Lögberg-Heimskringla - 02.10.1975, Page 6

6
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA', FIMMTUDAGINN 2. OKTÓBER 1975
Krabbe tók sér nærri að sjá hana þannig. Hann
hafði vonað að þessi andlegi sljóleiki myndi
hverfa, þegar hún safnaði kröftum og henni færi
að líða betur, en svo liðu dagar og mánuðir, án
þess að nokkur breyting yrði til hins betra. Þó
að hann léti sér ant um hana og væri henni góð-
ur, þá fannst honum að hún vera hrædd við sig.
Þegar -hann kom inn. til hennar, án þess að hún
ætti von á honum, horfði hún ætíð á hann svo
kvíðafull og biðjandi.
Lækningatilraunir hans miðuðu aðallega að því
að reyna að bæta heyrnina. Frá vísindalegu sjón-
armiði var hún honum hið mesta áhugaefni; veik-
indi hennar voru svo óvanaleg. —. Hún var lík
fágætn völundarsmíði, sem hefði brotnað dg verð-
ur ekki bætt nema m©ð stökustu kostgæfni og þol-
inmæði. Hann óskaði að hann fyndi það meðal,
sem læknaði hana að fullu.
Hann sá það brátt, að lækningaraðferð hans
h'ifði bætandi áhrif á heilsu hennar líkamlega, án
þess að vekiá lífsgleði hennar eða framkvæmda-
þrek. Hann færði henni bækur og sagði henni að
hún vrði að lesa bær, hann vildi að hún gerði það
og bað hana að gera það, og þá gerði hún það. Svo
hlýddi hann henni yfir það sem hún hafði lesið,
alveg eins og kennari barni, og hún svaraði eins og
ósjálfrátt. — Hann fann að því við hana, ef hún
rmmdi ekki það sem hún hafði lesið og hældi
henni, ef hún mundi það vel, en það virtist ekki
hafa nein veruleg áhrif á hana.
Á sama hátt fékk hann hana smátt og smátt til
þess að gegna húsmóðurstörfum. Hann dáleiddi
hana bókstaflega, -með hinum sterka viljakrafti
sínum, fil þess að starfa, en þegar hanrv var hvergi
nálægur, hné húrr aftur í draummókið, því að þá
var hið knýjandi afl horfið.
Krabbe missti þó ekki bolinmæðina; hann hafði
meðaumkun með þessum andlega veiklaða vesa-
lingi, og hann vildi ekki gefast upp fyrr en hann
fvndi lykilinn að þessu hálfsloknaða sálarlífi, jafn-
vel þó að það sýndist þá vonlítið.
Dauði Sveins og hin langsömu veikindi Ester
höfðu um tíma haft mikil áhrif á fólk hennar í
Kaupmannahöfn. en þegar fréttir bárust loks um
það, að henni væri að batna, komst a-llt smátt og
smátt í samt lag aftur í húsi foreldra hennar.
Hókn stórkaupmaður og frú hans fóru. aftur að
bióða til sín kunningjum sínum, til fátæklegs mið
degisverðar einstöku sinnum, og þiggja aftur boð
þeirra.
En Lilja vildi alls ekki taka þátt í neinum sam
kvæmum allan veturinn. Hún hafði tekið sér mjög
nærri veikindi systur sinnar og hún reyndi lengi
það sem hún gat, til þess að fá leyfi foreldra sinna
að fara vfir á .Tótland til Krabbe til þess að stunda
F.ster í veikindum hennar; en það mætti strax al-
gerðri mótspyrnu beggia foreldra hennar.
Móðir hennar fannst, að það væri sama sem að
senda hana í oDÍnn dauðann, að láta hana ferðast/
vfir á Jótland að vetrarlagi. Henni fannst sem hún
sæi sig barnlausa — Ester mundi að líkindum
devia. og lítill vafi væri á því, að Lilja dæi. ef
Tiún færi bessa hættulegu för. —
Lengra komst frú Holm aldrei. Þá fékk hún
krampagrát og önnur Hk taugaflog, og það fékk
lnks svo á Liliu. að hún hætti alveg við að fara.
Hún reyndi þá að stytta sér tímann með því að
vinna eitthvað til gagns á heimilinu. Hún stund-
aði siálf móðir sína, þegar hún fékk veikindaköst-
in, sem ekki var svo sialdan. Þá las hún fyrir hana
eða gekk út með henni, og oft sat hún að tafli við
foreldra sína á kvöldin meðan þau buðu ekki gest
um heim til sín vegna sorgar sinnar .
Þetta rólega líf átti svo vel við viðkvæmni og
alvöru hennajr þá. Henni fannst svo gott, að vera
útilo.kuð frá heimsgjálífinu og frá hinni skiln-
ingslausu hluttekningu annarra. á þessum sorgar-
tímum.
Nokkrum dögum eftir að Ester fór heim ,hafði
ólafur Hansen skrifað föður hennar og sagt hon-
um að hann ætlaði bráðlega að fara til Indlands
og dvelja þar nokkur ár, og þess vegna væri hann
neyddur til að segja afr*sér húslæknisstörfúm hjá
honum sem öðrum. Hann benti honum á annan
lækni í sinn stað, og lofaði að skýra nákvæmlega
fyrir honum, hvernig veikindum konu hans væri
háttað, ef hann vildi taka hann sem lækni sinn.
Síðan hafði Ólafur ekki komið þar , húsið.
Stórkaupmaðurinn og frúin voru mjög óánægð
vfir því, að hann skyldi segja þeim upp læknis-
hjálp sinni svo ónærgætnislega og óvingjarnlega.
