Lögberg-Heimskringla - 22.01.1970, Síða 7

LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGlNN 22. JANÚAR 1970
7
Hljómkviða
Framhald af bls. 5.
stóðu þarna öll í kring með
opinn munn og voru forvitn-
in uppmáluð. Ó, hvað þessi
kveðja var fjarlæg því, sem
ég hafði óskað mér. Það var
aðeins hún litla Charlotte mín,
serp tók danssporið og klapp-
aði saman lófunum, þegar hún
skildi, að eitthvað nýtt og eitt-
hvað lifándi kæmi út úr vagn-
inum. En hin, sem mótuð eru
í anda móður sinnar, voru
ekki lengi að kæla hrifningu
hennar og láta hana haga sér
eins og þau.
Um stund ríkti mikil ringul-
reið. Þar sem hvorki kona mín
né börn vissu ennþá að stúlk-
an var blind, gátu þau ekki
skilið hina miklu umhyggju
mína fyrir hverju fótmáli
hennar. Það kom líka fát á
mig að heyra undarlegar stun-
ur frá vesalingnum um leið
og ég sleppti hendi hennar,
sem ég hafði haldið í alla
leiðina. Það var ekki eins og
þessi hljóð kæmu frá mann-
legri veru, þau minntu á
kveinstafi og væl í litlum
hvolpi. I fyrsta sinn var hún
nú slitin frá sínum þrönga
hring, þeirri veröld, sem hún
hafði skynjað. Hnén létu und-
an og þegar ég ýtti stól til
hennar, þá hneig hún niður á
gólfið eins og hún kynni ekki
að setjast. Ég studdi hana að
arineldinum, og hún róaðist
dálítið, þegar hún gat hniprað
sig safnan á svipaðan hátt og
þegar ég sá hana fyrst við ar-
inn gömlu konunnar, þar sem
hún hallaði sér upp að arin-
hyllunni. í vagninum hafði
hún líka sigið úr sætinu og
setið alla leiðina í hnipri við
fætur mína. Kona mín kom
mér nú til hjálpar. Það sem
henni flýgur í hug á stundinni
er alltaf bezt og eðlilegast, en
skynsemi hennar á í sífelldri
baráttu við tilfinningamar og
ber oft hærri hlut.
„Hvað hefir þú hugsað þér
að gera við þetta?“ spurði hún
þegar stúlkan hafði komið sér
fyrir.
Mér rann kalt vatn milli
skins og hörunds, þegar ég
heyrði hana nota þetta hvoru-
kynsorð og átti bágt með að
dylja, hve reiður ég varð. En
þareð ég var ennþá niðursokk-
inn í djúpar og friðsamlegar
hugleiðingar, hélt ég mér í
skefjum. Ég snéri mér að þeim
öllum, sem s t ó ð u þarna í
hring, lagði höndina á höfuð
blindu stúlkunnar og sagði
eins hátíðlega og mér var
unnt:
„Ég er kominn aftur með
týnda sauðinn.“
En Amelie viðurkennir ekki,
að nokkuð óskynsamlegt sé í
kenningu guðspjallanna. Ég
sá, að hún ætlaði að hreyfa
mótmælum, og þá gaf ég Söru
og Jacques merki, því þar eru
vön okkar smávægilegu hjóna-
bandserjum, og hafa yfirleitt
lítinn áhuga á þeim (svo mér
finnst' oft nóg um) og þau
náttúrunnar
fóru með tvö yngstu bömin
út úr herberginu. Þareð kona
mín var ennþá agndofa og
töluvert heiftúðug að mér
fannst, vegna nærveru hins
óboðna gests, sagði ég:
„Þú getur talað, þó hún sé
hér, vesalings bamið skilur
ekkert.“
Þá byrjaði Amelie að lýsa
því yfir, að hún hefði sannar-
lega ekkert við mig að segja
— það er hinn venjulegi und-
anfari allra lengstu útskýring-
anna —, og hún yrði bara að
sætta sig við duttlunga mína
eins og venjulega og þeir væru
eins f j a r 1 æ g i r heilbrigðri
skynsemi og hugsast gæti. Ég
hefi áður minnst á, að ég hafi
alls ekki verið ákveðinn, hvað
ég ætti að gera við þetta bam.
Ég hafði þá ekki ennþá eygt
þann, möguleika, eða þá mjög
óljóst, að láta hana dvelja á
heimili okkar. Ég get hér inn
bil sagt, að það hafi verið
Amelie sem hafði komið með
þá hugmynd þegar hún spurði
mig hvort við værum ekki,
„nú þegar nógu mörg í heim-
ilinu“. Hún lýsti því yfir, að
ég ganaði alltaf áfram án þess
að gefa nokkurn gaum að
þreki þeirra, sem fylgdu mér.
