Lögberg-Heimskringla - 10.09.1970, Síða 6

6
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 10. SEPTEMBER 1970
GUÐRÚN FRÁ LUNDI: j
i|
NÁTTMÁLASKIN
i
Skáldsaga
-...........!...............................
,,Ég veit ekkert um það, hvort hún hefur skrif-
að eða ekki, en hann var nýlega gestkomandi,
þessi faðir litlu stúlkunnar. Kom til þess að sjá
hana, svo að hann hefur þó eitthvað gott í fari
l sínu,“ sagði Hrólfur. „Hún lítur ekki mjög illa út
hjá frænku sinni. Mér finnst þú ættir að hafa þig
út eftir til þess að sjá hana. Hún er fyrsta barna-
bamið þitt, þó að hún sé lausaleiksbam. Það verð-
ur víst að hafa það.
„Ég hef alltaf verið með það í kollinum. En
nú fer ég að gera alvöru úr því, fyrst þér lízt
svona vel á hana.“ sagði Friðgerður.
„Það er ekki hægt annað en dást að henni-,“
sagði Sæmundur. „Ég varð satt að segja ekki lítið
hissa, þegar ég sá þetta ungbarn á Svelgsá um
daginn, því að ekki minntust þið einu orði á að
það væri fætt. En þegar ég ætlaði að fara að óska
Páli til hamingju með erfingjann, bað hann mig
að doka svolítið við, því að þetta væri lánsdóttir,
þó að falleg væri. Manndómur sinn væri ekki svo
mikill, að hann væri búinn að koma svona miklu
í verk.“
Friðgerður gaf bónda sínum hornauga, en hann
brosti ánægjulega.
„Ég gat nú ekki farið að gaspra um þetta svona
um leið og þú komst inn úr dyrunum, í áheym
alls heimilisfólksins. Það var heldur lítil hrifning
yfir því að systir þín fór að eignast lausaleiksbarn,
heilsulaus manneskja rúmliggjandi á sjúkrahúsi,“
sagði hún.
„Það eru nú margar konur heilsulitlar um
meðgöngutímann,“ sagði Sæmundur.
„Bara að það hafi ekki verið meira en það,
þá hefðum við getað sætt okkur við alla þá
armæðu, sem dæturnar hafa valdið okkur með
gönuhlaupum sínum. Það er nú talsvert farið að
gleymast þetta fyrirhyggjuleysi Jónönnu héma
um árið, sem ég get aldrei skilið í að hún skyldi
steypa sér út í. En þá þurfti þetta að bætast við.
Ég hef verið svo eyðilagður, að ég hefi ekki haft
mig til þess að skrifa þér heimilisástæður mínar,“
sagði faðir hans.
„Þetta lagast allt. Sæja á eftir að ná fullri
heilsu aftur. Þá takið þið hana og barnið til ykk-
ar. Þið yngizt upp við að snúast utan um bama-
bömin. Það segir hún tengdamamma mín að
minnsta kosti. Ekki væri ómögulegt að þú værir
hressilegri, Friðgerður, ef þú hefðir tekið hana.
Þetta er fallegt bam og svo er hún þar til og með
ákaflega róleg,“ sagði Sæmundur.
„Það var nú samt svoleiðis að ég treysti mér
ekki til þess, hvernig sem mér verður lagt það
út af heiminum," andvarpaði Friðgerður.
„Það skal ekki bregðast að ég taki Sæju hing-
að, ef hún nær heilsu, hvað sem krakkakrílinu
líður,“ sagði Hrólfur.
„Það liggur svei mér bærilega á húsbóndan-
um núna. Bara að það standi nú lengi,“ sagði
Ráða við Sigríði fyrir framan þilið. „Það er ólík-
legt að Friðgerður þurfi að stelast út eftir úr
, þessu.“
„Allt er það þessum blessuðu ungu mönnum að
þakka, Páli og Sæmundi. Annars hefðu þau þjáðst
og þumbazt sitt hvoru megin árinnar,“ sagði
Sigríður.
38.
Það leit út fyrir að Bakkaheimilið ætlaði að
gjörbreytast eftir heimsókn stjúpsonarins, sem
húsmóðirin hafði þó aldrei búizt við miklu af.
Tíðin gerði líka sitt til þess að gera fólki glatt í
sinni. Fáir þóttust muna aðra eins góu og ekki
heilsaði einmánuður mjög ólundarlega.
Það var annan dag þess blíðlynda mánaðar,
sem Páll Bergsson reið í hlaðið á Bakka, broshýr
eins og vanalega. Friðgerður flýtti sér fram í
bæjardyrnar til þess að fagna þeim góða tilvon-
andi tengdasyni, og Ráða þóttist heyra það inn
í búr, að þau smellkysstust í bæjardyrunum.