Frúnni félst líka mikið til um það í fýrstu, að
þurfa nú að trúa öðrum lækni fyrir hinum veiku
taugum sínur. En henni gazt svo vel að nýja lækn
inum, að hún sætti sig brátt við skiffin.
Ólafúr Hansen hafði æfinlega verið strangurog
kröfuharður og aldrei haft meðaumkun með veik-
leika hennar. — En nýi læknirinn hlustaði á kvein
stafi hennar með hluttekningu og lét hana æfin-
le?a hafa eitthvað sem henni batnaði af. — Og
svo ráðlagði hann henni að létta sér upp o^ fara
að skemmta sér, og hún fann einmitt að hún hafði
börf á bví... en Ólafur Hansen kvaldi siúklinga
sína sífelt með bessu kyrrláta og reglubundna lífi.
Oa begar Hólm kaupmaður hafði hugsað sig um
nokkru nánar. var hann líka ánægður yfir því að
vera laus við Ólaf Hansen. í raun og veru hafði
hann oft haft mikla skapraun af lýðveldiskenning-
um hans og vantrúarskoðunum sem hann lét hik-
laust í ljós, þó að íhaldssöm etazráð og háæru-
verðugir prestar heyrðu til. — „Ræða hans eru
hneykslunarorð,” sagði hinn gamli vinur og sálu-
hirðir þeirra, síra Petersen við Hólm í aðvörunaí-
rómi.
„Já, það er í raun og veru gott að vera laus við
hann,” sagði Hólm afdráttarlaust, en Lihju dóttur
hans féll það mjög illa.
Hún var mjög hrygg yfir vrí, að Ólafur skyldi
fara svona án þess að segja eitt vingjarnlegt orð
við hana að skilnaði; en hún var alls ekki reið við
hann. Hún hafði séð hann aðeins sem snÖggvast
á dansleiknum um kvöldið, eftir að hann kom út
úr herberginu frá Ester, og þá hafði hún séð, að
hann var mikilmenni. —
Hún skildi það svo vel, að maður með hans skap
lyndi hlaut að draga sig í hlé með sorg sína og
harm, og láta sig engu skipta hvað menn segðu.
Hún var sífelt að hugsa um hann, hún saknaði
hans og þráði návist hans meir, en hún vildi við-
urkenna fyrir sjálfri sér. — Eftir því sem leng-
ur leið, langaði hana æ meir til að s.já hann og
tala við hann, áður en hann færi. — Hann þurfti
að fá að vita að hún væri tryggur vinur hans,
sem skildi har\n og fyndi til með honum.
En hann kærði sig ekkert um vini og trúði ekki
á vináttu neins kvenmanns, það hafði hann sagt
henni svo oft. Hann trúði því einu, að konan væri
siálfselskufull.
Hún bóttist vita, að hann mundi álíta það frekju
le.ga siálfselsku, ef hún reyndi að ná tali af hon-
um. Ef hann skyldi halda, að forvitni eða heimsku
lee og barnaleg ást væri ástæðan til þess, að hún
kæmi til hans, þá þóttist hún vita að hann mundi
ekki einu sinni ómaka sig til að hugsa um það.
Henni þótti líklegast, að hann mundi aðeins reyna
að losna við hana sem fvrst, ef hún dirfðist að
heimsækja hann.
THE LÖGBERG-HEIMSKRINGLA WISHES TO
OBTAIN AS MANY NEW SUBCRIBERS
AS POSSIBLE.
LÖGBERG-HEIMSK RINGLA Subscriptlon Form
Name: --------------------------*•
Address: ...................'---
Enclosed find $10.00 in payment for subscriptioni
for one year.
Make cheques payable to:
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA,
0
67 3T. ANNE’S ROAD, WINNIPEG, MANITOBA
R2M 2Y4 CANADA
Canada lceland Centennial
Conference
CONCERT
SUNDAY, OCTOBER 5. 1975 — 8 p.m.
MANITOBA ’ THEATRE CENTRE
174 Market Avenue, Winnipeg
PLATFORM PARTY:
The Honourable W. J. McKeag,
Lieutenant-Governor of Manitoba
The Academic Group and Other Guests
The Maid of the Mountains — Fjallkona:
Mrs. Violet Einarson, Mayor of Gimli
The Icelandic Centennial Children’s Choir,
Director: Mrs. Elma Gíslason
PROGRAMME:
O Canada — Ó, Guð vors lands
Chairman’s Opening Remarks:
Dr. Kris Kristjanson
Greetings from the Province of Manitoba:
Hon. Russell Pauley, Deputy Premier and
minister of Labour.
Greetings from the City of Winnipeg:
Councillor W. Hallonquist
Special Convocation, University of Winnipeg:
for the conferring of an Honorory Degree of
Doctor of Divinity upon the Bishop of Ice-
land, The Most Reverend Sigurbjöm Einars-
son. The President of the University, — Dr.
Henry E. Duckworth, will preside.
Presentation of Bronze Plaques:
to the President of the University of Manitoba
* Dr. Ernest Sirluck, and to the President of
the University of Winnipeg, Dr. Henry E.
Duckworth. -The presentations will be made
by Mr. Grettir Leo Johannson, former Consul
General of Iceland for Westem Canada.
Cello Solo: Mr. Eric Wilson of New York
Accompanist: — Mrs. Thelma Guttormsson
Wilson
ADDRESS:
The Honourable John Munro, M.P., of Ottawa
The Minister Responsible for Multicultural-
ism.
Chairman’s Closing Remarks:
Dr. Kris Kristjanson
God Save The Queen Eldgamla ísafold
Refreshments in tihe Foyer of the
Manitoba Theatre Centre