Lögberg-Heimskringla - 26.11.1970, Blaðsíða 4

4
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 26. NÓVEMBER 1970
Lögberg-Heimskringla
Published every Thursday by
NORTH AMERICAN PUBLISHING CO. LTD.
Printed by
WALLINGFORD PRESS LTD.
303 Kennedy Street, Winnipeg 2, Man.
Edilor: INGIBJÖRG JÓNSSON
President, Jakob F. Kristjansson; Vice-President S. Alex Thorarinson; Secretary,
Dr. L Sigurdson; Treasurer, K. Wilhelm Johannson.
EDiTORIAL BOARD
Winnipeg: Prof. Haraldur Bessason, chairman; Dr. P. H. T. Thorlakson, Dr.
Voldimar J. Eylands. Caroline Gunnarsson, Dr. Thorvaldur Johnson, Hon. Phillip
M. Petursson. Minneopoiis: Hon. Valdimar Bjornson. Victorio, B.C.: Dr. Richard
Beck. Icelond: Birgir Thorlacius, Steindor Steindorsson, Rev. Robert Jock.
Subscription $6.00 per year — payable in advance
TELEPHONE 943-9931
"Second class moil registratíon number 1667".
Á ferð og flugi
VII.
Svo sem áður hefir verið skýrt frá var ferða-
mannastraumurinn til London óhemjumikill í sumar
og taldist svo til, að tala túrista myndi hækka um
20 prósent á árinu. Það var ekki einungis þrengslin á
stöðum eins og Westminster Abbey, St. Pauls, lista-
söfnunum og öðrum sögulegu stöðum, sem dróg ofur-
lítið úr ferðagleðinni heldur en hitt, að afar erfitt var
að fá húsnæði, ef fólk hafði ekki fest sér stað, að
minnsta kosti, tveim mánuðum fyrirfram.
Við systurnar höfðum fest okkur, tveim mánuðum
fyrirfram, fimmtán nátta gistingu og töldum víst að
hægt yrði að framlenga þann tíma ef við óskuðum
þess.
I London er því þannig tilhagað á gistihúsum, að
morgunverður er innifalinn í næturgreiðanum. Stuttu
eftir að við komum, sat ung stúlka hjá okkur við
morgunverðinn, geðug stúlka og skrafhreifin. Hún var
í buxum og jakka og ferðaðist með bakpoka; líktist
þannig hinum margumtöluðu hippies, en ólík þeim að
því leyti, að hún var hreinleg og hár hennar liðaðist
niður um axlir, gljáandi hreint. Auk þess var hún
skrafhreifin og glaðleg og tókst með okkur kunnugs-
skapur, og spurðum við um ferðir hennar.
Hún sagði okkur að hún hefði unnið á skrifstofu
í Vancouver í sjö ár og hefði allt í einu orðið leið á
að sitja alltaf við sama skrifstofuborðið og sjá alltaf
sama fólkið. — Foreldrar hennar fyrir löngu fráskil-
in; móðurin af írskum ættum en faðirinn pólskur.
Móðír hennar hefði boðið henni með sér í heimsókn
til átthagana á írlandi, og hún hefði gripið tækifærið,
en þegar þangað kom, leiddist henni svo mikið, að
hún ákvað að ferðast um Bretland og svo til Spánar,
að mig minnir. Og sagði hún að þeim mæðgum hefði
orðið sundurorða út af þessu.
Næsta dag sagði hún okkur að hún fengi ekki
að vera á okkar gistihúsi nema tvær nætur, því her-
bergi sínu hefði verið lofað öðrum fyrir löngu. Við
fórum nú að hugsa um okkar hag og spurðumst fyrir
hvort við myndum geta verið í gistjhúsinu fimm næt-
ur lengur en þessar fimmtán fyrrnefndu nætur. —
Okkur var sagt að bíða rólega nokkra daga, ef ske
kynni að einhverjir hættu við að koma þessa um-
ræddu daga.
Til vonar og vara tókum við samt til, að síma í
allar áttir til gistihúsa og eftir langa mæðu gátum við
fengið herbergi lengst vestur í bæ, en svo langt frá
miðbænum að við sáum okkur ekki seinna vænna en
að læra að ferðast með neðanjarðar járnbrautum, ef
við skyldum þurfa að búa þar síðustu dagana í London.