Svo kom þessi vanalega hrakspá:
„Betra að það stæði lengi,“ og síðan: „Hvað
skyldu þau láta það dragast lengi að komast í
hjónabandið, Páll og Jónanna. Þau eru líklega að
bíða eftir því að hún fái gott tækifæri til þess
að strjúka frá honum eins og Sigga greyinu.“
Og svo byrjaði þessi margsagða saga um það,
þegar Siggi á Barði reið heim í hlaðið á Bakka
og nam heimasætuna á brott fyrir allra augum.
„Það er nú bara svona, Friðgerður mín,“ byrj-
aði Páll samtalið úti á hlaðinu, að nú kemur skip
í dag á Mölina. Það er á suðurleið. Með því verð-
ur Sæja okkar. Nú er hún á leið til Reykjavíkur
til þess að láta athuga sig af sérfróðum læknum
þar. Þeir geta sagt um það, hvort hún er með
smitandi berklasjúkdóm. Ef svo er ekki, geturðu
tekið hana heim til þín. Þá verður hún albata
eftir nokkrar vikur. Jónanna sendir mig til þess
að láta ykkur vita þetta, svo að þið gætuð heilsað
upp á hana. Við ætlum ofan eftir með Sæfríði
litlu, svo að hún geti séð hvað hún hefur stækkað
í fóstrinu hjá frænkum sínum. Færið getur ekki
verið betra eins og þú getur skilið, í annarri eins
tíð og nú er. Eða finnst þér kannski ekki byrja
vel búskapurinn hjá okkur. Gemlingunum var
hleypt út í fyrradag og það ætlaði bara að verða
ómögulega að koma þeim í húsið aftur, þó að
eldi sé gott hjá gamla bóndanum. Þetta kallar
maður nú blómabúskap, góða mín.
„Þú kemur inn og sýpur kaffi fyrir þessar góðu
fréttir,“ sagði hún.
„Má ekki vera að slóra. Nóg er að gera. Skipið
kemur um klukkan fjögur. Annars bað Jónanna
mig að bera það í mál við þig, hvort þú vildir
ekki drífa þig með henni suður.“
Svo var hann kominn í hnakkinn og þeystur
úr hlaði.
Friðgerður kom brosandi inn til stúlkna sinna.
„Nú hefur Páll kysst þig,“ sagði Sigríður hlæj-
andi. „Þú ert svo óvanalega sæl á svipinn.“
„Já, hann kom með svo góðar fréttir. Sæja
mín er með skipi, sem kemur í dag á Mölina. Ég
ætla að drífa mig út eftir. Og náttúrlega kyssti
hann mig líka. Það er nú meira hvað hann er
mjúkur. Hún dóttir mín á svei mér gott að kyssa
hann.“
„Hún á víst gott að öllu leyti að eiga hann.
Lakast ef allar stúlkur öfunda hana af honum,“
sagði Sigríður.
„Ja, svei,“ sagði Ráða. „Þá má víst segja, að
aumur sé öfundlaus maður. Þama þeysir hann
á hesti milli bæjanna um háveturinn. Ég gæti
hugsað að það yrði hlegið að montinu í honum.
„Eins og það megi ekki hlæja a honum. Þau
ætla með litlu stúlkuna ofan eftir, svo að Sæja
geti séð hvað hún er orðin stór,“ sagði Friðgerður.
„Náttúrlega fari þið út eftir til þess að kveðja
hana. Guð má vita, hvort þið sjáizt aftur. Ég skal
svo sem ganga með þér út eftir, ef hann vill ekki
fara. Alltaf er upplífgandi að fara bæjarleið,“
sagði Ráða.
„Heldurðu að manneskjan fari ekki á hesti,
þegar hestarnir eru á járnum síðan hann Sæ-
mundur var hérna í vetur,“ sagði Sigríður.
„Við megum þá búast við að það verði hlegið
að okkur, ekki síður en Páli okkar,“ sagði
Friðgerður.
„Ég býst ekki við að það yrði farið að hlæja
að ykkur eldri manneskjum, sem eruð talsvert
hærra sett í mannfélaginu en hann, þessi spjátr-
ungur,“ sagði Ráða.
Friðgerður gat ekki verið að svara svonalög-
uðu. Hún gekk til fjárhúsanna, en slíkt var óvana-
legt. Kom þó fljótlega aftur og sagði að Hrólfur
ætlaði að fara líka. Hann kviði náttúrlega fyrir
að sjá Sæju, ef hún væri mjög veik. En það yrði
að hafa það. Líklega þætti það óræktarlegt að fara
ekki þennan stutta spöl, fyrst þau hefðu verið
látin vita að hún væri með skipinu.
„Ég er nú bara hissa á því, hvemig Páll veit
þetta allt,“ bætti Friðgerður við.
