Lögberg-Heimskringla - 12.05.1966, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 12. MAÍ 1966
GUÐRÚN FRÁ LUNDI:
Tengdadðttirín
Skáldsaga
—■■■
Það hýrnaði svipurinn á
Þorgeiri. „Þú færir góðar
fréttir eins og við er að búast
af þér, mama mín“, sagði
hann. „Ég er hræddur um, að
ég hafi betri lyst á kaffinu á
eftir þessu. Maður er orðinn
hjartveikur vegna þessarar
hjátrúar með þessa á. Ég
ætlaði ekki að láta hana hafa
áhrif á mig, fyrst þegar ég
kom hingað, en ég get ekki
annað en fyllst einhverjum
óhug, þegar hún tekur til, og
ég taldi mér trú um, að ég
kveddi Gunnhildi mína í síð-
asta sinn í gærkvöld, en sem
betur fer á ég eftir að bjóða
henni góðan daginn á þessum
morgni, hvað sem næstu dag-
ar hafa í för með sér — það er
okkur hulið“.
„Ég vona, að hún hressist“,
sagði Guðbjörg. „En hann
þyrfti að fá kaffi, hann Hjálm-
ar. Henni tókst ekki að vísa
honum burtu frá rúminu
hennar Gunnhildar eins og
mér. Nei, ekki aldeilis. Hann
sagðist ætla að vaka og þyrfti
enga hjálp — og þar við sat“.
„Hefur þá Sigurfljóð sofið
í alla nótt?“ spurði Þorgeir.
„Já, alveg eins og ég og all-
ir aðrir“, sagði Guðbjörg
gamla hálfkuldalega.
Seinna um daginn fréttist
lát Þorgerðar á Borgum.
GISLI SEGIR ÓVIÐ-
KUNNANLEGAR FRÉTTIR
Næsta ferðaáætlunin var
ákveðin á föstudaginn.
„Hún veit, hvað spilin þýða,
hún Valka“, sagði Sigurfljóð
við Gunnhildi inni í suður-
húsi. „Hún sagði mér, að ég
færi ekki á mánudaginn, og
hún sagði margt fleira, sem
ekki er ólíklegt að reynist satt
og rétt“.
„Já, hún sér margt í þeim“,
sagði Gunnhildur. Henni gekk
seint að batna, en fyrr en hún
væri orðin nokkurn veginn
heilbrigð gat Sigurfljóð ekki
hugsað sér að fara heim. Það
duldist engum, að það var
kviknað nýtt ljós í augum
þeirrar konu, og hún átti erfitt
með að ganga eins hægt og
viðeigandi var um bæinn,
þar sem húsmóðirin var sár-
lasin. Þá var einig skipt um
svip húsbóndans. Sjálfsagt
stafaði það af því, að betur
leit út með heilsu konu hans
en áður, en það var líka eitt-
hvað annað, sem gaf lífi hans
enn meira gildi. En sonur
hans var eins og hann var
vanur — fáskiptinn og þögull
og sat öllum stundum inni hjá
móður sinni. Þorgeir og Sig-
urfljóð voru í sífelldum sam-
ræðum um búskap og fram-
farir.
Seinasta daginn, sem hún
var á heimilinu, var Fellið
smalað og féð rekið inn í stóru
fjárréttina fyrir sunnan túnið.
Þangað fóru allir úr bænum,
nema Gunnhildur og tengda-
móðir hennar og svo náttúr-
lega Sólveig gamla, því að all-
ir áttu þar fallegar ær og ær-
efni.
Sigurfljóð stóð á réttar-
veggnum við hlið Völku og
horfði ánægjuleg á svip yfir
fjárhópinn. „Ekki er ofsögum
sagt af því, að Þorgeir á
Hraunhömrum sé fjármarg-
ur“, sagði hún.
„Og er þó ekki allt rekið til
rétta“, svaraði hann hreykinn.
„En svo eru nú hér í kindur,
sem vinnufólkið á“.
„Mér þykir leiðinlegt, ,hvað
ég er fín“, sagði Sigurfljóð,
„það hefði verið ólíkt
skemmtilegra að fara inn í
réttina og skoða rollurnar, en
slíkt er ekki hægt í dragsíðu
klæðispilsi. Hefði mér dottið í
hug að ég yrði svona lengi á
Hraunhömrum, hefði ég haft
með mér einhverja kjóla. Ég
sé ekki annað en að ég verði
búin að gatslíta upphlutnum
mínum, en það verða þá ein-
hver ráð með að fá sér ann-
an“.
