Lögberg-Heimskringla - 08.01.1970, Side 6
6
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA; FIMMTUDAGINN 8. JANÚAR 1970
GUÐRÚN FRÁ LUNDI:
NÁTTMÁLASKIN
Skáldsaga
„Það er aldrei að hún sé merkileg í svörum
og þið öll,“ sagði Siggi og fór út, en sneri við í
dyrunum og sagði: „En bíðið bara þangað til ég
býð ykkur mína þjónustu.“
Svo slengdi hann aftur hurðinni á hæla sér,
án þess að kveðja heimilisfólkið.
„Hvað er hann eiginlega að þvæla um?“ spurði
húsbóndinn undrandi.
Kristín sagði honum í fáum orðum hvað fyrir
hefði komið meðan hann var fjarverandi.
„Alltaf eru einhver höppin, sem fylgja honum,
þessum strákgepli. Það er víst alveg óþarfi að
vera hæna hann hér að heimilinu með kaffigóð-
gerðum,“ sagði hann.
„Hann bara bað um kaffi og vildi fá hér gist-
ingu líka. Þvílík þó bölvuð frekja. Ellegar að sjá,
hvemig gólfið lítur út eftir hann, þennan bölv-
aðan sóðalim,“ sagði Kristín allt annað en
blíðlega.
6.
Jónanna vaknaði ekki fyrr en farið var að
að skíðloga í vélarkríli, sem var inni í stofunni og
orðið vel hlýtt inni.
„Hvernig hefur veðrið verið?“ kallaði hún
fram fyrir, því að hún heyrði þar til Kristínar.
„Það má heita gott. Og Páll er kominn út í
búð.“
„Er það mögulegt?“ sagði Jónanna alveg hissa.
„En hvað það er gott að heyra. Hvar er hann í
fæði?“ bætti hún við.
„Hjá Guðfinnu saumakonu. En hún vill nú
helzt losna við hann, vegna þess hvað hún hefur
orðið mikið að gera. En hér vill enginn selja fæði
nema hún.“
Bogi, en svo hét húsbóndinn á þessu heimili,
hafði farið út strax um morguninn að hugsa um
kindur, sem hann átti. Þær settust því tvær að
morgunkaffinu, ólíkt hressari en þær voru um
háttatíma kvöldið áður.
Þá kom Páll inn og bauð góðan daginn. Hann
var með bólgið nef og hruflað andlit.
„Þú ert talsvert djarfur að fara út í kuldann
svona útlítandi,“ sagði Jónanna.
„Það er víst ekki hættulegt, í frostlausu veðri.
Það má ekki leggjast í leti núna, þegar allir þurfa
að fá úttékt,“ sagði hann. Svo bætti hann við:
„Ég þakka ykkur báðum fyrir góða aðhlynningu.“
„Þú drekkur líklega kaffi með okkur, fyrst þú
ert kominn,“ sagði húsmóðirin.
Hann þakkaði boðið og settist.
„Var það ekki meiningin að þú værir að hugsa
um að fá einhverja úttekt í gær?“
Það var Jónanna, sem hann talaði til.
Hún játti því.
„Þá væri það heppilegast að þú kæmir út
núna, meðan enginn er í búðinni.“
Að kaffinu loknu fylgdust þau út í búðina.
Þegar þau voru komin þangað inn, spurði hún:
„Hratt hann þér virkilega út úr búðinni í gær?“
„Já, það gerði hann. Hann reynir að gera mér
allt til ills, sem hann mögulega getur, sá argi
þrjótur. Hann klagaði mig í haust fyrir verzlun-
areigandanum. Sagði að ég hefði búðina læsta
hálfan daginn og stæði við slátt upp um alla Hlíð.
Því var ekki anzað. Svo ætlaði hann að spilla því,
að ég yrði tekinn fyrir kennara í hreppnum. Eh
þess þurfti hann ekki, því að ég sótti ekki um
það. Ég er að hugsa mér að flytja héðan í vor,
svo að hann þurfi ekki að vera á hælunum á þér
eins og grimmur hundur. Heldurðu að þú getir
-ekki losað þig við ljósmóðurstörfin og komið með
mér, væna mín. Ég býst við að þér þyki það leið-
inlegt, engu síður en mér, að hafa hann stöðugt
á hælunum.“
„Hvað ætti ég að gera þar sem þú sezt að?“
spurði hún.
„Það er enginn tími til þess að hafa langan
formála að bónorði, en okkur hefur þótt vænt
hvoru um annað frá því við bjuggum í Sellandi.