„Náttúrlega er hann alltaf í símanum,“ sagði
Ráða. „Ég er nú bara alveg hissa að Hrólfur skuli
fara út eftir. Honum er að stórfara fram.“
„Það er ólíkur svipurinn á honum eða hefur
verið. Það breyttist allt til batnaaðr, þegar þessi
ágæti sonur hans fór með honum út að Svelgsá.
Vel verði honum fyrir það. Það er hægt að hugsa
sér hvað það er þungbært að vera ósáttur við
barnið sitt,“ sagði Sigríður.
,.Já, það er áreiðanlegt,“ sagði Friðgerður.
Hún fór að taka fram peysufötin og Ráða var
kölluð inn í húsið til þess að hnýta slifsið.
Þegar þau komu út á Mölina, kom Ingunn á
Svelgsá á móti þeim og bauð þeim upp að Holtj.
Þar væri hey handa hestunum og þar væri Jón-
anna með litlu ömmustúlkuna. Þær höfðu verið
fluttar á sleða. Páll er komin fram á skip og hann
kemur með Sæju í land, ef hún er rófær.
Það varð heldur fagnaðarfundur í litlu og
notalegu baðstofunni í Holti, og þar var börið
fram kaffi og heitar pönnukökur.
Friðgerður varð ákaflega hissa, þegar Páll
kom inn og leiddi Sæju við hlið sér, svona líka
vel útlítandi. Þa var mikill munur á henni eða
þegar hún hafð kvatt hana í seinna skiptið, þegar
hún fór inn eftir að finna hana.
Sæja gekk á milli frændfólksins og kyssti það
á ennið og kinnarnar. Svo fór hún að aðgæta hvað
væri innan í yfirsænginni fínu.
„Herra minn góður, hvað hún er orðin stór
og falleg hjá þér, Jónanna mín,“ sagði hún.
„Ja, hvað sýnist þér,“ sagði Páll. „Finnst þér
hún ekki talsvert lík mér? Enda segja sveitungar
þínir að ég sé faðir hennar. En lengi hefurðu samt
gengið með hana, Sæja mín. Það var nú meira
en hálft annað ár, síðan við sáumst og þar til hún
fæddist.“
„Alltaf er Páll jafn kátur,“ sagi Sæja. „Það
er orðið mér alveg óvanalegt að heyra fólk spauga.
Guð gefi að ég eigi eftir að vera frísk, svo að ég
geti farið að skrafa við. kátt fólk og heyra það
hlæja.“
„Það fer nú að líða að því, Sæja mín,“ sagði
Páll. „Það gerir alla að hálfgerðum sjúklingum,
að vera nálægt veiku fólki. Hvemig er það, hef-
urðu manneskju með þér, sem getur greitt götu
þína, þegar þú kemur suður?“
„Já, það vantar ekki. Það er ágæt stúlka í
sama klefa og ég. Og svo er Sveinbjörn með
skipinu. Hann gerir allt sem hann getur fyrir
mig og er bara talsvert duglegri en ég bjóst við.“
„Því í ósköpunum kom hann ekki í land tþ
að sjá litlu stúlkuna sína, sem honum þykir svo
ákaflega vænt um?“ sagði Ingunn.
„Ég gaf mér ekki tíma til þess að leita að hon-
um,“ sagði Sæja afsakandi.
„Hún hefur flýtt sér svona mikið að komast
í land með Páli,“ hvíslaði afbrýðin að Jónönnu.
„Svona gengur það víst alltaf."
Hún sárskammaðist sín fyrir að hlusta á þessa
ógerðarrödd.
„Þá er að reyna að ná í hann,“ sagði Páll og
snaraðist út.
Það leið ekki langur tími, þar til hann kom
aftur með ungan pilt með sér. Hann kynnti hann
fyrir hjónunum á Bakka.
„Þarna sjáið þið tengdason ykkar númer tvö.
Hann er talsvert líkur númer eitt, snar í hreyf-
ingum og þykir þó nokkuð gott í staupinu.“
„Það er slæmt að honum skuli þykja það,“
sagði Hrólfur.
„Það veit ég. En það fást ekki gallalausir
tengdasynir, nema svo sem einn úr hundrað
manna hóp,“ sagði Páll.
Hjónin virtu piltinn fyrir sér, þar sem hann
laut brosandi yfir sæng barnsins.
„Mér sýnist hún hafa stækkað mikið, síðan ég
sá hana síðast. Hún verður orðin stór, þegar við
komum norður aftur,“ sagði ungi maðurinn.
„Henni fer prýðilega fram,“ sagði Ingunn.
„Hún er ákaflega skemmtilegt barn,“ sagði
PálL „Það er bara eitt, sem ég er ekki vel ánægð-
ur með og það er þetta: að ef ég hefði mig ein-
hvern tíma í það að rölta inn að stokknum til
kærustunnar, væri ekki nokkurt pláss fyrir mig
í rúminu.“