Lögberg-Heimskringla - 16.07.1970, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 16. JÚLÍ 1970
GUÐRÚN FRÁ LUNDI:
NÁTTMÁLASKIN
Skáldsaga
Jónanna greiddi sér og drakk morgunkaffið,
áður en hún fór inn til systur sinnar. Hún hafði
búizt við að hún liti verr út. Sæja brosti, þegar
hún sá systur sína.
„Ég er búin að þrá þig mikið, Jónanna mín.
Ég ligg hér og get ekkert gert fyrir þessa bless-
uðu htlu dóttur mína, sem ég þurfti endilega að
eignast. Það hafa víst verið forlög eins og Berg-
ljót okkar var sífellt að tala um. Bara að það
hefði ekki fæðzt lifandi, þá hefði það getað orðið
mér samferða inn í eilífðina, því að þangað er
mér víst ætlað að flytja.“
„Góða bezta, vertu ekki svona svartsýn. Þó að
ég skilji þig vel, máttu ekki hugsa svona. Þú átt
eftir að verða frísk og koma út í sveitina okkar
og hugsa um litlu stúlkuna þína. Ef þessi kona
getur ekki haft hana, fer ég með hana heim, þó
að það verði til þess að þú getur ekki séð hana
eins oft og ef hún væri hérna nær þér. Ingunn
frænka hugsar um hana, þegar ég er ekki heima.
Þú þekkir hana að því að hún gerir ekkert utan
við sig.“
„Ég hef ekki séð litlu stúlkuna mína síðan
hún fæddist, blessað bamið. Það hefur ekki verið
veður til þess að fara með smáböm á milli húsa.
Ljósmóðirin tók það og ætlaði að hafa það hjá
sér. En það urðu ekki nerna fjórir dagar, því að
hún var sótt upp í sveit. Þá vom engin önnur
ráð en biðja aumimgja konuna móðir hans að
taka það, meðan ljósan yrði í burtu. Þú ættir að
líta inn til hennar. Ég efast ekki um að hún geri
það sem hún getur, en þetta er síhóstandi vesal-
ingur. Kannski með tæringu. Það lítur út fyrir
að sá sjúkdómur sé að hertaka aðra hverja mann-
eskju í byggðarlaginu. En Bjössi er ákaflega á-
nægður yfir að hafa bamið á heimili sínu. Ég
býst við að honum þýki vænna um það en mér.“
„Það ér skemmtilegt fyrir þig,“ sagði Jónanna.
„Já, hamn hefur reynzt mér mikið betur en
ég bjóst við. Hann kom oft til mín, meðan ég var
hjá kaupmannshjónunum, og hann hefur komið
hingað inn til þess að vita, hvort hann gæti ekki
gert eitthvað fyrir mig. En ég finn að ég á það
ekki skilið, því að ég hef verið óttalega kaldlynd
við hann, enda hefur hamn ekki verið fegraður
í mínum augum. Þau eru ekki hátt skrifuð for-
eldramir hans hjá heldra fólkinu héma, bláfátæk
og karhnn og strákurinn báðir drykkfelldir.“
„Þú skalt bara ekkert hugsa um, hvað um hann
er sagt. Ef hann reynist þér og baminu vel, er
hann ágætur. Hugsaðu þér bara að taka hann að
þér fyrir fullt og allt og þá fer barnið ykkar
ekki til vamdalausra. Þá hlýtur þér að fara að
batna. Þetta er ég búin að taka að mér drykkju-
mann, hvemig sem mér ferst að umbera breysk-
leika hans.“
„Ó, hann Páll er svo indæll,“ greip Sæja fram
í fyrir henni. „Það er hægt að fyrirgefa honum
allt.“
„Ætli það sé ekki hægt að fyrirgefa allt,
hverjum sem er, ef maður er nógu sáttfús,11 sagði
Jónanna. „Páll fór fram að Bakka í gærkvöldi
og sagði foreldrum okkar, að þú værir búin að
eignast dóttur. Ég bauð móður minni að koma
með mér inn eftir með skipinu, og var búin að
minnast á það við hana, hvort hún vildi ekki
taka krakkakrílið. En það var hvoru tveggja
ómögulegt, enda gerði ég það bara til þess að
henni fyndist ekki vera gengið fram hjá sér. Hún
er svo ákaflega lítið fyrir börn. Það var faðir
okkar, sem varð fyrir svörunum.“
„Ég man að Bergljót sagði mér það, að amrna
hefði sofið með okkur fyrsta og annað árið. Hún
er víst lítið fyrir smáböm, hún móðir okkar,“
sagði Sæja.
Jónönnu fannst hún hafa orðið talsvert hress-
ari við það eitt að tala við sig þessa stund.