Er ekki svo? Það er náttúrlega ekki heppilegt að
vera að fara á fjönur við kvenfólk eins og ég lít
út núna.“
„Við getum verið ágætir kunningjar þó að
við séum ekki trúlofuð. Hvað útlitið snertir, þá
veit ég að skrámurnar á andliti þínu gróa áður
en þú giftir þig. 1 hjónabandið langair mig ekkert.
Við skulum láta þetta alveg eiga sig, enda er ein-
hver sveitamaður að koma þarna.“
„Það er ekki íriður til neins í þessari búðar-
holu, ekki einu sinni að bera upp bónorð,“ sagði
hann.
Kristínu fannst Jónanna nokkuð rjóð á vang-
ann, þegar hún kom inni í eldhúsið með marga
böggla af varningi, sem hún ætlaði til jólanna.
„Ég get sagt þér góðar fréttir. Ég get fengið
að sitja á sleða, ef ég doka við fram til klukkan
tvö svo að ég tók vel út, fyrst ég þarf ekki að
bera það. Svo að þetta varð eftir allt saman mesti
happatúr.“
„Hvaða höpp fleiri?“ spurði Kristín og brosti.
Þá roðnaði Jónanna enn meira.
„Ja, það er auðvitað sleðaferðin," sagði Jón-
anna. „Og svo þetta lán, að ég náði hingað í gær,
áður en hríðan skall yfir. Og þess vegna gat ég
stumrað yfir Páli mínum, þó að ég viti, að þú
hefðir gert það líka.“
„Ekki eins vel og þú, með þínar lærðu ljós-
móðurhendur,“ sagði Kristín. „Ef hann hefði ekki
litið svona hræðilega út í andlitinu, hefði mér
dottið í hug að hann hefði þakkað þér fyrir með
kossi. Þú leizt svo ánægjulega út, þegar þú komst
frá honum.“
„Nei, hann er nú ekki svoleðis maður, að hann
sé með kossaflens,“ sagði Jónanna.
Svo bauð hún Kristínu að baða litlu telpuna
og dáðist að því hvað hún væri stór og falleg.
Þá var barið að dyrum og Kristín varð að fara
fram og opna fyrir gestinum. Jónanna þekkti
þegar málróm gestsins. Það var Ráða. Hún heyrði
að hún var að spyrja eftir Páli. Nú hefur Siggi
sent hana til þess að grenslast um, hvort hann
væri alvarlega veikur. Var náttúrlega smeykur
um, að hann yrði kærður fyrir óþokkaháttinn og
þyrfti að fara fyrir rétt. Sök bítur sekan, hugs-
aði Jónanna.
Ráða var nú komin inn í eldhús og rausaði um,
hvað þar væri notalegt.
„Og þarna stendur kaffikannan á vélinni. Ekki
er það lakara,“ sagði hún brosleit. „Er Jónanna
annars hérna? Hún hefur þó líklega ekki farið
heim í gærkvöldi í hríðinni, sem þá skall á? Svo
hefur hún auðvitað þurft að vaka yfir Páli
vesalingnum.“
„Það þurfti víst enginn að vaka yfir honum.
En hún svaf hérna í nótt og er nú að baða dóttur
mína héma inni.“
„Sigurður hefði sjálfsagt fylgt henni, ef hún
hefði getað þegið það,“ sagði Ráða.
„Veðrið hefði víst ekki batnað neitt, þó að hún
hefði fylgzt með honum,“ sagði Kristín.
Jónanna kom nú fram með barnið á hand-
leggnum og heilsaði Ráðu brosandi.
„En hvað þú ert glöð og móðurleg yfir barn-
inu. Náttúrlega fyrirboði þess að þú farir að verða
mamma sjálf,“ sagði Ráða.
„Ég er nú búin að eignast nokkur ljósbömin
og hef gaman af að sjá þau stækka og fríkka,
blessaða kroppana. Ég veit ekki hvort ég yrði
nokkuð ánægðari, þó að ég hefði fætt þau sjálf,“
sagði unga ljósmóðirin.
„Ég hef nú bara ekki séð þig svona glaðlega,
síðan í Sellandi forðum. Við gleymum nú varla
vikunum þeim,“ sagði Ráða og virti Jónönnu
fyrir sér.
„Það er ólíklegt,“ var það eina sem Jónanna
sagði.
Kristín var búin að skerpa á könnunni.