Fyrir sitt leyti áliti hún að
fimm börn nægðu og eftir
fæðingu Claude (sem einmitt
í þessu andartaki fór að há-
skæla í vöggunni, eins og
hann hefði heyrt nafn sitt
nefnt) hefði hún fengið nægju
sína og hún vissi ekki, hvað
hún ætti til bragðs að taka.
Við fyrstu ásakanir hennar
voru nokkur orð Krists nærri
komin fram á varir mínar, en
ég stillti mig, samt sem áður,
því mér finnst það ósæmilegt
að notfæra mér vald hinnar
heilögu bókar, til að verja
gerðir mínar. En, þegar hún
talaði um þreytuna, þá varð
ég sneyptur, því ég verð að
játa að oftar en einu sinni
hefi ég látið konu mína líða
vegna afleiðinga af snöggri
hrifningu minni og ónær-
gætnu kappi. En ásökun henn-
ar hafði þrátt fyrir allt upp-
lýst mig um skyldu mína. Ég
sárbændi Amelie, eins blíðlega
og ég gat, að athuga hvort að
hún mundi ekki hafa hagað
sér eins í mínum sporum, og
hvort henni hefði verið mögu-
legt að yfirgefa slíkan vesal-
ing í neyð, þegar hann átti
engan að. Ég bætti við, að ég
gerði mér enga tálvon um, að
það bættist ekki við auka erf-
iði hjá henni við að annast
þennan sjúka gest og mér
þætti fyrir að geta ekki oftar
verið henni til aðstoðar. Á
þennan hátt reyndi ég að sefa
hana, sem bezt ég gat. Og ég
sárbændi hana að leggja ekki
fæð á saklausa stúlkuna, því
ekki ætti hún það skilið. Þá
benti ég henni á, að nú væri
Sarah nógu gömul til að geta
hjálpað henni meira framveg-
is og Jacques þyrfti ekki leng-
ur á hjálp hennar að halda. í
stuttu máli, Drottinn lagði
mér orð í munn sem þurfti til
þess að hjálpa henni að fallast
á það, sem ég er sannfærður
um, að hún hefði tekið að sér
af sjálfsdáðun, ef hún hefði
fengið ráðrúm til íhugunar, og
ég hefði ekki tekið fram fyrir
hendur hennar og komið
henni á óvart.
Mér fannst á f o r m mitt
nokkurnvegin vera að komast
í gegni og mín góða Amelie
vera orðin vinveitt Gertrude.
En allt í einu blossaði reiðin
upp í henni aftur. Hún hafði
tekið lampann upp og ætlaði
að athuga telpuna nánar, en
þá varð hún vör við að hún
var morandi í lús.
„Hún er lúsug, hrópaði hún.
Farðu strax og burstaðu þig.
Nei, ekki hérna. Burstaðu föt-
in þín úti. Ó, guð minn góður.
B ö r n i n verða löðrandi af
þessu. Það er ekkert til sem
mér finnst eins viðurstyggi-
legt og lús.“
Óneitanlega var vesalingur-
inn litli morandi í lús. Ég gat
ekki neitað því, að mig hryllti
við tilhugsunina um að ég
hefði haldið henni lengi þétt
upp að mér í vagninum.
Þegar ég kom inn aftur
nokkrum mínútum seinna, eft-
ir að hafa þvegið mér eins vel
og ég gat, sá ég, að kona mín
hafði hnigið niður í stól og
falið höfuðið í höndum sér og
grét beisklega.
„Ég ætlaði sannarlega ekki
að ofbjóða sálarþreki þínu á
þennan hátt, sagði ég ástúð-
lega við hana. En hvað sem
öðru líður, það er orðið áliðið
og maður sér ekki nógu vel
til hérna. Ég ætla að vaká og
gæta eldsins og telpan getur
sofið þarna nálægt. Á morgun
klippum við svo af henni hár-
ið og þvoum hana rækilega.
Þú þarft ekki að annast hana
fyrr en þú hefir ekki lengur
óbeit á henni.“ Og ég bað
hana að minnast ekkert á
þetta við börnin.
Það var komið að kvöld-
verði. Skjólstæðingur minn át
græðgislega fullan súpudisk,
sem ég rétti henni og gamla
R o s a 1 i e okkar sendi henni
margar reiðilegar augnagotur
meðan hún bar á borðið. Það
hvíldi þögn yfir borðhaldinu.
Mig hefði langað til að skýra
frá ævintýri mínu, tala við
bömin, hræra hjörtu þeirra
með því að láta þau skilja og
finna hve ömurlegt það er að
búa við algjöra örbirgð. Ég
vildi v e k j a meðaumkvun
þeirra á gestinum, sem Guð
hafði boðið okkur að taka á
móti. En ég var hræddur um
að vekja aftur reiði Amelie.