Seinna þennan sama dag gekk hún heim að
húsinu, þar sem foreldrar Sveinbjarnar bjuggu.
Það var lítill torfbær með þilstafni á suðurhlið
og bæjarþili. Gamall maður kom til dyra og
horfði undrandi á gestinn. Jónanna sagði til nafns
síns og bætti því við, að hún ætti systur hér á
sjúkrahúsinu, sem Sæunn héti. Síðan spurði hún,
hvort ekki væri komabam þar hjá þeim, sem
systir sín ætti og sig langaði svo mikið til að sjá.
Gamli maðurinn bauð henni inn. Þau fóm um
hálf dimman gang og inn í baðstofu með tveim
rúmum. Þar sat kona, sem varð jafnhissa á komu
þessarar bráðókunnugu stúlku, sem kom inn með
manni hennar, og hann hafði orðið við dymar.
Jónanna kynnti sig í annað sinn.
Konan var þreytuleg, en góðleg á svip. Hún
spurði strax eftir, hvemig systur hennar liði.
„Hún er vel málhress. Ég er búin að sitja hjá
henni dágóða stund og tala við hana. Þetta er
sjálfsagt frænka litla, sem er undir þessari stáss-
legu sæng þama,“ sagði Jónanna.
„Já, hún er nú þama ennþá. Það gengur ekki
vel að koma henni fyrir,“ sagði konan.
Þá tók húsbóndinn til máls:
„Það er nefínilega svoleiðis að konan mín er
sárlasin og getur ekki hugsað um barnið, þó að
hún sé að reyna það. Svo er líka kíghósti að
stinga sér niður hér í nágrenninu. Við hann erum
við hrædd. Það hfa víst fá börn það af að fá
hann.
Gamla konan tók af honum orðið.
„Við emm alveg í vandræðum. Sveinbjöm
okkar var að hugsa um að fara þama út eftir til
foreldra hennar. Það er sagt að þar séu nóg efni
og góðar ástæður. En ég treysti á ljósmóðurina,
en hún lætur aldrei sjá sig.“
„Það eru þó áreiðanlega alls staðar skárri
ástæður en hér,“ andvarpaði gamli maðurinn.
„Ég kom nú einmitt til að bjóðast til þess að
taka hana að mér, ef faðirinn væri því ekki mót-
fallinn. Ég get lofað því að það verður gert allt
sem hægt er til þess að henni líði vel,“ sagði
Jónanna.
„Ég segi nú bara guði sé lof,“ sagði gamla
konan. „Ég hef verið miður mín af kvíða yfir
því, sem fram undan er. Þá kemur þú eins og
engill sendur af guði til þess að táka þennan
blessaða kropp að þér. Áttu mörg böm sjálf?“
„Ég á ekkert bam. Ég er nýbúin að setja upp
hringinn,“ sagði Jónanna.
„Svo þú átt ekkert bam. Það gæti ég hugsað
mér að aumingja móðirin, sem hggur við dauð-
ans dyr, sé ánægð yfir því að þú tekur bamið
hennar að þér,“ sagði konan.
Armæðusvipurinn var að mestu horfinn af
andhti hennar.
„Ég vona að hún eigi eftir að hressast, bless-
unin hún systir mín,“ sagði Jónanna.
Þá kom ungur piltur inn, án þess að banka.
Það hlaut að vera þessi Sveinbjörn, þó að hann
væri helzt til ungur til þess að vera faðir. Hann
leit spumaraugum til móður simnar. Hún sagði
áður en Jónanna gæti sagt honum nafn sitt og
erimdi:
„Hér er komimn góður gestur, Sveinbjöm
minn. Það er systir Sæunnar. Hún er að hugsa
um að taka bamið í fóstur, ef þér hefur ekkert
orðið ógengt með að koma því niður.“
Hann heilsaði Jónönnu með hlýju hamdtaki og
góðlátlegu brosi á drengilegu andlitinu.
„Það er fallega hugsað,“ 9agði hann. „Það er
alls staðar kíghósti hér í nágrenninu. En ég get
ekki látið hana þangað sem hann er. Hefurðu
fundið systur þína?“
„Já, ég er búin að sitja góða stund hjá henni.
Hún er vel ánægð með að ég fari með litlu stúlk-
una með mér. En þá ert það þú, sem átt eftir
að samþykkja það. Ég skal reyna að láta henni
líða vel,“ sagði Jónanna.
„Mér þykir vænt um það,þó að það verði til
þess að ég sjái hana kannski aldrei. En mamma
er engim manneskja til þess að hugsa um hana,“
sagði hann.