„Þú ert víst sannarlega í þörf fyrir góðan kaffi-
sopa, Ráða mín, að vera búin að þramma ofan
frá Háaleiti í þessari líka ófærð, og komin alla
leið hingað svona eldsnemma,“ sagði Kristín.
„Ég er orðin óvön því að sofa allt of lengi fram
á morguninn þessar vikur, sem liðnar eru af þess-
um leiðindavetri. Og þær eru þó nokkrar vatns-
föturnar, sem ég verð að kjagast með á degi
hverjum í lömbin og beljuna. Eiginlega er það,
karlmannsverk en ekki konu, þó að mér sé boðið
upp á það,“ sagði Ráða.
„Líklega ber hann þó vaitnið handa skepnun-
um, þegar hann er úr frá,“ sagði Kristín.
„Það gerir hann ekki. Hann lítur áreiðanlega
á þessar skepnur eins og honum komi þær ekkert
við,“ sagði Ráða og stundi mæðulega.
„Hvað svo geta þeir þrír fullorðnir karlmenn-
irnir haft að gera þarna fram frá? Er svona margt
féð hjá þeim?“ spurði Kristín.
„Það er nú líklega eitt af því, sem fáir geta
svarað, hvað þeir hafa margt á fóðrum. Svo bara
drífa þeir á mig tututgu lömb til að hirða. Held-
urðu að ég fái að vita af því,“ sagði Ráða. Svo
bætti hún við: „Eiginlega kom ég hingað til þess
að reka erindi Sigurðar. Harm sagðist ekki nenna
ofan eftir, sagðist hafa verið búin að híma hér
nógu lengi í gærdag, og ekki svo mikið að hann
fengi úttekt, heldur kom allslaus heim. Mér heyrð-
ist hann segja, að Pétur oddviti hefði kennt sér
um að Páll hrasaði til og meiddi sig. Hvernig
líður honum annars, vesalingnum? Ég held bara
að Sigurður hafi sama sem ekkert sofið í nótt út
af þessu,“ rausaði Ráða.
„Það hefur þá sannazt þar, að sök bítur sekan,“
sagði Jónanna.
Ráða horfði á hana hissa.
„Hann bauðst til að ná í meðul eða lækni, ef
þess þyrfti með,“ sagði Ráða.
Þær Kristín og Jónanna litu kímileitar hvor
á aðra.
„Sjáum til hvað hann er artarlegur, þegar mest
á ríður,“ sagði Kristín.
„En honum er alveg óhætt að lúra rólegum.
Páll er úti í búð eins og hann er vanur og þarf
vonandi hvorki lækni eða meðal í*þetta sinn, enda
hefði Siggi á Barði áreiðanlega orðið sá síðasti,
sem beðinn hefði verið að fara þá sendiför," sagði
Jónanna.
Hann hefur þá líklega gert heldur mikið úr
meiðslum Páls eins og fleiru. Bölvaður ýkjumar
í honum! Ég hefði svo sem átt að þekkja það,“
sagði Ráða. „Hann sagði að Páll hefði legið eins
og dauð skepna fyrir utan búðardyrnar, og allur
blóðugur, þegar hann hefði verið borinn inn,“
bætti hún við.
„Það var náttúrlega satt,“ sagði Kristín. „En
við gerðum allt sem við gátum til þess að koma
honum aftur til meðvitundar. Og það tókst eins
og flest, sem tvær konur vilja. Okkur þykir báð-
um jafn vænt um hann og honum einnig um
okkur.“
Ráða horfði hálfvandræðalega á þær til skiptis
og vissi ekki hvað hún átti að segja við þessari
hreinskilnislegu játningu Kristínar.
Svo kom það.
„Jæja, ég get þá glatt hann með því, að Páll
sé orðinn svo hress að hann sé farinn að afgreiða
í búðinni. En mikill bölvaður asni er þessi maður.
Ég ætti að þekkja hann frá fornu fari, að látast
vera meðvitundarlaus. Og svo kominn í búðina
eftir nokkrar klukkustundir. Þakka þér svo fyrir
kaffið, K-ristín mín. Það var notalegt að renna
því niður. Verið þið svo blessaðar báðar.“
„Þú skalt segja Sigga það, að við höfum báðar
sofið hjá Páli í nótt og strokið honum og vermt
hann, þangað til hann varð albata. Hann hefur
áreiðanlega meiri konuhylli en Siggi á Barði,“
kallaði Kristín á eftir henni og skellhló. '
„Sú gerir svei mér mat úr þessu,“ sagði Jón-
anna og hristi höfuðið.
i