Við vorum hálf smeikar að fara lengst niður í
iður jarðar, en hin unga vinkona okkar var til staðar
og sagðist hún skyldi vera leiðsögumaður okkar. Um
morguninn fórum við á stQðina við götuhornið Oxford
og Tottingham Court, stigum þar á rennistiga, sem
var svo langur, að okkur sundlaði þegar við litum nið-
ur, en komumst þó fljótt niður á steingólf. Allir voru
þar á fleygiferð og hávaðinn mikill. Við eltum stúlk-
una okkur, náðum okkur í kort af öllum neðanjarðar
brautunum, sem eru nefndar Tubes og eru línurnar
sem merkja þær í mismunandi litum.
Ferð okkar í þetta sinn var heitið til Westmini-
ster Abbey og áttum við að fara með svörtu línunni.
Við náðum nú allar í farmiða og fórum svo að járn-
brautinni; þar biðum vi& augnablik; heyrðum þá ógur-
legan skarkala. Lestin var að koma, hún snarstöðvaðist
og við inn í flýti, náðum í sæti, og svo af stað með
miklum hraða, og á nokkrum mínútum vorum við
komnar>til Leicester Square stöðvarinnar. Nokkrir
komu inn og aðrir fóru út, svo áfram til Strand og
þaðan til Charing Cross. Þar fórum við út í flýti eins
og aðrir; fundum gulu línuna. Lestin kom brunandi
inná þá stöð á næsta augnabliki; farþegarnir tróðust
inn; dyrnar skullu á eftir okkur og innan skamms
vorum við komnar til Westminster stöðvarinnar;
runnum þar upp stigann og þóttumst hólpnar að vera
komnar upp á yfirborð jarðar, og alla leiðina á ótrú-
lega skömmum tíma.
Þarna vorum við nú komnar að Westminster
brúnni yfir Thames ána og þarna rétt hjá var þing-
húsið og spölkorn þaðan Westminster Abbey.
Við skildum nú við þessa ungu vinkonu okkar
og sagðist hún myndi heimsækja okkur um kveldið
á gistihúsinu og segja okkur, hvernig henni gengi að
útvega sér gistingu.
Við fórum nú til Westminster Abbey og geng-
um inn um vestur dyrnar. Nálægt þeim dyrum var
afarstór blágrýtis hella greipt niður 1 gólfið þannig að
hún var jafnslétt gólfinu og á hana var grafið með
gullnum stöfum Munið Winslon Churchill.
Minningarorðin á steininum um þennan mesta
mann Breta fyrr og síðar, hljóðuðu orðrétt þannig:
REMEMBER
WINSTON
CHURCHILL
IN ACCORDANCE WITH THE WISHES OF
THE QUEEN AND PARLIAMENT
THE DEAN AND CHAPTER PLACED THIS STONE
ON THE TWENTY FIFTH ANNIVERSARY OF
THE BATTLE OF BRITAIN
15. SEPTEMBER 1965
ínnst í þessarar inngöngu í kirkjuna var greyptur
í gólfið annar steinn, The Unknown Warrior í minn-
ingu um brezku hermennina, sem féllu í styrjöldinni
1914-1918 og var hann umkringdur rauðum poppies.
Þessi álma kirkjunnar er 14 til 16 aldar verk.
í glugganum stóra, sem vísar í vestur eru litmyndir
af Abrqham, ísak og Jakob og af fjórtán spámönnum
Þessar myndir voru gerðar snemma á 18. öld.
Við stöldruðum lengst við þessa álmu kirkjunn-
ar. En allar álmurnar voru fullar af steinmyndum af
kóngum og drottningum Breta, sem annað hvort lágu
á beðum sínum eða voru uppréttar og var leggbeð
Elizabet I. sérstaklega skrautlegt. Þar nálægt lá stein-
líkan af eins dags gömlum hvítvoðungi, dóttur
James I. og af annarri dóttur hans, sem dáið hafði
tveggja ára.
Kirkjan er afar skrautleg, en það liggur við að
manni ofbjóði allar þessar höggmyndir — allt þetta
grjót. — Fegurð kirkjunnar kæmi betur í ljós ef eitt-
hvað af því væri fjarlægt í geymsluhús annarsstaðar.