„Þú ert svo ósköp myndar-
leg í upphlutnum", sagði
Valka brosandi.
Sigga tróðst innan um rétt-
ina með karlmönnunum og
sýndi Sigurfljóð ótrúlega
margar bústnar og lagðsíðar
ær, sem hún sagðist eiga.
„Ég er nú bara 'aldeilis orð-
laus út af þessari fjáreign
ykkar vinnukvennanna", sagði
Sigurfljóð, þegar Valka benti
henni á tvær móbíldóttar ær,
sem hún átti.
„Ójá, það var nú ekki svo
mikið um að ég ætti nokkra
lifandi skepnu fyrr en ég kom
hingað, og var ég þó búin að
þvælast í nokkrum vistun-
um“, sagði Valka.
Þorgeir var svo nærstaddur,
að hann heyrði samtal þeirra
og gegndi fram í: „Ég hef
sama búskaparlag og tengda-
faðir minn hafði — geld hjú-
unum kaupið í fóðrum. Hann
var svoleiðis maður, að það
mátti taka hann til fyrir-
myndar. Og svoleiðis vona ég,
að Hjálmar minn hafi það,
þegar hann fer að búa á
Hraunhömrum“.
„Það er dálítill munur eða
hjá okkur á Hálsi, okkur
gengur nógu erfiðlega að ná
saman heyjum handa okkar
eigin skepnum, hvað þá fóðra-
peningi", sagði Sigurfljóð og
fannst það dálítið auðmýkj-
andi að játa ,að þar stæði stór-
býlið Háls að baki Hraun-
hömrum.
„Já, ég get vel ímyndað
mér, að ég gerði minna að því
að gjalda kaupið í fóðrum
þar. Það eru óvíða aðrar eins
kostajarðir og Hraunhamrar“,
sagði Þorgeir talsvert drjúg-
ur.
„Nú er bara eftir að sýna
mér lömbin“, sagði Sigurfljóð,
þegar heim var komið og allir
seztir að kaffidrykkju, sem
Guðbjörg gamla hafði heitt á
könnunni. „Mér er sagt, að
það sért þú, Hjálmar minn,
sem hirðir þau“.
„Já, það er nú bara það lak-
asta, að ég verð alltaf að
ganga tvöfaldur um þær hús-
dyr, svo að ég held að þér
gangi illa að borga það“, sagði
Hjálmar, „enda segir Gvend-
ur, að lambhúsið muni vera
orðið hundrað ára, svo að það
eru engin undur, þó að það sé
orðið lágreist“.
„Já, það er víst orðið það“,
gall í Gvendi.
„En þið að vera ekki búnir
að byggja góð fjárhús fyrir
löngu yfir þessar fallegu
skepnur ykkar. Ég hef tekið
eftir þessu, að húsin eru eins
og grasgrónir hólar á túninu“,
sagði Sigurfljóð.
„Það verður nú farið til
þess“, sagði Þorgeir og gaf
syni sínum hornauga. Það var
ekki hægt að sjá, að hann
hefði heyrt til hans og aldrei
varð af því, að Sigurfljóð sæi
lömbin.
Næsta morgun var lagt af
stað. Valka kom með fína
rjómatertu með kaffinu handa
hjónaefnunum, því að auðvit-
að var Hjálmar sjálfkjörinn
fylgdarsveinn. Þorgeir sat
andspænis þeim við borðið.
Nú sá hann í fyrsta sinn, —
hversu brúðurin var aldursleg
við hlið þessa unglingslega
brúðguma. En þegar hún var
komin í reiðfötin og búin að
setja upp slörhattinn, fannst
honum hún tilkomumikil og
álitlegt tengdadótturefni. —
Sigurfljóð kvaddi alla með
virktum og þakkaði þeim
góða viðkynningu. „Kannske
kem ég nú aftur svona upp úr
nýjárinu“, hvíslaði hún að
Völku um leið og hún kvaddi
hana. „Ekki er ómögulegt að
ég skreyti á mér höndina
svona að gamni mínu“.
„Heldurðu kannske að ég
hafi ekki séð það í spilunum?“
sagði Valka og brosti dauf-
lega.
„Manstu eftir hjartagosan-
um og tígultíunni? Mér finnst
þett allt vera þér að þakka,
vegna þess að þú sagðir svo
margt fallegt yfir spilunum“.