„Það er ótrúlegt að þú getir ekki farið út eftir
öðm hvom til þess að sjá hana. Þetta er eklki svo
langt fyrir ungan mann að ganga það,“ sagði
móðir hans. p
„En hvemig ætlárðu að flytja hana?“ spurði
hamn. »
„Ég kom með skipimu í morgun og fer með því
aftur annað kvöld. Svo kemur uppskipunarbátur-
inn á Mölinni í leið fyrir okkur, og þá er allur
^vandinn leystur,“ sagði Jónanna.
„Þú ert svei mér ráðagóð kona,“ sagði gamli
maðurinn.
„Ég er ekki alveg ein í ráðum,“ svaraði Jón-
arma. „Ég er hrædd um að það hefði orðið heldur
lengri heimanaðbúningurinn, ef ég hefði ekki
verið búin að eignast góðan ferðafélaga á
lífsleiðinni."
„Það er nú það,“ sagði gamli maðurinn. „Það
er alltaf gott að hafa góða og trausta samfylgd.“
Jónanna bað konuna að taka til fötin litlu
stúlkunnar, svo að henni yrði ekki að vanbúriaði,
þegar lagt yrði af stað. Svo kvaddi hún og bauð
góða nótt, því að nú var orðið áliðið kvölds.
„Þetta er ótækt að þú farir alein út í skamm-
degismyrkrið, öllum ókunnug. Hann fylgir þér,
drengurinn. Það lítur úr fyrir að þú ætlir að gera
meira fyrir hann,“ sagði gamli maðurinn.
Hún þáði samfylgd hans. Hann bauð henni
handlegginn til stuðnings, því að hún var á út-
lendum skóm og færðin ekki sem ákjósanlegust.
Hún þáði það. Hann var ákaflega skrafhreifinn
og talaði um, hvað veðrið væri gott. Hún fengi
svei mér bærilegt ferðaveður, litla dóttirin.
Jónanna samsinnti það.
„Finnst þér ekki viðkunnanlegra að hún yrði
Skírð áður en hún flytur sig burtu?“ 9agði hann.
„Jú, víst væri það skemmtilegra,“ sagði hún.
Henni féll pilturinn vel í geð og það var auð-
heyrt á málrómi hans, að honum þótti vænt um
bamið.
„Þá gætum við látið 9kíra hana í stofunni hjá
Sæju, því að þangað verðum við hvort sem er
að fara með hana,“ sagði hann.
Jónönnu varð það allt í einu á að gera saman-
burð á þessum pilti og Sigga á Barði, þegar hann
var að sækja litla drenginn sinn út að Háaleiti.
Þá hafði hún séð hans lakasta innræti og ljótasta
tuddasvip.
Þegar þau voru komin heim að húsinu, þar
sem Jónanna ætlaði að gista, bauð hann góða nótt
og sagðist ætla að verða duglegur í fyrramálið.
Jónanna var snemma á fótum næsta morgun.
Nú varð hún að finna Sæju strax og hún hafði
lokið því að skreppa í búðir, því að þarna fékkst
margt, sem hana vanhagaði um og ekki var til á
Mölinni. Svo varð hún að hitta Sveinbjöm og
foreldra hans. Hún rataði þangað.
Gamla konan ætlaði að fara að þvo baminu,
þegar Jónanna kom. Hún tók það af henni. María,
en svo hét gatmla konan, horfði á bana undrandi.
„Þú ert fljótvirk á þetta,“ sagði hún. „Ótrúlegt
að þú eigir ekki bam.“
„Það er nú þess vegna að ég er ljósmóðir og
því alvön að þvo barnskroppa,“ sagði Jónanna.
„Það varð að vera. Ég var að dást að því hvað
þér léti þetta eðlilega, ef þú værir óvön við böm,“
sagði gamla konan.
Svo fór hún að heimsækja Sæju. Hún var
talsvert hressari en daginn áður.
„Þér er talsvert að batna, Sæja mín. Kannski
þú þurfir ekki að fara suður,“ sagði Jónanna.
„Og nú hef ég þá frétt að færa þér, að þau em
öll ánægð með að ég fari með litlu stúlkuna. Svo
datt piltinum þínum í hug, að það væri viðkunn-
anlegra að hún yrði skírð áður en hún færi.“
„Þá verðið þið að koma með hana hingað, svo
að ég fái að sjá hana. Ég er viss um að læknir-
inn og hjúkrunarkonan leyfa það, að hún verði
9kírð héroa inni hjá mér. Einhvers staðar verður
hægt að fá lánaðan skímarkjól. Drottinn minn
góður, hvað það væri gaman að vera orðin heil-
brigð,“ andvarpaði Sæja.
„Þú verður það bráðum, elsku Sæja mín.
Reyndu bara að vera vongóð. Og ef þér yrði
boðið að koma að Bakka, þá hafðu ekki á nióti
þvf. Það er svo leiðinlegt hvað þú ert langt frá
okkur,“ sagði Jónanna.