Lögberg-Heimskringla - 02.03.1979, Page 4

4
Lögberg-IIeiniskringla, föstudagnr 2. mars, 1070
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA
Published every Friday by
LiöGBERG-HEIMSKRINGLA PUBLISHING Co. Ltd.
1400 Union Tower Building, 191 Lornbard Avenue,,
Winnipeg, Manitoba R3B 0X1 — Telephone 943-9945
EDITOR: Jón Asgeirsson
A.SSISTANT EDITOR: Sharror. Arksey
PRESIDENT: T. K. Arnason
SECRETARY: Emily Benjaminson
TREASURER: Gordon A. Gislason
Subscription $15.00 per year — PAYABLE IN ADVANCE
— Second class mailing registration number 1667 —
Printed by GARDAR PRINTING LIMITED, Arborg, Manitoba
THE CLUBS
There are more than twenty Icelandic clubs scattered
throughout North America, all of them with the stated
purpose of drawing together the thousands of persons
of iceianaic aescent across the continent.
The origin of such clubs can be seen in informal
gatherings of the first Icelandic immigrants, grouping
together over the inevitable cups of strong, hot coffee.
It was easy enough in those days to determine the
membership of such gatherings. Language alone was
a comon denominator, not to mention an effective
barrier against communication with other groups. The
informal gatherings gave way to more formal meet-
ings, complete with club coristitutions, budgets and
social functions.
The importance of maintaining ties between
peoples of common heritage was stressed then, as it is
now. But somewhere along the line the original reas-
ons for meeting became less obvious and the prerequ-
isites for membership had to be perceptibly broadened.
With the advent of the third, fourth and even
fifth generations, it is no longer possible to link every-
one together through reference to Iceland it self. Many
young people have never been to that country. The
clubs serve to introduce members to their heritage,
rather than using shared experience and knowledge
as a basis for club interaction.
Membership lists read like photostat copies of a
telephone directory, because intermarriage has highly
diluted the Icelandic in most people’s blood.
A typical case: Name — Wilson. Language spok-
en — English only (Fnrench also, if in Canada, just to
make this all bilingual). Member of the Icelandic Club
of Somewhere, North America.
Question: Why an Icelandic club?
Because, like thousands of others, Wilson has an
Icelandic grandmother or grandfather, (amma or afi).
He remembers amma’s pannakokur and vcnerterta
and afi’s fish hut and WQolen mitts. He wants to know
more about the country they came from and he would
like to meet others with the same objective.
It was easy enough for the early wcstern Iceland-
ers to preserve their ties with Iceland when all they
had to do was look at the belongings brought over from
their old home or talk with friends who remembered
as they did. The task becomes infinitely more difí'icult,
however, when members have to start from scratch.
That then is the modern purpose of the clubs —
to group together persons of common ancestry, even
if that ancestry goes back hundreds of years and is
largely unknown to descendents, and to re-establish
and maintain ties made tenuous by the eroding yéars.
The membership of young people becomes all the
more important in this context. Because in any given
time period, it is the young people who provide the
link between the past and thc future.
If they are interested now, they will carry Lhat
interest into the future for others to take up. Only in
that way can the clubs survive, and their purpose be
achieved. ^A.
BANDARÍSK MÚSIKK-MENNING Á ÍSLANDI
Að undanförnu hafa banda-
rískir tónlistamenn aldeilis
gert. tiðreist til Islands.
Tveir ungir listamenn
héldu tónleika i Norræna
Húsinu, Ronald Neal fiðlu-
leikari, en hann er prófessor
i Dallas, Texas. Hann heíur
lialdið sjálfstæða tónleika í
mörgum borgum í Bandaríkj
unum og víðar, og einnig iief
ur hann leikið á hljómplöt-
ur.
Brady Miilican, pianóleik-
ari er fæddui' í Texas en
stundar nú framlialdsnám i
Boston, en þar vinnur hann
nú að doktorsritgerð við há-
skólann. Hann höf pianónám
aðeins átta ára að aldri, og
hefur ferðast viða um Banda
ríkin og England og haldiö
tónleika. — Auk þess hefur
hann lika gefið út hljómplöt-
ur.