„Það hafa áreiðanlega verið
forlögin, sem þar komu til
greina, en ekki ég“, sagði
Valka.
„Mikið langar mig til að
reyna að leggja í að fara
Hvarfdalinn“, sagði Sigur-
fljóð, þegar hún stóð ferðbú-
in á hlaðinu. „Það er svo langt
fram á Háubungur, og svo hef
ég svo sjaldan farið það“.
„Þá verð ég ekki með í för-
inni“, sagði Hjálmar, „þann
veg fer ég ekki nema einu
sinni“.
Þorgeir hló: „Honum leizt
ekkert á í haust, þegar ég fór
með honum yfir klifið. Hann
er gætinn piltur, en kemst þó
það, sem hann ætlar sér. Þið
komið við á Sviðningi og seg-
ið honum Gísla, að ég hafi
mikla löngun til að sjá hann.
Tófan er farin að rífa í sig
ætið, sem ‘Hannes á Borgum
bar út um daginn, en hann
getur ekki hugað meira um
það núna — það eru erfiðar
heimilisástæður hans“.
Svo var kvaðzt og riðið úr
hlaði. Bjössi fullyrti, að þau
hefðu kvazt með fjórum koss-
um, Þorgeir og Sigurfljóð. —
„Sjálfsagt hefði hann trúlof-
azt henni, ef Gunnhildur hefði
dáið“, bætti hann við. „Eri
hvað hefði þó orðið um öll
þessi nýju föt, sem verið var
að sauma á hana? Ekki hefði
Sigurfljóð getað verið í þeim“.
Valka bað hann að hætta
þessu masi. Það væri allt of
óviðkunnanlegt að ráðstafa
eigum annarra, meðan hann
væri í tölu þeirra, sem lifandi
væru.
Sigga flissaði: „Það voru
einmitt þessi fínu föt, sem ég
var líka að hugsa um, þegar
Gunnhildur var sem veikust.
Ég gat ekki annað en hugsað
um þetta óþarfabruðl, að fara
að sauma svona fínt handa
henni allt í einu, ef hún ætti
svo aldrei að koma í þau,
aumingja manneskjan“.
„Hún er nú búin að breyta
talsverðu þessar vikur, sem
hún hefur verið hérna á heim-
ilinu, hún Sigurfljóð, og á lík-
lega eftir að gera það betur“,
sagði Valka.
„Hún var alltaf að tala um
það við mig, að ég færi að
Hálsi í vor. Það væri ekki
nein þörf fyrir mig hérna“,
sagði Sigga.
„Hálfóviðkunnanlegt er það
að reyna að ná í hjúin frá vin-
um sínum. Það gat nú stund-
um hér áður fyrr orsakað
mikinn kulda og fáþykkju“,
tautaði Valka.
Þorgeir kom nú að utan
ánægjulegur á svip, eftir að
hafa fylgt þeim með augun-
um, syni sínum og tengdadótt-
ur, svo langt sem séð varð til
ferða þeirra. Hann mætti
móður sinni í baðstofunni. —
„Jæja, mamma mín, hvað
syngur í þér núna? Ertu ekki
orðin ánægð? Nú geturðu far-
ið að hugsa um Gunnhildi að
öllu leyti“, sagði, hann og
klappaði henni á kinnina. —
„Það er ekki lítið í það varið
að eiga góðar tengdadætur",
bætti hann við og hló ápægju-
lega.
„Já, hún er nú farin, þessi
ráðríkisskjóða, sem alla vildi
láta dansa eftir sinni pípu“,
sagði Guðbjörg þurrlega og
leit hornauga til Sólveigar
gömlu, sem aldrei gat hælt
Sigurfljóð nógsamlega mikið.
„Ég er vel ánægð með lífið
núna, því að mér sýnist Gunn-
hildi hafa farið svo mikið
fram í dag hvað heilsuna
snertir. Það verður heldur
viðkunnanlegra, þegar hún
fer að klæðast, blessunin“.
„Ég held nú bara, að þú
sért eina manneskjan á heim-
ilinu, sem ekki er hrifin af
Sigurfljóð, þessari miklu
myndarmanneskju“, sagði
Þorgeir ekki alls kostar
ánægður.
Þú settir þeim stólinn fyrir
dyrnar.
There are
reasons why
you should
help build
your Manitoba
Centennial
Complex
619 MAIN ST. WINNIPEG 2, MAN.
1517 • 7