikklands hafi komið
frá Jónsku eyjunum, hafi ver-
ið friðsamir, innleitt fagra
byggingarlist og verið heim-
spekingar."
Þessu ber saman við lýsing-
una í eltzu ritum fornnor-
rænna manna um þjóðflokk-
inn, sem „í fornöld hafi kom-
ið“ frá Austurálfu heims til
Noregs . . . hafi þeir haft
gullið hár — fylgt þeim friður
og farsæld . . . '(Sjá hér að
framan.)
Svo fornaldarsögum jafn-
fjarlægra þjóða sem Grikkja
og Norðmanna ber saman í
lýsingum á „Asíu“ - mann-
flokki, sem komið hafi „í
fornöld til sömu landa og sezt
þar að“. Það er auðséð af þess-
um litlu skilgreiningum þess-
ara þjóða — aftan „úr gfárri
fornöld" — að þessar lýsingar
gátu ekki átt við aðra en Ind-
lands-Aryana, því þeim ber
svo saman við lýsingar próf.
Gunnlaugssonar og nútíðar
fornfræðingsins J. Dingel’s.
(Sjá hér að framan.)
Svo bætti hinn síðarnefndi
fornfræðingur við: „Eftir að
þeir [Indlands-Aryarnir] náðu
fótfestu í Suðurlöndum Evr-
ópu, breiddist þjóðflokkurinn
út, smátt og smátt, um alla
Norðurálfuna . . . en það var
í fornöld — fyrir Kr. b.“
Það er sízt að efa, að svo
hefir verið, því þegar afkom-
endur þeirra, Rómverjar, fóru
inn á Mið-Evrópulöndin, að-
eins 43 eftir Kr. b., þá hafa
þau lönd, England og Frakk-
land, hlotið að vera næstum
— eða alveg — albyggð lönd;
því ekki hefðu Rómverjar
frekar en aðrir svo mikið kært
sig um að taka yfirráð yfir
mannlausum löndum, svo á-
fram hafa Indlands-Aryarnir
haldið landnámsför sinni, efl-
ir að þeir komu til Grikklands
og ítalíu. [Þarf eigi að taka
það fram, að á Krists dögum
voru Grikkland og ítalía al-
byggð lönd — að mestu af
hvítu fólki, — það er kunn-
ugt.]
Rómverjar báru með sér
fornmenningu sína til áður-
nefndra landa í Mið-Evrópu,
nefnilega Englands og Frakk-
lands, því þeir ríktu þar eitt-
hvað um fjórar aldir. Enda er
það auðséð, ef litið er yfir
menntasögu Evrópu, að áhrif-
in hafa verið sterk 1 því til-
liti, svo margt hefir þangað
þurft að sækja; t. d. þess hefir
verið getið í fornum fræðum
gotneskra manna, „að einn af
þeim hafi farið til Miðjarðar-
hafsstranda á 3. öld eftir Kr.
b. til að fá slafrófið. Svo lög-
uðu forn-Gotar það eftir sín-
um þörfum, og þaðan er kom-
ið hið svonefnda gotneska let-
ur; í skilríkjunum fyrir þessu
var þess einnig getið, að mað-
ur þessi hefði áður verið í
Miðjarðarhafslöndum. Á þessu
tímabili bjuggu forn-Gotar
nálægt ánni Danube, líklegast
í Austur-Evrópu. Forn-Gotar
eru taldir vera forfeður Þjóð-
verja.
Eftir að hið forn-rómverska
ríki leið undir lok, seint á
fimmtu öld eftir Kr. b. (það
var ekki fullri öld eftir að þeir
slepptu Englandi og Frakk-
landi undan sínum yfirráð-
um), er auðvelt að sjá, að frá
þeim og þeirra heimalöndum
hafa verið lagðar undirstöður
flestra menntagreina Mið-
Evrópumanna. Sá grunnur
reyndist traustur, allt þar til
langt fram á 18. öld. Kannske
nokkuð ótrúlegt, þess vegna
verða hér tilgreind nokkur
rök því til sönnunar.