Þá var einnig á ferðinni á
íslandi fyrir skömmu ung
bandarisk listakona, Gloria
Roberts. Hún er viða þekkt
fyrir pianóleik og söng þótl.
venjulega sé efnisskrá henn-
Gloria Roberts
ar ekki í sama stil og þeirra
tveggja fyrrnefndu. Roberts
er fyrst og fremst. þekkt fyr-
ir túlkun sína á trúarjátn-
ingarhljómlist, og jazz.
Cœ College Choir er kór
Ronald Ncal íiðlulcikari.
bandarískra ungmenna frá
Iowa og nýlega var þessi
stúdentakór á Islandi þar
sem hann hélt hljómleika. —
Einkum voru flutt lög úr
bandarískum söngleikjum s.
s. “Grease”, “Annie” og “I
love my wife".
Og loks er svo að geta
þess, að mér skilst að nýlega
hafi sjálfur stórspilarinn
Dizzy Gillespie haldið tón-
leika á Islandi, eða hvort
hann er væntanlegur þang-
að.
Hann þarf væntanlega
ekki að kynna, en þeir sem
mest vita um jazz á íslandi
segja, að hann blási i lúður,
og svo tala þeir um eiohverja
rosa sveiflu i sörhu aiidjápni-
já
Iceland boasts 25 theatres,
an average of 44 seats per
1,000 of population.
Norsemen (Norwegian Vik-
ings sailing out of Iceland
and Greenland) are credited
by most scholars with being
the first Europeans to disc-
over America, with at least
five voyages around 1000 A.
D. to areas they called Hellu
land, Markland and Vinland
— possibly Labrador, Nova
Scotia or Newfoundland and
New England.
Iceland has five daily news-
papers with an average of
439 copies per 1,000 persons.
ÞEIR ERU ALLS STAÐAR
Eg skrifaði einhvern tíma
um það, rétt eftir að ég kom
hingað fyrst, hve undrandi
ég varð á þvi að rekast ails
staðar á Islendinga. Eg hélt
þá, að þetta væru Islending-
ar, komst að þvi seinna, að
þetta voru yfirleitt Kanada-
menn, þótt þeir töluðu sum-
ir íslensku. Þá gat ég t.d. um
negrann, sem ávarpaði mig
bláókunnugann á flugvellin-
um í Winnipeg með þessum
oi'ðum: — “Erttú íslenskir ’.
Síst átti ég von á þessu, og
varð aumingja maðurinn að
endurtaka spurninguna þnsv
ar áður en ég lét mér skilj-
ast. Hann talaði að vísu ekki
mjög skýrt, en nóg til þess.
Síðan hefur ieiðin legið
\ iða og tilefni þessai’a skrifa
nú er, að tyrir skömmu
þuriti ég að tara til tánn-
læknis, sem út af fyrir sig
er ekki í frásögu færandi, —
nema fyrir það eitt, að hann
var íslenskur í a.öra ættina,
föðurættina. Ifann er sonur
Aiberts Backmann, sem
lengi bjó á Lundar.
Þetta leiddi svo aftur hug-
ann að því, að sams konar
dæmi mætti nefna mörg
fleiri. —- I matvöruverslun-
inni okkar er kona, sem tal-
ar islensku, sá sem á fata-
hreinsunina er íslenskur, i
filmubúðinni er gamall ís-
lenskur kall, og annar yngri
í annarri filmubúð, í bankan
um okkar er ung stúlka af
íslenskum ættum, augnlækn-
irinn er af íslenskum ættum,
á pósthúsinu er a.m.k. einn
Islendingur, lieimilislæknir-
inn okkar er islenskur, og
þegar þarf að smyrja bílinn,
þá fer ég með hann til ís-
lendings. I dag þurfti svo að
ganga frá bilatryggingunni
og það gerði auðvitað kan-
kanadamaður af íslenskum
ættum.
Hér hafa verið nefndir
nokkrir einstaklingar og
þjónustufyrirtæki, en þessi
listi gæti auðvitað verið
miklu lengri og ítarlegri, og
stjórnmálamanna og annara
slíkra fyrirmanna liefui'
ekki verið getið.
Og það er af sem áðm'
var, að maður varð hissa á
þvi að hitta allt þetta fólk
af íslenskum ættum. — Nú
verður maður frekar undr-
andi, ef maður fær að skrifa
nafnið sitt í augsýn annarra,
án þess að vera spurður um
uppruna. já