Það viritist eins og skipun
hefði verið gefin um að láta
eins og ekkert hefði komið
fyrir og gleyma atvikinu, þó
ekkert okkar hafi auðvitað
getað hugsað um nokkuð ann-
að.
Ég var mjög hrærður, þeg-
ar, rúmum klukkutíma eftir
að allir voru háttaðir og Ame-
lie hafði skilið mig eftir einan
í stofunni, að ég sá hana Char-
lotte mína litlu gægjast inn
um hálfopnar dyrnar og læð-
ast hljóðlega inn, berfætta og
í náttkjólnum. Hún vafði
handleggjunum um háls minn
og faðmaði mig ofsalega.
„Ég var ekki búin að bjóða
þér almennilega góða nótt“
hvíslaði hún. Þá benti hún
með 1 i 11 a vísifingrinum á
blindu telpuria, sem svaf ró-
lega, því hún var forvitin og
langaði að sjá hana áður en
hún færi að sofa.
„Hversvegna kyssti ég hana
ekki? hvíslaði hún.
— Þú kyssir hana á morg-
im. Við skulum láta hana eiga
sig núna. Hún sefur“, sagði ég
og fylgdi henni að hurðinni.
Þá settist ég aftur og vann
fram undir morgun við lest-
ur eða að undirbúningi næstu
predikunnar minnar.
Það er áreiðanlegt, hugsaði
ég með sjálfum mér að Char-
lotte virðist miklu ástúðlegri
núna heldur en eldri börnin.
Þegar þau voru á hennar aldri
vöfðu þau mér öll um fingur
sinn. Jafnvel Jacques, stóri
drengurinn minn, sem núna
er svo fjarlægur og hlédrægur
. . . Maður heldur að þau séu
ástúðleg, en þau bara smjaðra
og kjassa mann. — Framh.
BÆNDUR Á HÉRAÐI
SAKNA ENN FJÁR
í veðrinu, sem gerði á laug-
ardaginn var, varð fé víða illa
úti. I Möðrudal hafa menn
leitað í allan dag og fundið
nokkuð af fénu sem vantaði.
Um kl. 14 í dag kom maður
frá Egilsstöðum með snjósleða
að Möðrudal og var þá unnt
að leita miklu stærra svæði.
Það fé, sem fannst í dag var
ekki í fönn, en svo brynjað
að það gat enga björg sér
veitt. Það hefur tófan notað
sér og fundu Möðrudælingar
eina kind dýrbitna í dag.
Mikill ferill er á þessum
slóðum eftir tófu, og óttast
Möðrudælingar að fleira fé
fari í varginn, enda hægt um
vik fyrir hana að afla sér ný-
metisins. Á Jökuldal mun eitt-
hvað af fé hafa verið úti í
veðrinu og bárust þær fréttir
þaðan að tófan hefði drepið
þrjár kiindur frá einum bæ og
bitið einhverjar fleiri. Hefur
dýrbítur þessi sýnilega dá-
læti á heitum réttum, því að
hann hefur ekki snert við
kindum, sem farnar eru að
kólna, en drepið sér nýja
kind í hverja máltíð.
Einmig er á Jökuldalsheiði
mikill tófuferill og mun eitt-
hvað af tófu hafa gengið úti
á þessu s v æ ð i síðastliðið
sumar, en Jökuldalsheiði og
Möðrudalsöræfi eru mjög víð-
áttumikil og erfitt að finna
bústaði lágtófu. Á efra Jökul-
dal fórst eitthvað af fé í grafn-
ingum og skurðum, en hættur
eru þar jafnan miklar er ger-
ir stórhríð í fyrstu snjóum.
Eins og getið var í blaðinu
í gær var ófundið um 60 fjár
af þeim 200 kinda fjárhóp
Möðrudælinga, sem úti var í
Veðrihu. Sökum þess að leit-
armenn voru mjög dreifðir og
ekki náðist til þeirra allra,
lágu ekki fyrir tölur um fjölda
þess fjár, sem bjargað hafði
verið.
Þess má geta að nær ógern-
iimgur hefði verið að leita fjár
eftir veðrið um heiðamar
eystra, ef menn hefðu ekki
haft snjósleða, en heita má að
ófært sé yfir afréttinn nema
á snjófarartækjum.
MgbL 15. nóv.
Two-below-zero, Don Knight, in Mission Improbable, one of
many great produciions in the all new edilion of Ice Capades
opening Thursday, January 29 at The Winnipeg Arena for 5 *
nights and 3 matinees through Tuesday, February 3.