En það myndi ganga goðgá næst að minnast á slíkt
við hina fastheldnu Breta.
í þessari kirkju hafa krýningar konunga og drottn-
inga Breta farið fram í margar aldir og munu margir
lesendur þessa blaðs hafa séð krýningu Elizabetar II.
í sjónvarpinu og fengið hugmynd um helgi og fegurð
þessara miklu og sögulegu kirkju. —
Við vörðum mestum deginum við að skoða þetta
völundarhús. Fórum svo sömu leið heim með neðan-
jarðar járnbrautunum og vorum hvergi smeikar í
þetta skipti, enda voru ferðafélagar okkar á lestun-
um ávalt reiðubúnir að leiðbeina okkur.
Hin unga vinstúlka beið okkar á gistihúsinu til
að segja okkur, að hún hafi fengið gistingu um nótt-
ina á gististað fyrir stúlkur — Girls’ Hostel. Næsta
dag kom hún svo aftur og sagði staðinn ómögulegann;
þar hefðu gist 16 aðrar ungar stúlkur frá meginlandi
Evrópu; hún hefði ekki skilið tungu þeirra; þær hefðu
allar sofið á sængum, sem lagðar hefðu verið á gólfið
í einu stóru herbergi, og þær hefðu ekki fengið nægi-
legar ábreiður, svo þeim hefði verið kalt.
Við ráðlögðum henni, að
hún skyldi fara til móður
sinnar á Irlandi eða heim
til Vancouver, því hún
hefði flugfarmiða þangað,
en hún sagðist hafa fengið
farmiðanum b r e y 11 til
Miami, þar ætti hún kunn-
ingja og þar á ströndinni
væri sólskin og sumar.
Hún sagðist samt hafa sent
móður sinni póstkort, svo
hún vissi hvað hefði orðið
af h e n n i, ef flugvélin
skyldi falla í hafið. Hún
sagði okkur nú, að hún
væri trúlofuð ungum stúd-
ent í Vancouver, sem væri
að stunda guðfræði.
Við óskuðum henni til
hamingju og að hún myndi
sem fyrst sefa alla þessa
ferðalöngun sína og verða
stillt og virðuleg prest-
kona. — I. J.
BÆN HEILAGS
FRANZ FRÁ ASSISI
„Drottinn, gjör mig hörpu
þíns heilaga friðar.
Leyf mér að sá elsku
í spor haturs,
fyrirgefningu, þar sem
móðgun er,
trú, þar sem efinn ríkir,
von, þar sem örvænting býr. •
Gef mér að kveikja ljós
í myrkri
og tendra geisla gleði
í húmi hryggðar.
Ó, guðdómlegi meistari,
veit mér að leita þess ákafar
að hugga en að vera
hughreystur,
að skilja en að vera skilinn,
að elska en að vera elskaður.,
Því það er í fórninni,
sem við þiggjum,
í fyrirgefningunni, sem
oss er fyrirgefið,
í dauðanum, sem við
fæðumst til eilífs lífs“.
Bænir eru f 1 u 11 a r með
mörgu móti. Þær hljóma il
hæða sem orð og tónar, and-
vörp og stunur.' Þær birtast
sem bros og tár, svipbrigði og
athafnir. En fyrst og fremst
er bænin hugleiðsla og heilög
frá mannshjartans eftir friði,
krafti, fullkomnun og sælu
eða þá snertingu þess, sem
huggar, græðir og veitir fró
í þjáningu og neyð.
Frægust allra bæna kristn-
innar er „Faðir vor“, sem
Drottinn sjálfur kenndi læri-
sveinum sínum, þegar þeir
báðu hann um að kenna sér
að biðja.
Hún er sjö bænir, en samt
svo stutt að flytja mætti í
einu andartaki.
Það er því ekki lengd bæna
né sá tími, sem til þeipra fer,
sem máli skiptir, heldur hitt,
að þær séu fluttar af djúpi
hugans, heilindum viljans og
hjartans varma og fórnarlund.
Fáar aðrar bænir en „Faðir
vor“ munu vera fegri og dýpri
að hugsun og heitri tilfinn-
Framhald á bls. 7.