Lögberg-Heimskringla - 12.02.1970, Blaðsíða 7

LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 12. FEBRÚAR 1970
Hljómkviða nóttúrunnar
Framhald af bls. 5.
nokkuð við það að athuga, og
svo fór hann. Örh'tið seinna
gékk ég hljóðlega niður stig-
ann og opnaði kirkjuhurðina
á þann hátt að hún héldi, að
ég væri að koma.
„Jæja, Gertrude. Ertu til að
koma heim? Hvernig gekk
með orgelleikinn?
„Jú, ágætlega, sagði hún og
rödd hennar var alveg eðli-
leg. í diag held ég að mér hafi
farið mikið fram.“
Ég varð harmi lostinn, en
hvorugt okkar minntist á at-
burðinn, sem ég var að segja
frá.
Ég var óþolinmóður eftir að
vera einn með Jacques. Kona
mín, Gertrude og bömin voru
vön að hátta fljótlega eftir
kvöldmatinn, en við feðgamir
u n n u m kappsamlega fram
eftir kvöldi að skriftum. Ég
beið eftir þeirri stund. En áð-
ur en ég ætlaði að tala við
hann varð ég svo órólegur, og
gat ekki hafið máls á því, sem
kvaldi mig svo mjög. Og það
var hann, sem allt í einu rauf
þögnina og tilkynnti mér þá
ákvörðun sína að verða heima
hjá okkur í öllu fríinu sínu.
Nú, en fyrir fáum dögum
hafði hann talað við okkur
um ferðalag, sem hann lang-
aði til að fara upp í Há-Alp-
ana, og konunni minni og mér
leizt mjög vel á það. Ég vissi
að T . . . vinur hans, sem
hann ætlaði að ferðast með,
beið eftir honum. Það var því
augljóst, að þessi skyndilega
breyting stóð í sambandi við
atburðinn, sem kom mér svo
á óvart. Ég varð hamslaus af
reiði, en ég þorði ekki að
missa taumhald á mér, hélt
að sonur minn myndi þá
missa allt traust á mér. Ég
óttaðist líka að láta þau orð
mér um munn fara, sem ég
mundi iðrast síðar, svo að ég
lagði mig allan fram um að
halda mér í skefjum og sagði
eins eðlilega og ég gat:
„En ég hélt að T . . . reiddi
sig á þig.
„Nei, hann gerir það nú
ekki alveg, og þar að auki
verður hann ekki í neinum
vandræðum um að fá annan
í staðinn fyrir mig. Og ég
hvíli mig alveg eins vel hérna
eins og í Oberland, og ég held
líka, að ég geti varið tíma
mínum betur en í fjallgöng-
um.
— Jæja, sagði ég, er það
eitthvað hér, sem þú ætlar
þér að fást við?“
Hann horfði á mig. Hann
hafði heyrt háðið í rödd
minni, en þar sem hann grun-
aði ekki ennþá ástæðuna sagði
hann frjálslega:
„Þér vitið, að ég hefi alltaf
kosið lestur fram yfir fjall-
göngur.“
— Já, vinur minn, sagði ég
og starði á hann. En heldurðu
ekki, að orgelkennsla hafi
jafnvel enn meira aðdráttar-
afl fyrir þig en lestur?
Vafalaust fann hann, að
hann roðnaði, því að hann bar
höndina upp að enninu, eins
og til að skýla augunum gegn
ofbirtu. En hann jafnaði sig
nærri strax og sagði með
röddu, sem ég hefði óskað að
hefði ekki verið jafn örugg:
„Ásakið mig ekki of mik-
ið, faðir minn. Það var alls
ekki meiningin að halda
neinu leyndu fyrir yður, en
þér hafið bara orðið fyrri til
að skilja það, sem ég ætlaði
að játa fyrir yður.“
Hann talaði hægt eins og
hann væri að lesa í bók, og
lauk við setningarnar jafn ró-
legur, fannst mér, og þetta
kæmi honum ekkert við.
Þessi frábæra sjálfsstjóm,
sem hann sýndi, gerði mig
frávita. Hann fann, að ég ætl-
aði að grípa fram í, og lyfti
upp hendinni eins og til að
segja: Nei, þér getið talað á
eftir, lofið mér að ljúka við
að segja það sem ég þarf. En
ég greip í handlegg hans og
hrissti hann.
„Ég kysi fremur að sjá þig
aldrei aftur,“ h r ó p a ð i ég,
„heldur en þú settir blett á
hina hreinu sál Gertrude. Ég
hlusta ekki á játningu þína.
Það er viðurstyggileg rag-
mennska að níðast á veikleika
hennar, sakleysi og hrein-
leika. Ég hefði aldrei trúað,
að þú gerðir þig sekan um
slíkt. Og þú talar svo við mig
um þetta með köldu blóði . . .
