Alþýðublaðið - 02.04.1921, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Teitanaðmii
ar blað jafnaðarmaaaa, gefinn út
á Akureyri. Kemur át vikulega
í aokkru stærra broti ea „Vísir*.
Kitstjóri er HalMér Fríðjóassoo.
'Ve x* kam aðurinn
sr bezt ritzður allra norðlenzkra
blaða, og er ágætt fréttablað.
Allir Norðlendingar,
víðsvegar um landið, kaupa hann.
Verkamenn kaupið ykkar bloð!
öerist áskrifendur frá nýjári á
tfgreiðsln ynþýSttbl.
Sjóvetlingar.hálfsokkar,
heilsokkar
í heildsölu hjá
Samb. ísl. Samvinnufél.
Fermingarföt
fást ódýrust i
Brauns verzlun, — Aðalstræti 9.
Alþýðublaðið
8r ódýrasta, íjölbreyttasta og
beita dagblað landsins. Kaap-
i« það og lesið, þá getið
þlð aldrei án þess verið.
Alþbl. er blað allrar alþýðu. Alþbl. kostar I kr. á mánuðl.
Ritstjóri og ábyrgSarmaöur: Ólafur Friðriksson.
FrentsmiSjan Gutenberg.
Jack London'. Æflntýri.
var svo máttfarinn, þegar hitasóttin byrjaði. Til allrar
hamingju var larsóttin fokin burtu. Nokkrir láu enn
Þ4 veikir á sjúkrahúsinu, en þeim batnaði óðuiu. Að
tína einn haíði dáið 1 viðbót, bróðir þess, sem grét 1
stað þess, að reka flugurnar burtu.
Að morgni íjórða dags, eftir að Sheldon fékk hita-
sóttina, lá hann á svölunum og starði út á ólgandi hafið.
Veðrinu var að slota, en brimið hamaðist enn við
ströndina. Sjórokið fauk alveg upp að fiaggstöngunum
og brimlöðrið Iék um garðshliðið. Hann hafði tekið
þrjátíu grömm aí kínin, og það suðaði þvl íyrir eyrum
bans, eins og þar væri komið heilt blflugnabú; hann
skalf allur og titraði, og honum leið afskaplega illa.
Einu sinni þegar hann opnaði angun, sá hann það,
sem hann var vls um að var skinvilla. Ekki mjög langj
frá landi, hér um bil þar sem Jessie lá áður fyrir at„
kerum, sá hann stóran hvalabát á einum ölduhrygnum^
i,em stakst á endan ofan í bylgjudal og hvarf honum
sjónum. Hann vissi, að enginn hvalabáturinn hans vag
% sjó, og hann áleit það sjálfsagt, að enginn maður á
Salómons-eyjunum væri svo heimskur, að íara að heiman
1 þessu veðri.
En hann sá það sama aftur. Þegar hann opnaði
augun aítur eftir litla stund, sá hann á hliðina á hvala-
bátnum og beint ofan 1 hann, þegar hann lyftist á öldu-
bryggnum. Hann sá sex ræðara undir árum og aftur i
stóð grlðarstór beljaki, sem tók á öllu afli til þess að
halda bátnum í horfinu með stýrisárinni.'l ! p
Hér var ekki um að villast, og auk þess sá hann
áttunda manninn, sem kraup í barka bátsins og skimaði
allar áttir fram undan. En það sem Sheldon undraði
mest var að sjá kvenmann, sem sat á þóftu rétt aftan
við stýrimanninn. Víst var það kona, því langur hár-
ékkur flaxaðist fyrir vindinum, og hún var að troða
bonam upp undir hatt, sem var alveg eins og „Baden-
|«wer hans.
Báturinn hvarf xnilli alda og kom aftur i Ijós á næstu
öldu. Hann sá eins greinilega ofan i hann og áður.
Mennirnir voru dökkir á lit og hærri vexti, en ibúar
Salómons-eyjanna; en hann sá greinilega, að konan
var hvít. Hver gat hún verið — og hvernig var hún
hér komin? Honum flaug þetta í hug; hann var alt of
veikur til þess, að hugsa nokkuð, og honum fanst þetta
lika vera hálfgerðir dratimórar. Hann komst þó ekki
hjá því að veita því athygli, að ræðarnir héldu árunum
upp úr, meðan stúlkan og stýrimaðurinn gættu laga.
„Góðir ræðarar", hugsaði Sheldon, þegar hann sá
bátnum skjóta óðfluga fram á heljarstórrí holskeflu.
Árarnar gengu ótt og títt, svo báturinn yrði öldunni
samferða á land. Þetta var fimlega gert. Báturinn þeytt-
Ist hálf-fullur af sjó á þurt, mennirnir stukku útbyrðis
og drógu hann því nær að garðshliðinu.
Árangurslaust kallaði Sheldon á þjónana, en þeir voru
á sjúkrahúsinu, að gefa sjúklingunum meðöl. Hann vissi
það, að hann gat ekki staðið á ftetur til þess, að taka
á móti gestnnum, þess vegna lagðist hann út af í hæg-
jjndastólinn og beið óþolinmóður, meðan þeir voru að
bjarga bátnum. Konan stóð dálítið til hliðar með hend-
ina á hliðsiokunni. Vatnið lék um fætur henn&r, sem
voru klæddir togleðursstígvélum. Hún horfði rannsókn-
araugum á húsið, og einu sinni starði hún lengiáhann.
Loks sagði hún eitthvað við tvo af mönnum sfnum, og
komu þeir strax til hennar og fylgdu henni eftir þegar
hún fór heim að húsinu.
Sheldon reyndi að standa á fætur, komst að vísn
hálfa leið, en hné svo aftur á bak aftur. Hann var steln-
hissa á hæð mannanna, sem gnæfðu yfir stúlkuna, eins
og risar. Þeir voru að minsta kosti sex feta háir og
gildir að sama skapi. Hann hafði aldrei séð svo ítur-
vaxna eyjaskeggja. Þeir voru heldur ekki eins dökkir
og Salómons-eyjabúar, heldur Ijósbrúnir, og andlits-
drættirnir voru stórskornari og reglulegri, jafnvei fríðir.
Konan — kornung, að honnm virtist — kom í áttina
til hans eftir svölunum. Fylgdarmenn hennar stönsuðu
á pallbrúninni og gættu yel 1 allar áttir. Hann sá, að
hún var reið. Eldur brann úr gráum augum bennar,