Allt upp að dögum Napo-
leons fyrsta var fornaldarsaga
Grikkja og Rómverja sem
næst aðal veraldarsagan í
flestum ef ekki öllum skólum
á meginlandi Vestur-Evrópu,
— ef til vill líka á Norður-
löndum. Bæði fyrir og um
þann tíma voru eigi allfá
dæmi þess, að þaðan fóru lær-
dómsmenn „suður í lönd“,
eins og það var vanalega
nefnt, til að sjá hina fornu
sögustaði á ítalíu og Grikk-
landi, þrátt fyrir erfið sam-
göngutæki þeirra tíma. Rit-
höfundar og skáld 17.—18.
alda — ef ekki fyrr — ortu út
af atburðum þeirrar fornald-
arsögu, eins og t. d. Byron
skáld og fleiri. Rithöfundar
vitnuðu í hana í ritum sínum,
sem enn eru til.
Jafnvel hetjuljóð frá sögu-
öld Asíumanna, sem aldrei
höfðu stigið fæti sínum á
Evrópu, voru kveðin og sung-
in í lok 18. aldar á Norður-
löndum og ef til vill víðar.
í lista- og ljóðaáttina var
meira af þessu um alla Evr-
ópu, einkanlega á 17.—18. öld,
en hægt er að gera grein fyrir
hér. Þarf ekki að taka það
fram, að þá var Italía álitin
vagga lista og vísinda.
En hið eina annað fornfræga
land í Evrópu, sem hefði get-
að jafnast á við ítalíu í til-
leggi á fornum fræðum til
17.—18. alda Evrópumanna,
var Grikkland, en á þeim
tímum var aldrei frá því sagt,
enda þótt fornaldarsaga þeirra
og heimspeki og fleira væri
einnig mikið meðfarin á þeim
tímum.
Á þeim tímum — og ef til
vill enn — var flokkur manna
á Grikklandi, sem fáir vissu
af, sem mann fram af manni
gættu þess, sem eftir var af
menningarerfðum frá hinni
fornfrægu söguöld föðurlands
síns — og gegnum aldirnar —-
allt að lokum 18. aldar, styrktu
með því listir, vísindi og eink-
anlega bókmennir hinnar
ítölsku þjóðar, sem öll Norð-
urálfan sótti svo mikið til —
eins og að ofan er frá greint.
En á þeim tímum var Grikk-
land undir ánauðaroki Tyrkja,
svo öllum viðskiptum þess við
Evrópulönd varð að halda
leyndum, svo engir vissu um
þetta fyrr en afarlöngu seinna.
En hér verður ekki farið út
í*að rekja mennta- og menn-
ingarsögu Evrópu. Það litla
í þá átt, sem að ofan er greint
frá, er aðeins til að sýna sam-
band, sem var frá ómunatíð
milli þjóðanna, sem byggðu
norður- og miðhluta Evrópu
við hinar suðlægu þjóðir
hennar. Svo sú staðhæfing
fornfræðinga og mannfræð-
inga nútímans um, að öll lönd
Norðurálfunnar, nokkur hluti
af Rússlandi, meira eða minna
af Eistrasaltslöndunum, hafi
byggzt í fornöld frá Grikk-
landi og ítalíu, virðist hafa
svo mikið við að styðjast.
En það voru þessi tvö síð-
astnefndu lönd, sem Indlands-
Aryarnir settust fyrst að í, —
enda liggja þau, eins og Rúss-
land og Austurríki, bezt við
útflutningi frá Asíulöndum,
gegnum Kákasusfjallahérað.
Eins og kunnugt er, voru
Grikkland og ítalía byggð að
mestu af hvítu fólki á Krists
dögum; en á hans dögum
voru í „Landinu helga“ aðeins
flokkur hvítra manna, en það
land var þá undir yfirráðum
hvítrar Evrópuþjóðar, sem
voru Rómverjar eins og kunn-
ugt er.
Engin skilríki eru hér fyrir
hendi til að sanna, að það væri
nokkur hvít þjóðarheild í
Asíu um og eftir Kr. b., en
það er sannað, að á Krists
dögum og alllengi eftir hans
dag voru einnig flokkar hvítra
manna í Asíulöndum, þ. e.
sumum af þeim, bæði í því
landi sem að ofan er tilgreint
og í Litlu-Asíu og á Indlandi.
En á næstu öldum eftir
Krist hurfu þeir, og veit eng-
inn hvað af þeim hefir orðið.
1 svo fjölmargar aldir eftir
það voru engar framfarir í