Hlustaðu nú vel á mig. Ég ber
ábyrgð á Gertrude, og ég líð
það ekki degi lengur, að þú
talir við hana, að þú snertir
hana, að þú horfir á hana.“
— „En faðir minn, sagði
hann jafn rólega og áður, og
það gerði mig örvita, „þér
megið trúa því, að ég virði
Gertrude jafnmikið og þér
gerið sjálfur. Þetta er undar-
legur misskilningur hjá yður,
ef þér haldið, að það sé eitt-
hvað ámælisvert, ég segi ekki
í framkomu minni, heldur í
fyrirætlunum mínum leynd-
ustu tilfinningum. Ég elska
Gertrude, og virði hana —
skal ég segja yður — jafnmik-
ið og ég elska hana. Hug-
myndin að koma henni í
vandræði, misnota sakleysi
hennar og blindu er mér jafn-
mikil viðurstyggð og yður.“
Þá sór hann og sátt við lagði,
hvað hann vildi vera henni,
og það var að vera stoð henn-
ar, vinur og eiginmaður. Og
hann hafði álitið, að hann ætti
ekki að tala um þetta við mig
fyrr en hann væri ákveðinn
að giftast henni. Gertrude
sjálf vissi ekkert um þetta
ennþá, því hann hefði viljað
tala við mig um þetta fyrst.
„Þetta er játning mín til yðar,
bætti hann við, „og þér megið
trúa því, að ég hefi ekkert
annað að játa.“
Þessi orð gerðu mig alveg
ilamaðan. Á meðan ég hlust-
aði á hann, fann ég, hvemig
æðamar tútnuðu við gagn-
augun á mér. Ég hafði ekki
búist við öðru en ásökunum,
en þar sem ég gat ekki
hveykslast á n o k k r u , sem
hann sagði, stóð ég uppi ber-
skjaldaður og þegar hann
hafði lokið máli sínu vissi ég
ekkert, hvað ég ætti að segja
við hann.
„Við skulum fara að hátta“
sagði ég eftir langa þögn. Ég
stóð á fætur og lagði höndina
á öxlina á honum. „Á morg-
un segi ég þér hug minn um
þetta.“
— Segið mér að minnsta
kosti að þér séuð ekki reiður
við mig.“
— Ég verð að hugsa um
þetta í nótt.“
Þegar ég sá Jacques aftur
næsta dag fannst mér í raun
og veru, að ég vera að horfa
á hann í fyrsta sinn. Allt í
einu sá ég, að sonur minn var
ekki lengur bam, heldur ung-
ur maður: á meðan ég leit á
hann sem barn þá var þessi
ást, sem ég hafði af tilviljun
komist á snoðir um, kjánaleg.
Alla nóttina hafði ég verið
að telja sjálfum mér trú um,
að þetta væri allt eðlilegt og
venjulegt. En hversvegna
magnaðist þá óánægja mín
svona? Það skyldi ég ekki
fyrr en seinna. Á meðan varð
ég að tala við Jacques og láta
í ljós ákvörðun mína. Bæði
eðlishvöt mín og rödd sam-
viskunnar vöruðu mig við, að
það þyrfti að hindra þessa
giftingu, hvað sem það kost-
aði.
Ég fór með Jacques langt
inn í garðinn og þar spurði
ég hann fyrst:
„Hefurðu látið eitthvað í
ljós við Gertrude?
— Nei, sagði hann, kannske
finnur hún, að ég elska hana,
en ég hefi ekki játað neitt.
Jæja. Þú verður að lofa
mér að tala ekki um þetta við
hana ennþá.
— Faðir minn. Ég hefi á-
kveðið að hlýða yður, en má
ég ekki fá að vita um ástæð-
ur yðar fyrir þessu?“ Ég hik-
aði, ég var í vafa um, hvort
það væri viturt af mér að
segja það, sem mér kæmi
fyrst í hug. í sannleika sagt
var það fremur samvizka mín
heldur en skynsemi, sem réð
gjörðum mínum.
„Gertrude er of ung, sagði
ég að lokum. Hugsaðu þér
hún er enn ófermd. Hún hef-
ur ekki ennþá gengið til alt-
aris. Þú veizt að því miður
var hún ekki eins og önnur
böm og hún byrjaði ekki að
þroskast fyrr en mjög seint.
Hún yrði vafalaust of við-
kvæm og full af trausti við
fyrstu ástarorðin, sem hún
heyrði. Og þessvegna er það
einmitt svo mikilvægt að
segja þau ekki, því það er
ódrengilegt að taka á sitt vald
þann, sem ekki getur varið
sig. Ég veit, að þú ert enginn
hugleysingi. Þú segir að til-
finningar þ í n a r séu ekki
ámælisverðar, ég segi, að þær
séu vítaverðar, því þær eru
ótímabærar. Gertrude þekkir
ekki ennþá varasemi svo við
verðum að vera gætnir henn-
ar vegna. Það er að hafa
hreina samvizku.
Það hefir alltaf verið mikill
kostur á Jacques, að til þess
að halda honum í skefjum
hefur nægt að segja þessi ein-
földu orð. „Ég skírskota til
samvizku þinnar,“ og þetta
notaði ég oft, þegar hann var
bam. Samt sem áður horfði
ég á hann og hugsaði, að ef
Gertrude gæti séð hann núna
mundi hún ekki getað annað
en dáðst að þessum háa
granna pilti, sem er í senn
svo beinvaxinn og sveigjan-
legur, þessu fallega slétta
enni, h|reina augnatilliti,
þessu andliti, sem er ennþá
barnslegt, en sem alvöru-
skuggi nú grúfði yfir. Hann
var berhöfðaður og jarpt hár-
ið, sem var frekar langt um
þessar mundir, var örlítið
VINAFÉLAG
LÖGBERGS-
HEIMSKRINGLU
Gottfred Hjaltalin,
Wiinnipeg, Man.
Mrs. Gyda Norman,
Foam Lake, Sask.
Mrs. Bothildur Johnson,
Gimli, Man.
Mrs. S. Eyjolfson,
Seattle, Washington
Sigurdur Hallgrimson,
Glenboro, Man.
Mrs. Sigrun Thorgrimson,
Winnipeg, Man.
Guðmundur Thorsteinsson,
Los Angeles, Califomia
Mrs. G. Magnusson,
Arborg, Man.
Mrs. B. Bjornson,
Lundar, Man.
Dr. og Mrs. Richard Beck,
Victoria, B.C.
Mrs. Thordis Fisher,
Vancouver, B.C.
Palmi Johnson,
Winnipeg, Man.
O. Olafson,
Riverton, Man.
Mrs. Lena Peterson,
Gimli, Man.
Mr. og Mrs. Adolf L. Holm,
Gimli, Man.
Prof. Hermann Palsson,
Edinburg, Scotiand
hrokkið upp við gagnaugað.
og huldi eyrun að hálfu leytíi.
„Það er annað, sem ég verð
að biðja þig um“, hélt hann
áfram og stóð upp af bekkn-
um, þar sem við höfðum set-
ið. „Þú hafðir áformað, sagð-
irðu, að fara burtu eftir morg-
undaginn. Ég bið þig um að
breyta ekki þessari brottför.
Þú áttir að vera burtu í einn
mánuð. Ég bið þig um að
stytta ekki þessa ferð um einn
e i n a s t a dag. Samþykkirðu
það?“
— Gott og vel faðir minn,
ég skal hlýða yður.“ En ég
sá, að hann náfölnaði, jafnvel
varirnar urðu litlausar. Ég
taldi mér trú um, að svo
snögg undirgefni sýndi að ást
hans væri ekki mjög sterk.
Mér var þetta óumræðilegur
léttir. Þar að auki snart auð-
sveipni hans mig.
„Nú þekki ég bamið, sem
ég elska“, sagði ég blíðlega
við hann og dró hann til mín
og snart enni hans með vör-
um mínum. Hann hörfaði
undan en ég lézt ekki taka
K. Frederickson,
Vancouver, B.C.
J. H. Johnson,
Bakersfield, California
Gestur PauLson Sr.,
Hecla, Man.
Hon. J. T. Thorson,
Ottawá, Ont.
John J. Johnson,
Vogar, Man.
Mrs. J. S. Christopherson,
Surrey, B.C.
Mr. og Mrs. H. F. Danielson,
Winnipeg, Man.
Snorri Rognvaldsson,
Lundar, Man.
Oskar Johnson,
Whitehorse,
Yukon Terrirories
H. Gudmundsson,
Vancouver, B.C.
Thor H. Johnson,
Willowdale, Ont.
Mrs. Herdis Eirikson,
Gimli, Man.
Mrs. Johanna Anderson,
Box 188,
Glenboro, Man.
Mrs. Thura Nimmons,
Betel Home,
212 Manchester Avenue,
Selkirk, Man.
Miss Jennie Johnson,
201-41 Balmoral Street,
Winnipeg 1, Man.
VINAFÉLAG LÖGBERGS-HEIMSKRINGLU
Undirritaður kaupandi L.-H. óskar hérmeð, að verða
skráður í vinafélag Lögbergs-Heimskringlu og þar með
að borga $3.65 til viðbótar hinu tilskylda áskriftargjaldi
árlega.
Nafn (Name) .................................
Address......................................
MUNIÐ VINAFÉLAG LÖGBERGS-HEIMSKRINGLU
eftir því.
Framhald.